Από το banksnews.gr Η Ευρώπη οδεύει προς κάτι που θα μπορούσε να αποβεί ο τελευταίος σταθμός στην 2ετή κρίση χρέους που την ταλαιπωρεί. ...
Η Ευρώπη οδεύει προς κάτι που θα μπορούσε να αποβεί ο τελευταίος σταθμός στην 2ετή κρίση χρέους που την ταλαιπωρεί. Ως τις 3-4 Νοεμβρίου, που θα συναντηθούν οι ηγέτες των 20 πλουσιότερων κρατών του κόσμου στις Κάνες, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να έχει επεξεργαστεί ένα πειστικό σχέδιο διάσωσης προκειμένου να εξασφαλίσει ότι τα χρηματοπιστωτικά προβλήματα των κρατών της ευρωπαϊκής περιφέρειας δεν θα συντρίψουν το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Αν η Ευρώπη θέλει να αποφύγει μια χρηματοπιστωτική και οικονομική καταστροφή χειρότερη από του 2008-2009, το καλύτερο που έχει να...
κάνει είναι να εφαρμόσει συντριπτική ισχύ πυρός.
Για να κερδίσουν την αξιοπιστία τους οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να κάνουν τρία πράγματα που μέχρι στιγμής δεν έχουν καταφέρει να κάνουν.
• Πρώτον, πρέπει να απαλλαγούν από την ψευδαίσθηση ότι κάποια κράτη της Ευρωζώνης, και πρωτίστως η Ελλάδα, είναι σε θέση να αποπληρώσουν το χρέος τους.
• Δεύτερον, πρέπει να προχωρήσουν σε μια ρεαλιστική αποτίμηση των ζημιών που θα υποστούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες όταν αυτά τα κράτη κηρύξουν χρεοκοπία.
• Και τρίτον, πρέπει να προσφέρουν επαρκώς μεγάλες χρηματοπιστωτικές εγγυήσεις προκειμένου να πείσουν τις αγορές ότι αυτά τα χρεοστάσια και οι συνακόλουθες ζημιές θα είναι και οι τελικές.
Οτιδήποτε λιγότερο από έναν πλήρη και ειλικρινή απολογισμό θα κάνει την κατάσταση χειρότερη. Οι επαναλαμβανόμενες προσπάθειες για την αποφυγή της ελληνικής χρεοκοπίας επιβάρυναν περαιτέρω το βάρος του χρέους της Ελλάδας, βάθυναν τα οικονομικά της προβλήματα και άφησαν την ασθένεια να απλωθεί ως τις – διαφορετικά – φερέγγυες χώρες Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία. Η αβεβαιότητα σχετικά με την κατάσταση του τραπεζικού συστήματος αρχίζει να παραλύει το σύνολο της οικονομίας της Ευρωζώνης έως του βαθμού που αρκετοί οικονομολόγοι να υποστηρίζουν ότι η Ευρώπη εισέρχεται σε νέα ύφεση.
Πώς θα σταματήσει η κατρακύλα
Πόσα χρήματα θα χρειαστούν προκειμένου να σταματήσει η κατρακύλα; Οι συντάκτες του Bloomberg προσπάθησαν να επεξεργαστούν τα διάφορα νούμερα προκειμένου να διατυπώσουν μια απάντηση.
Το πρώτο βασικό ερώτημα είναι ποια ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να κηρύξουν χρεοκοπία. Οι βασικές μεταβλητές που έχουμε εδώ είναι: όσο μικρότερος είναι ο ρυθμός ανάπτυξης μιας χώρας και όσο υψηλότερο το κόστος δανεισμού της, τόσο λιγότερο μπορεί να εξυπηρετήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις.
