Το φαινόμενο Βασίλειος Μαρκεζίνης...

Από το http://www.epikaira.gr/ Γεμίζει αμφιθέατρα και αίθουσες εκδηλώσεων, συνεπαίρνει το ακροατήριό του με τα λόγια και τις κινήσεις το...

Από το http://www.epikaira.gr/

Γεμίζει αμφιθέατρα και αίθουσες εκδηλώσεων, συνεπαίρνει το ακροατήριό του με τα λόγια και τις κινήσεις του μιλώντας απνευστί επί δύο και πλέον ώρες, απλουστεύει δυσνόητες έννοιες που αφορούν στη διεθνή οικονομία, στη διπλωματία και στην πολιτική και κυρίως μιλά απλά, αλλά με το κύρος του διακεκριμένου και διεθνώς αναγνωρισμένου ακαδημαϊκού, για το χθες, το σήμερα και το αύριο της χώρας μας. Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Αυτό του επιτρέπει να αγγίζει «οικεία κακά», όλα αυτά που οι ελληνικές κυβερνήσεις διστάζουν να πουν και οι πολίτες δεν θέλουν να ακούσουν. Έτσι μπορεί και υποστηρίζει ότι «δεν μας λένε την αλήθεια. Με 150% χρέος του ΑΕΠ δεν θα ξεχρεώσουμε ποτέ. Είτε θα πάμε σε πτώχευση είτε σε αναδιάρθρωση είτε σε στάση πληρωμών».
Αν κάποιος καλείτο να δώσει τον ορισμό του Ευρωπαίου πολίτη με...
 ένα ζωντανό παράδειγμα, ο Βασίλειος Μαρκεζίνης θα ήταν σίγουρα στους υποψήφιους. «Γεννήθηκα Έλληνας και έγινα πολίτης της Ευρώπης», έχει πει ο ίδιος σε παλαιότερη συνέντευξή του. Αντίθετα, ο Μίκης Θεοδωράκης τον χαρακτηρίζει «υπόδειγμα σύγχρονου Έλληνα που αποδεικνύει έμπρακτα τους πνευματικούς θησαυρούς που δια θέτει σήμερα η χώρα μας και που δυστυχώς το εθνικό μας κόμπλεξ τούς υποχρεώνει να χαρίζουν τα δώρα τους στους ξένους».
Η οικογενειακή παράδοση της ενασχόλησης με την πολιτική δεν τον συγκίνησε επαρκώς, ώστε να τον κρατήσει στην Ελλάδα. Η ολοκλήρωση των σπουδών του στην αλλοδαπή τού άνοιξε παράλληλα ορίζοντες ακαδημαϊκής καριέρας. Οξφόρδη, Κέιμπριτζ, Λονδίνο, Ώστιν, σε είκοσι πέντε συνολικά πανεπιστήμια του πλανήτη δίδαξε ο κ. Μαρκεζίνης. Αξιοσημείωτο και πλούσιο το συγγραφικό του έργο, με πάνω από τριάντα εκδιδόμενα και μεταφρασμένα σε πολλές γλώσσες βιβλία. Οι βαθιές νομικές γνώσεις του χρειάστηκαν σε πολλούς Ευρωπαίους ηγέτες. Ως ανταμοιβή των εξαίρετων υπηρεσιών του, έλαβε τον τίτλο του Ιππότη από τη βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας Ελισάβετ και το Μεγαλόσταυρο της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Γιατί είναι επίκαιρος
