Νταβάδες και πολιτικοί τρομοκρατούν την κοινωνία...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Αν διαβάσεις σήμερα προσεχτικά τον τύπο της διαπλοκής, μπορεί να αισθανθείς όπως εγώ: βρωμισμένος. Λερωμένος α...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Αν διαβάσεις σήμερα προσεχτικά τον τύπο της διαπλοκής, μπορεί να αισθανθείς όπως εγώ: βρωμισμένος. Λερωμένος από την σαπίλα και την χυδαιότητα ελεεινών υποκειμένων, που δυστυχώς δομούν την κοινή γνώμη και υποστηρίζουν την συγκρότηση της «κοινής λογικής» στην Ελλάδα. Η ελληνική κοινωνία εμφανίζεται να απειλείται από μυστήριες δυνάμεις του σκότους, οι οποίες επιδιώκουν να προκαλέσουν χάος, οδηγώντας πρώτα τον λαό να απορρίψει τον δικομματισμό στη κάλπη και μετά σε διαδηλώσεις και βίαιες αντιδράσεις, ώστε να...
 χαθεί ο έλεγχος, να μας εγκαταλείψουν οι προστάτες μας της τρόικας και να επέλθει η τελειωτική καταστροφή. Αφού πρώτα η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου κατατρομοκράτησε τους Έλληνες με απειλές που τις ονόμαζε διλήμματα και οικονομικά μέτρα, τώρα οι μαριονέτες των νταβάδων ξεσαλώνουν κυριολεκτικά, υπαινισσόμενοι σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης από δήθεν αγανακτισμένους.
Όλα αυτά γίνονται διότι πιστεύουν ότι η κοινωνία είναι αγέλη και οι πολίτες εύπλαστη μάζα, την οποία μπορούν να χειραγωγούν και να κατευθύνουν με περισσότερη ή λιγότερη ευκολία, ανάλογα με τα μικροσυμφέροντά τους, αρκεί να είναι ενωμένοι και να υπάρχει συνοχή στο μήνυμα: η κυβέρνηση και οι προβεβλημένοι πολιτικοί έχουν τις λύσεις και τα ΜΜΕ την γνώση και αίσθηση του «γενικού καλού». Οι υπόλοιποι είναι εχθροί της κοινωνικής ειρήνης, ανεύθυνοι, παράλογοι, τυχοδιώκτες. Όμως, τίποτε από αυτά δεν θα μπορούσε να σταθεί στη κοινωνία αν πρώτα δεν είχαν αποβλακώσει τον πολίτη-τηλεθεατή και αν υπήρχε υψηλό επίπεδο παιδείας και συστηματοποιημένης εκπαίδευσης. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν και βρίσκουν και κάνουν, αλλά μάλλον πλέον το …παρακάνουν!
Η πολιτική, φίλοι, δεν υπάρχει για να δίνει λύσεις. Λύσεις καλείται να δώσει η κοινωνία σε όλες τις εκφάνσεις της, από την μικρο-κοινωνία, έως την επιστήμη και την τεχνολογία. Οι πολιτικοί κρίνονται από τον τρόπο που δομούν προβλήματα και αρθρώνουν την διαλεκτική της αντιμετώπισής τους. Η πολιτική υπάρχει για να προβληματοποιεί τις κοινωνικές σχέσεις και τίποτε άλλο. Χάος, λοιπόν, μπορεί να προκαλέσει αποκλειστικά ο τρόπος έκφρασης του πολιτικού λόγου, σε συνδυασμό ασφαλώς με την πολιτική πρακτική που ακολουθείται. Σε καμία περίπτωση «χάος» δεν προκαλείται από τις κοινωνικές αντιδράσεις, αλλά από την πολιτική στρατηγική και την τακτική που ακολουθείται από ένα κέντρο εξουσίας, το οποίο στην περίπτωσή μας υπερβαίνει την κυβέρνηση, έχοντας την μορφή συνολικά της πολιτικής τάξης της χώρας (κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, ΜΜΕ, κρατικοδίαιτοι μεγαλοεπιχειρηματίες). Δεν χρειάζεται να σπαταλήσω χώρο για να αναφερθώ σε παραδείγματα. Ανατρέξτε στο πρόσφατο παρελθόν και στην ιστορία για να πειστείτε.