Η Ελλάδα βρίσκεται μακράν στη χειρότερη κατάσταση. Με τα σημερινά επιτόκια και τις σημερινές προβλέψεις του ΔΝΤ για την ελληνική ανάπτυξη, η Αθήνα θα πρέπει να εφαρμόζει δρακόντεια μέτρα λιτότητας απλά για να σταθεροποιήσει το χρέος της. Συγκεκριμένα η Ελλάδα θα πρέπει να έχει πρωτογενή πλεονάσματα – που δεν περιλαμβάνουν δηλαδή την εξυπηρέτηση του χρέους – άνω του 5% του ΑΕΠ της επ’ αόριστον.
Σε πολύ δύσκολη θέση βρίσκεται και η Πορτογαλία: δεν είναι δυνατό να πληρώσει τα επιτόκια των αγορών και θα χρειαστεί πολλά χρόνια για να μειώσει το χρέος της σε επίπεδα αρκετά χαμηλά προκειμένου να αποκαταστήσει την επενδυτική εμπιστοσύνη. Αντίθετα τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης – δηλαδή η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Ισπανία, το Βέλγιο και η Γαλλία – μπορούν να σταθεροποιήσουν το χρέος τους με πρωτογενή πλεονάσματα κάτω του 2%, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι οι αγχωμένες αγορές δεν θα αυξήσουν περαιτέρω τα επιτόκιά τους. Πλεονάσματα κάτω του 2% θεωρούνται ιστορικώς εφικτά και αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η αιμορραγία θα σταματήσει με τη χρεοκοπία της Ελλάδας και της Πορτογαλίας.
Πόσο κούρεμα θα χρειαστούν το ελληνικό και το πορτογαλικό χρέος;
Το επόμενο ερώτημα είναι τι ύψος χρέους μπορούν να συνεχίσουν να εξυπηρετούν οι αφερέγγυες κυβερνήσεις. Αν υποθέσουμε ότι ένα πρωτογενές πλεόνασμα 1% του ΑΕΠ είναι βιώσιμο και πως οι ευρωπαϊκές εγγυήσεις θα επιτρέψουν στα κράτη να δανείζονται με εύλογα επιτόκια μετά την από μέρους τους κήρυξη χρεοστασίου, η Ελλάδα χρειάζεται ‘κούρεμα’ της τάξης του 70%, μετά το οποίο οι κάτοχοι των ομολόγων της θα διαθέτουν τίτλους που θα αξίζουν μόνο 30% της ονομαστικής τους αξίας. Για την Πορτογαλία η απαιτούμενη διαγραφή είναι 40%. Οι αγορές δείχνουν να το αναγνωρίζουν αυτό: τα 10ετή ομόλογα της Ελλάδας και της Πορτογαλίας διαπραγματεύονται σήμερα με έκπτωση της τάξης του 60% και του 40% αντίστοιχα.
Τα δύο χρεοστάσια με αυτό το ύψος διαγραφών θα σαρώσουν τμήμα του ελληνικού και πορτογαλικού χρέους ύψους 300 δις ευρώ – μεγάλο μέρος του οποίου κατέχουν ευρωπαϊκές τράπεζες, οι οποίες όμως αποτιμούν ακόμη και σήμερα τους ελληνικούς και πορτογαλικούς τίτλους τους στην ονομαστική αξία τους. Εξ ου και μοιάζουν εύλογες οι σημερινές εκτιμήσεις για τα νούμερα των νέων κεφαλαίων που θα απαιτηθούν για τη στήριξη του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος – όπως τα 300 δις ευρώ που αναφέρει του ΔΝΤ. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να προετοιμάζονται να παράσχουν αυτά τα κεφάλαια στις τράπεζες, αν και οι τράπεζες θα μπορούσαν κάλλιστα να αντλήσουν μεγάλο μέρος των νέων κεφαλαίων που θα χρειαστούν από τις αγορές, ενώ κάποια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα μπορεί να αφεθούν να κλείσουν.