Ο Βασίλειος Μαρκεζίνης είναι επίκαιρος. Όχι τόσο λόγω του βιβλίου του Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα που πρόσφατα κυκλοφόρησε, όχι εξαιτίας των διαρροών που τον θέλουν να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο δημόσιο βίο της χώρας και σίγουρα όχι λόγω της «επιλογής» του ως «νέο πρόσωπο» των ελληνικών ΜΜΕ. Είναι επίκαιρος επειδή σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία διατηρεί το θάρρος της γνώμης του, αποκαλύπτει αλήθειες, προβλέπει και επιχειρηματολογεί. Κυρίως, όμως, επειδή μπορεί να προχωρά σε διαπιστώσεις για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα με την ιδιότητα του στοχαστή-πα ρατηρητή και όχι με το βάρος του «μέρους του προβλήματος», βάρος που φέρουν πολλοί στη χώρα μας, από πολιτικούς μέχρι δημοσιογράφους κι από «χρωματισμένους» διανοούμενους μέχρι επιφανειακούς αναλυτές. Με την ιδιότητα του «τρίτου ματιού» και κοιτάζοντας από το Λονδίνο στο εσωτερικό της πατρίδας του, ο κ. Μαρκεζίνης μπορεί και μιλά για το «γάμο» της Πολιτικής με τον Ιδεαλισμό, το «θάνατο» του Ιδεαλισμού και την «υιοθεσία» από την Πολιτική δυο παιδιών, ενός αγοριού, του Καιροσκοπισμού, και ενός κοριτσιού, της Απληστίας. Υπ’ αυτή την ιδιότητα μπορεί να γράφει άρθρα με τίτλο «Η Ελλάδα χρειάζεται νέο όραμα, συγκεκριμένο σχέδιο και νεύρα από ατσάλι», στο οποίο να αναλύει με εμβρίθεια και αντικειμενικότητα το «τις πταίει» για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, και κυρίως να προτείνει δέκα λύσεις, δέκα απαντήσεις στο ερώτημα «και τώρα τι κάνουμε;».
Ο νομικός σύμβουλος ορισμένων από τους ισχυρότερους ανθρώπους του κόσμου και ένας από τους βαθύτερους γνώστες του ευρωπαϊκού οράματος, το τελευταίο διάστημα βρίσκεται συχνά στη χώρα μας ανταποκρινόμενος στο αίτημα των Ελλήνων να ακούσουν από έγκριτα χείλη αλήθειες που σπάνια λέγονται. Είναι αυτός που μίλησε πρώτος για μειώσεις εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, πολύ πριν το επιβάλλουν οι εκπρόσωποι της τρόικας, και για «πειθήνια ΜΜΕ στην υπηρεσία των κυβερνήσεων». Που «προφήτευσε» ότι δεν επαρκούν τα 110 δις ευρώ της «βοήθειας» ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ και που διείδε την απουσία μέτρων αναπτυξιακού χαρακτήρα σε ό,τι μας επιβλήθηκε. Που τόνισε το αναγκαίο του αδιαπραγμάτευτου στα εθνικά θέματα και που εφιστά την προσοχή όλων στο σκηνικό που στήνουν οι Τούρκοι στην παραμεθόριο του Έβρου.
Τι «βλέπει» για Ελληνοτουρκικά - Σκοπιανό
Η ευαισθησία του Βασίλειου Μαρκεζίνη για τα εθνικά ζητήματα είναι δεδομένη. Στις ομιλίες του καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος, ενώ αποτελούν και το βασικό αντικείμενο της τωρινής συγγραφής του.