Έτσι, λοιπόν, αυτοί οι οποίοι συνειδητά προκάλεσαν την κρίση και ακόμη πιο συνειδητά της έδωσαν την σημερινή μορφή, έρχονται τώρα να απειλήσουν με «χάος» τα θιγόμενα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο (χάος) ασφαλώς, αν και εργαλείο της δικής τους πολιτικής χειραγώγησης του ελληνικού λαού, εμφανίζεται ότι προκαλείται από εξωτερικό αίτιο. Τούτη, μάλιστα, η προσέγγιση προβάλλεται ως «κοινή λογική». Μα, το «χάος» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία μορφή διαλεκτικής έκφρασης της κρίσης, την οποία ακόμη κι ο Πάγκαλος δεν έχει ισχυρισθεί ότι προκάλεσε ο ελληνικός λαός. Τότε ίσως το «χάος» να το προκαλούν ξένες δυνάμεις οι οποίες επιβουλεύονται τα ελληνικά συμφέροντα. Μα, αυτές οι δυνάμεις, τις οποίες πριν από λίγους μήνες δήθεν απειλούσε με ένα πιστόλι ο πρωθυπουργός, δεν είναι αυτές που σήμερα τον τιμούν και τον επιβραβεύουν; Και η γελοιότητα πρέπει να έχει κάποια όρια!
Την θεωρία της καταστροφής εγώ και μερικοί άλλοι την διατυπώσαμε, ή η ίδια η τρόικα με τον πιο επίσημο τρόπο; Άραγε αυτή η θεωρία δεν βρίσκεται πίσω από την κοινωνική έννοια του χάους; Ας αφήσουμε πλέον τους αστεϊσμούς. Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου επέλεξε ως στρατηγική το χάος. Είναι ο κυρίαρχος μηχανισμός της πολιτείας της και γίνεται εμφανής καθημερινά μέσω κραυγαλέων αντιφάσεων, λόγων και έργων και της πολιτικής σύγκρουσης του κράτους με κοινωνικές ομάδες και κοινωνικών ομάδων μεταξύ τους. Δίχως το «χάος» το καθεστώς δεν θα μπορούσε να ελέγξει τις καταστάσεις στην συγκυρία και δίχως την απειλή του χάους δεν θα μπορούσε να παράγει πολιτική νομιμοποίηση για την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα. Η διαλεκτική του χάους είναι η τελευταία ελπίδα συντήρησης του καθεστώτος της διαπλοκής και σ’ αυτήν πλέον επενδύει.
Είναι, όμως, η πιο βρώμικη επένδυση που μπορεί κανείς να φανταστεί, με τεράστιες συνέπειες για το μέλλον του τόπου. Όποιος δεν διστάζει να απειλεί με «χάος» είναι προφανώς έτοιμος να αγωνιστεί για την νομιμοποίηση οποιασδήποτε μορφής κρατικής βίας, εξαναγκασμού, καταστολής ή ακόμη και εξανδραποδισμού μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας που αντιδρούν στην βίαιη φτωχοποίησή τους, η οποία αποσκοπεί στην αύξηση της ανισότητας και στην περιθωριοποίηση, ώστε το κεφάλαιο στην Ελλάδα να αποκτήσει δελεαστικό περιβάλλον κερδοφορίας.
Είναι πρόδηλο ότι το καθεστώς μέσω της απειλής περί χάους, προετοιμάζει το έδαφος για κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις …ροκ. Επιδιώκει πλέον ανοιχτά την διεύρυνση της αναστάτωσης, ώστε να προωθήσει πολιτικές που θα προκαλέσουν λύσεις ευνοϊκές για την συντήρησή του, την ανανέωσή του και την μακροημέρευση των παραγόντων που το συγκροτούν. Επιζητεί εναγωνίως να διαμορφωθούν καταστάσεις τις οποίες με την «κοινή λογική» που υποστηρίζει, θα μπορούσε να ορίσει ως χαοτικές, ώστε να επιβληθούν λύσεις ανάγκης. Μόνο που τέτοιες λύσεις προϋποθέτουν την μετατροπή της χώρας σε μια σύγχρονη μορφή κράτους έκτακτης ανάγκης, που περιέγραφε και ο Νίκος Πουλαντζάς. (Ξανα) διαβάστε τι έγραψε ο άνθρωπος αυτός, μετά ρίξτε μια ματιά στο «το δημοκρατικό παράδοξο» της Chantal Mouffe και κατόπιν προσπαθήστε να καταλάβετε τι είναι πολιτική προσεγγίζοντας τον Foucault. Μετά ξαναδιαβάστε τον σημερινό διαπλεκόμενο τύπο, και είμαι σίγουρος, ότι θα καταλάβετε το …σχέδιο.
Πίσω από την απειλή του χάους, κρύβεται η πιο μαύρη όψη αυτών που έκαναν τους ευαίσθητους Έλληνες να ντρέπονται που υπάρχουν. Ένοιωσαν να χάνεται το έδαφος της ηγεμονίας κάτω από τα πόδια τους και τώρα είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν οποιαδήποτε «τελική λύση» στο πρόβλημά τους, που είναι ασφαλώς όσοι Έλληνες αγωνίζονται για την πρόοδο και την ευημερία.