Το τελικό ερώτημα
Το τελικό και ίσως το πιο κρίσιμο ερώτημα είναι πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η λεγόμενη ‘αντιπυρική ζώνη προστασίας’ για να προστατευτούν οι ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες και οι φερέγγυες κυβερνήσεις από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που διαθέτουν τη συλλογική στήριξη των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης, θα πρέπει πιθανότατα να εγγυηθούν όλα τα νέα ομόλογα που θα εκδώσει η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Γαλλία και το Βέλγιο για αρκετά χρόνια – ή τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί μια πιο μόνιμη λύση, ίσως με την έκδοση του κοινού ευρωομολόγου. Τα στοιχεία των συντακτών του Bloomberg συμφωνούν με τα στοιχεία του ΔΝΤ, υποδεικνύοντας ότι για τις χρηματοδοτικές ανάγκες αυτών των κρατών θα απαιτηθούν 2,5 τρις ευρώ ως το 2015
Να τα 3 τρις ευρώ
Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και τα απαραίτητα κεφάλαια ασφαλείας προκειμένου να αντιμετωπισθεί το ενδεχόμενο ενός σφάλματος, ένα νούμερο περί τα 3 τρις ευρώ είναι το ελάχιστο ποσό που πρέπει να δεσμεύσουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για τον τερματισμό της κρίσης χρέους. Με δεδομένες τις ενδεχόμενες παγκόσμιες επιπτώσεις από την κατάρρευση της Ευρωζώνης, είναι προς το συμφέρον και των εκτός Ευρώπης κρατών να συμβάλλουν σε ένα ακόμα μεγαλύτερο ταμείο. Οι επίσημες εγγυήσεις λειτουργούν σαν την πυρηνική αποτροπή: αν είναι επαρκώς μεγάλες δεν χρειάζεται να τις χρησιμοποιήσεις.
Ιδεωδώς, οι κερδοσκόποι θα λουφάξουν, οι αγορές θα προσφέρουν χρηματοδότηση στις τράπεζες και τα κράτη από μόνες τους και οι εγγυήσεις δεν θα καταβληθούν ποτέ.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι το χρήμα και μόνον αυτό μπορεί να λύσει τα προβλήματα της Ευρωζώνης. Αν είναι να επιβιώσει το ευρώ, οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να βρουν την πολιτική βούληση να αντιμετωπίσουν τα μείζονα ζητήματα, και πρωτίστως την έλλειψη μιας ενιαίας δημοσιονομικής αρχής σύστοιχης με τη νομισματική ένωση και των σοβαρών ελαττωμάτων στους κανόνες των τραπεζικών κεφαλαίων. Η επίδειξη συντριπτικής ισχύος πυρός είναι όμως ο μόνος τρόπος για να πάμε από εδώ που είμαστε σήμερα σε αυτά.
Κρατικοποιηση ολων των τραπεζων για ενα ευρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήτσογλανια τραπεζιτες,επιχειρηματιες,
πουτανες αναλυτες,δημοσιογραφοι,
πουλημενοι καθηγηταδες,συνδικαλιστες,πολιτικοι,
ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΩΡΑ!
ΤΟΝ ΟΙΚΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΟΙΚΟΝ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ!
ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ,ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ ΤΣΟΜΠΑΝΑΡΑΙΟΙ!
Ούτε τα 3 τρισ. € φθάνουν, ούτε το πρόβλημα εντοπίζεται στα κρατικά χρέη προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ συγγραφέας (ή οι συγγραφείς) του άρθρου σφάλλει (σφάλλουν). Το άρθρο στηρίζεται σε μη ρεαλιστικές βάσεις και σε εσφαλμένες παραδοχές. (Π.χ. το ελληνικό κούρεμα πρέπει να είναι της τάξης του 90% στο σύνολο του χρέους - και όχι μόνον προς τους ιδιώτες δανειστές, για να είναι αποτελεσματικό. Οι υπολογισμοί, που γίνονται στο άρθρο, είναι εσφαλμένοι).