Οι πληροφορίες που έχει στη διά θεσή του για την έκβαση των ελληνικών υποθέσεων συγκρίνονται με τη διορατικότητά του για το τι μέλλει γενέσθαι γεωπολιτικά. Πρόσφατα αποκάλυψε πως υπάρχουν ενδείξεις για ύπαρξη ενός προσχεδίου προσυμφώνου για προσφυγή στη Χάγη πριν από τα Χριστούγεννα, που αφορά στη συνεκμετάλλευση Ελλάδας - Τουρκίας του Αιγαίου. Ο ίδιος αντιδρά, αφού θεωρεί ότι κάτι τέτοιο διευκολύνει την Τουρκία και της δίνει το πρώτο πάτημα για διχοτόμηση του Αιγαίου. «Είναι ασυγχώρητο να αρχίσει μια τέτοια συζήτηση. Αν απεμπολιστούν τα εθνικά μας δικαιώματα, δεν θα ξαναγυρίσουν», είπε πρόσφατα από το βήμα της αίθουσας τελετών του ΑΠΘ. Επισημαίνει, δε, στο βιβλίο του Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα την επιδέξια άσκηση προπαγάνδας από την Άγκυρα που κατορθώνει αφενός να αναβαθμίζει το ευρωπαϊκό προφίλ της, αφετέρου να συντηρεί την εθνική τουρκική συνείδηση στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, την ώρα που στη χώρα μας γίνεται προσπάθεια εξαφάνισης του ελληνικού χαρακτήρα. «Οι δικοί μας νεωτεριστές είτε δεν έχουν καταλάβει τη σημασία να έχει ένας λαός εθνική συνείδηση είτε, για κάποιο δυσεξήγητο λόγο, τη θυσιάζουν στο βωμό της (δήθεν) ιστορικής αντικειμενικότητας. Και σε αυτή την προσπάθεια βρίσκουν πρόθυμους βοηθούς μερικούς από τους δικούς μας πολιτικούς», σημειώνει σχετικά.
Για το Σκοπιανό και τη σε βάρος μας εξέλιξη επισημαίνει τις ευθύνες των πολιτικών που το χειρίστηκαν και βλέπει ενδείξεις παραίτησης των πάγιων θέσεών μας στο ζήτημα της ονομασίας. «Πιο επίφοβο, όμως, από το όνομα των Σκοπίων είναι το ζήτημα των αλυτρωτικών διατάξεων που υπάρχουν στο σύνταγμά τους». Ο σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στα «Επίκαιρα», μιλά και πάλι για το ενδεχόμενο κάποιου τύπου πτώχευσης και ξεδιαλύνει το τοπίο σχετικά με τη φημολογούμενη εμπλοκή του στα πολιτικά πράγμα της χώρας. Παράλληλα, στηλιτεύει τις προσπάθειες πολιτικών που προέρχονται από το υπάρχον φθαρμένο σύστημα να παρουσιαστούν ως νέοι φορείς πολιτικής και επεκτείνει τις σκέψεις του για το μεταναστευτικό πρόβλημα, που έθεσε για πρώτη φορά πριν από λίγα 24ωρα στη Θεσσαλονίκη.
Μιλήσατε προσφάτως για πρώτη φορά για το μεταναστευτικό πρόβλημα. Αποτελεί εσωτερικό ή εξωτερικό πρόβλημα και πόσο σοβαρό νομίζετε ότι είναι;
Το πρόβλημα των μεταναστών είναι εσωτερικό και εξωτερικό και επίσης διχάζεται σε υποενότητες που απαιτούν διάφορους χειρισμούς. Πρέπει λοιπόν να διακρίνουμε μεταξύ μελλοντικής παρανόμου και νομίμου μεταναστεύσεως και υπαρχόντων παρανόμων μεταναστών.
Για το μέλλον ο αριθμός των νομίμων μεταναστών πρέπει να προσδιο ρίζεται εκ των προτέρων και να είναι περιορισμένος. Κύριο κριτήριο εισόδων πρέπει να είναι η χρησιμότης του για την ελληνική οικονομία. Βεβαίως, ο εισερχόμενος θα πρέπει να έχει και καλό ποινικό μητρώο.
Οι παράνομοι μετανάστες πρέπει να σταματιώνται, ή δυνατόν στα σύνορα, και να επιστρέφονται αμέσως εις τη χώρα απ’ όπου ήλθαν. Σε μερικές περιοχές –όπως ο Έβρος που αποτελεί κύριο σημείο εισόδου– το πρόβλημα αυτό μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί με την ανάρτηση ισχυρών περιφράξεων (βλ. π.χ. περιο χή Καραγάτς).
Το πρόβλημα των εν Ελλάδι ευρισκομένων παρανόμων απαιτεί αντιμετώπιση από τρεις πλευρές:
Πρώτον, πρέπει η διαβίωσή των εδώ να αποτελέσει αντικείμενο ειδικής μέριμνας και για ανθρωπιστικούς λόγους αλλά και για να μειωθούν οι –υψηλές φοβούμαι– πιθανότητες κοινωνικής εκρήξεως.
Δεύτερον, η ανθρωπιστική μεταχείριση των ατυχών αυτών ανθρώπων ουδόλως πρέπει να παραγκωνίσει τα δίκαια παράπονα των εντοπίων που υφίστανται καθημερινώς τεράστιες παραβιάσεις των δικών τους δικαιωμάτων, π.χ. δικαιώματος ιδιοκτησίας και του δικαιώματος προσωπικής ασφαλείας.
Επειδή, ιεραρχικά, η μέριμνα του κράτους διά τους ειδικούς της πολίτες έρχεται πρώτη πρέπει, τρίτον, να υπάρξει μελέτη εξευρέσεως τρόπου επαναπατρισμού αυτών των παράνομων ή, τουλάχιστον, μεταφορά μέρος αυτών σε άλλας χώρας της Ευρωπαϊ κής Ενώσεως που οφείλει να μας συνδράμει εις αυτό το έργον.
Κανένα από αυτά τα προβλήματα είναι δεκτικό εύκολης λύσης αλλά όλα είναι αμέσου προτεραιότητας για ν’ αποφευχθεί η κοινωνική έκρηξη την οποία προανέφερα ως εξαιρετικώς πιθανή.
Πολλοί ακόμη διερωτώνται ποια είναι η αιτία της παρούσης υπερενεργητικότητάς σας – διαλέξεις, συνεντεύξεις και τηλεοπτικές εμφανίσεις. «Σε τι αποβλέπει», ρωτούν, «ο Μαρκεζίνης;». Έχετε μυστική ατζέντα ή κρύβετε άλλου είδους φιλοδοξίες;
Οι συμπατριώτες μου αρέσκονται σε φήμες συνωμοσιών και σε κουτσομπολιά παντός είδους, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην μπορούν να δουν τα πράγματα απλά και ως έχουν. Λοιπόν:
1. Το ενδιαφέρον μου για τη γεω πολιτική, που αποτελεί φυσική εξέλιξη της ειδικεύσεώς μου σε αλλοδαπά δίκαια, το ζω στην καθημερινή μου ζωή στο εξωτερικό εδώ και είκοσι περίπου χρόνια.
2. Στην Ελλάδα άρχισε να γίνεται γνωστό από τετραετίας περίπου, καθώς η μια πρόσκλησις να δώσω ομιλία έφερνε την άλλη. Το ενδιαφέρον του κοινού μεγάλωνε συνεχώς διότι βρίσκανε αυτά που έλεγα ή έγραφα τίμια και διατυπωμένα καθαρά, σε αντίθεση με αυτά που άκουγαν από τους επαγγελματίες πολιτικούς. Καθώς οι κρίσεις στη χώρα μας άρχισαν να μεγαλώνουν –κρίσεις ηθικές, οικονομικές και εξωτερικές– άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και οι προσκλήσεις να μιλήσω σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος. Ανταποκρίθηκα ως διανοούμενος άνθρωπος και όχι ως πολιτικός, επιθυμώντας να ενισχύσω το δημόσιο διάλογο και προβληματισμό.
Στο σημείο αυτό τα κατεστημένα άρχισαν ν’ ανησυχούν με την παρουσία μιας νέας σκέψεως και ενός πνεύματος που δεν ελέγχετο από πουθενά ούτε πληρωνόταν από κανέναν. Τα περί μυστικών στόχων ή ατζεντών είναι λοιπόν οι συνήθεις, καλόπιστες ή κακόπιστες παραπληροφορήσεις που επιχειρούν παραδοσιακά πολιτικοί και δημοσιογραφικοί κύκλοι.
Τελειώνω με τη σκέψη ότι η προσπάθεια παλιών, και θα έλεγα αποτυχημένων, πολιτικών, που ταυτίζονται με το πελατειακό σύστημα που κατέστρεψε τη χώρα μας να εμφανίζονται τώρα ως νέοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχισις πολιτικών συνηθειών με νέα και επικοινωνιακά μέτρα.