Γι' αυτό και το προσεχές ευρωπαϊκό συμβούλιο της 23/10/2011 θα αποτελέσει, κατά πάσαν πιθανότητα, μια τρύπα στο νερό.
Οι απαιτήσεις της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας είναι τέτοιες που είναι αδύνατον να υλοποιηθούν, λαμβανομένων υπόψη και των ιδιωτικών χρεών στα οποία αυτή έχει εκθέσει τον εαυτό της. Π.χ. η γαλλική τράπεζα BNR Paribas εμφανίζει ενεργητικό ίσο με το 110% του ΑΕΠ της Γαλλίας (στοιχεία του 2009). Η ολλανδική ING Group εμφανίζει ενεργητικό ίσο με το 209,8% του ΑΕΠ της Ολλανδίας. Η προσφάτως καταρρεύσασα βελγική Dexia εμφάνιζε ενεργητικό ίσο με το 176% του ΑΕΠ του Βελγίου.
Και για να μιλήσουμε, έχοντας όλη την εικόνα της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας, ας δύμε τα συνολικά στοιχεία :
Στην Γερμανία 5 τράπεζες έχουν ενεργητικό ίσο με το 117,5% του γερμανικού ΑΕΠ.
Στην Γαλλία 5 τράπεζες έχουν ενεργητικό ίσο με το 290,3% του γαλλικού ΑΕΠ.
Στην Ολλανδία 2 τράπεζες έχουν ενεργητικό ίσο με το 233% του ολλανδικού ΑΕΠ.
Στην Αυστρία 3 τράπεζες έχουν ενεργητικό ίσο με το 123,2% του αυστριακού ΑΕΠ.
Στην Ιταλία 7 τράπεζες έχουν ενεργητικό ίσο με το 145,3% του ιταλικού ΑΕΠ.
Στην Ισπανία 6 τράπεζες έχουν ενεργητικό ίσο με το 183,7% του ισπανικού ΑΕΠ.
Στην Ελλάδα 5 τράπεζες έχουν ενεργητικό ίσο με το 157% του ελληνικού ΑΕΠ.
Στην Πορτογαλία 1 τράπεζα έχει ενεργητικό ίσο με το 59,8% του πορτογαλικού ΑΕΠ.
Ακόμα και στο Λουξεμβούργο 51τράπεζα έχει ενεργητικό ίσο με το 209,1% του λουξεμβουργιανού ΑΕΠ.
(Και όλα αυτά την στιγμή που οι 7 μεγαλύτερες τράπεζες των ΗΠΑ έχουν ενεργητικό μόλις το 50% του ΑΕΠ της χώρας τους).
Την ευρωπαϊκή μπατιροτραπεζοκρατία δεν την σώζει τίποτε άλλο, εκτός από την δημοσιοποίηση / κρατικοποίησή της, σε επίπεδο ευρωζώνης, (αν επιβιώσει το ευρώ).
Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει η ευρωζώνη να μετασχηματισθεί σε ομοσπονδιακό κράτος με μια κεντρική κυβέρνηση, η οποία θα μπορέσει να θέσει υπό τον έλεγχό της την αδέσποτη Ε.Κ.Τ. και να ασκήσει νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, σε επίπεδο Ομοσπονδίας.
Διαφορετικά, η κρατικοποίηση της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας θα πρέπει να γίνει από τα κράτη της ευρωζώνης (αφού αυτά εξέλθουν από αυτήν και επιστρέψουν στα εθνικά τους νομίσματα).
Βέβαια, αυτή η κρατικοποίηση/δημοσιοποίηση της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας θα μπορεί να είναι προσωρινή. Χρήσιμο, όμως, θα ήταν να γίνει και σε μια μονιμότερη βάση...