Το νέο και οι νέοι αποτελούν ένα από τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα σας. Πείτε μας πώς διαφέρουν οι ιδέες σας από τις ιδέες εκείνων των πολιτικών που όψιμα φαίνονται να συμφωνούν μαζί σας;
«Η αναζήτηση του Νέου και των Νέων» ήταν το θέμα ομιλίας μου στο Μέγαρο Μουσικής προ δύο περίπου ετών, όταν πολύ λίγοι δεν είχαν αντιληφθεί την ανάγκη άμεσης δράσης.
Το πρόβλημα είναι πολυδιάστατο. Η αλλαγή εκπαιδευτικής πολιτικής που δίδει προτεραιότητα στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα. Η αδυναμία μας να δίνουμε στους νέους μας διπλώματα που οδηγούν σε δουλειές και όχι σε αχρησιμοποίητα χαρτιά. Η ανάγκη να δώσουμε όραμα στους νέους για το μέλλον, βγάζοντάς τους από το τέλμα της καταναλωτικής κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν και που πεθαίνει. Επιπλέον, πρέπει να τους κάνουμε ξανά υπερήφανους ότι είναι Έλληνες και όχι να προσπαθούμε να τους υπονομεύουμε την έννοια του ανήκειν παρουσιάζοντας με υπερβολές ή και με λάθη τις αδυναμίες των προγόνων τους. Τέλος, πρέπει να δώσουμε σε αυτούς και σε όλους τους πολίτες πολιτική ηγεσία που θα τους εμπνεύσει με τους τίτλους της και την ηθική της και όχι πολιτική ηγεσία που επιβάλλεται από πάνω λόγω συγγενικών σχέσεων ή κομματικών προτιμήσεων.
Όλα αυτά, βεβαίως, αποτελούν πραγματική επανάσταση – επανάσταση ιδεών και επανάσταση νοοτροπίας. Όσοι παλαιοί που συνέβαλαν στα σημερινά χάλια της πατρίδας μας και τώρα προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι ανένηψαν κι έγιναν μοντέρνοι και φιλελεύθεροι κατά τη γνώμη μου προσβάλουν τη νοημοσύνη του λαού. Περί αυτού όμως ίδωμεν εις το μέλλον.
Κάθε ομιλία σας περιγράφει την οικονομική κατάσταση πιο μαύρη από την προηγούμενη. Υπάρχει μέθοδος διεξόδου και, αν ναι, τη βλέπετε στον ορίζοντα;
Περιγράφω τα πράγματα όπως τα βλέπω. Δημόσιο χρέος στο ύψος 120%-130% του ΑΕΠ και με τάση μάλιστα να φτάσει 150% του ΑΕΠ σημαίνει πτώχευση κάποιου είδους. Το να λες άλλα πράγματα στον κόσμο για να τον μουδιάζεις ή να του επιβάλλεις πειθαρχία σε νέα μέτρα λιτότητας είναι φθηνό τέχνασμα που αργά ή γρήγορα θα παύσει να πείθει.
Η λύση λοιπόν δεν θα έλθει μόνο με περικοπές – αν και αυτές αναμφισβήτητα θα συνεχιστούν. Η λύση απαιτεί αναπτυξιακή πολιτική και αυτή με τη σειρά τον άμεσο περιορισμό στα κάθε είδους εμπόδια που, δικαίως ή αδίκως, εμποδίζουν την ταχύτατη προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Ταυτόχρονα, χρειάζεται και δομική αλλαγή του κράτους, ώστε να αρχίσει επιτέλους να δουλεύει. Προσωπικά αμφιβάλλω αν υπάρχει ένας αναγνώστης σας που να μην συμμερίζεται τη γνώμη μου ότι οι κρατικές υπηρεσίες έχουν πια σχεδόν παραλύσει ολοσχερώς.