(Δείτε στο μπλογκ μου ένα παλαιό - γράφτηκε πέρυσι δημοσίευμά μου, με τίτλο : "Το σαθρό ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, οι φόβοι των τραπεζικών ελίτ, για επερχόμενο "κανόνι" και για πληθωρισμό (που έφερε στην επιφάνεια ο ΓΑΠ τον Οκτώβριο του 2009) και οι αντιφατικές επιδιώξεις τους"
Ας βάλω και την ηλεκτρονική διεύθυνση του προαναφερόμενου δημοσιεύματος στο μπλογκ μου (την οποία ξέχασα να βάλω : http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/07/gap-2009.html ), για να το διαβάσει όποιος επιθυμεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. : Διόρθωση για το Λουξεμβούργο :
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία τράπεζα έχει ενεργητικό ίσο με το 209,1% του ΑΕΠ της χώρας αυτής (και όχι 51 που εκ παπραδρομής έγραψα)...
Το τέρας που εξέθρεψε το πελατειακό σύστημα αντιστέκεται. Θα πληρώσει τώρα η πατρίδα μας δηλ οι φτωχοί της ακόμα μια φορά την ιδιοτέλεια, τη συναλλαγή και τον καιροσκοπισμό των πολιτικών μας. Είμαι δημόσιος υπάλληλος (εκπαιδευτικός χωρίς ιδιαίτερα) με τελευταίο μισθό Γυμνασιάρχη πριν από τη σύνταξη 1650 €. Διαχειρίστηκα τα πενιχρά μου εισοδήματα με στερήσεις που όμως δεν αφαίρεσαν από την αξιοπρέπειά μου, σπούδασα δύο παιδιά (ΕΜΠ) που ψάχνουν για δουλειά. Τα ρετιρέ που βγαίνουν στους δρόμους με το νέο μισθολόγιο θα έχουν το μισθό που συνόδευε την υπηρεσιακή μου σταδιοδρομία; Προφανώς όχι θα είναι πολύ μεγαλύτερος ακόμα. Όταν κάτω από το τραπέζι συναλλάσσονταν με τους πολιτικούς προϊσταμένους τους και παίρναν επιδόματα που διπλασίαζαν ή τριπλασίαζαν (ακόμα και για τους κλητήρες) τους μισθούς τους, τι έκανε η συδικαλιστική νομενκλατούρα που δήθεν εκπροσωπούσε όλους τους υπαλλήλους; Η απύθμενη αυτή ανισότητα έξω από κάθε λογική δεν ναρκοθετούσε τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης; Σήμερα μας καλεί σε απεργία κατά του νέου μισθολογίου δηλ υπέρ της διατήρησης των τεράστιων ανισοτήτων που διαχώριζαν τους υπαλλήλους σε πατρίκιους και πληβείους; δηλ να διαδηλώσω χέρι χέρι εγώ ο πληβείος (εκπαιδευτικός) με τα ρετιρέ των 3000 και πάνω € γιατί; Κλείνω με μία γενική επισήμανση. Ενώ αρχικά η κοινωνία ήταν ανεκτική σε μία περιοριστική πολιτική αναγνωρίζοντας το τεράστιο πρόβλημα της πατρίδας μας, η ισοπεδωτική πολιτική μείωσης εισοδημάτων προφανώς για να μη θιγούν πολύ τα ρετιρέ και οι ισχυρές συντεχνίες δημόσιου και ΔΕΚΟ, έφερε κοινωνική αναστάτωση και αγανάκτηση. Είμαι σίγουρος ότι αν με κάποιο τρόπο η συνδικαλιστική νομενκλατούρα και οι συντεχνείες κάνουν πέρα, τότε οι πραγματικά αδικημένοι (άνεργοι, εγαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, νέοι επιστήμονες, φτωχοί συνταξιούχοι κλπ) θα βγουν στους δρόμους και θα σαρώσουν το σάπιο πελατειακό σύστημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ Ο λαός είναι αποσβολωμένος από τη συμεριφορά των δικαστών που οι αμοιβές τους και οι κατά καιρούς αναδρομικές τους αυξήσεις αγγίζουν τα όρια του παραλόγου.