Χρηματάνθρωποι, μεσάζοντες, δημοσιόσκυλα και άθλιοι την εποχή της σύγχυσης...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης Ζουν μέσα στους γυάλινους πύργους τους. Ο κόσμος τους αποτελείται μόνο από δείκτες και πίνακες χρηματικών ...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Ζουν μέσα στους γυάλινους πύργους τους. Ο κόσμος τους αποτελείται μόνο από δείκτες και πίνακες χρηματικών αξιών. Η εικόνα που έχουν για την πραγματική κοινωνία και οικονομία, είναι παρόμοια με εκείνη των ανθρώπων του σπηλαίου του Πλάτωνα. Μόνο που αυτοί, αντί για τις σκιές τους, βλέπουν μόνο ηλεκτρονικούς πίνακες μετοχών και πιστεύουν πως αυτοί αντικατοπτρίζουν τον αληθινό κόσμο. Μοναδική τους έγνοια η συσσώρευση χρήματος ολοένα και περισσότερης αξίας, που πηγάζει μέσα από την συνεχή μείωση του εργατικού κόστους των αθλίων, που ζουν και εργάζονται έξω από τους πύργους τους. Οι αποφάσεις τους, μπορούν να στείλουν χιλιάδες άθλιους στον άλλο κόσμο ή στο τρελάδικο, γι αυτό και κάποιοι τους αποκάλεσαν αδίστακτες ακρίδες της Αποκάλυψης. Δεν το κάνουν όμως συνειδητά, ούτε από κακία και ούτε από μίσος προς τους άθλιους. Διακατεχόμενοι από το σύνδρομο της Αντουανέτας, δεν μπορούν καν να δουν πως είναι δυνατόν με τις αποφάσεις τους εκατομμύρια αθλίων να οδηγηθούν στην απόγνωση, στην δυστυχία και μάλιστα στην πείνα, όταν όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου βλέπεις παντού...

 καταστήματα με ντελικατέσεν και Gourmet.

Eικόνες αθλίων που δεν θα έχουν ούτε ένα ποτήρι γάλα για τα παιδιά τους και αναζητούν λίγη τροφή σε σκουπιδοτενεκέδες, τους είναι παντελώς άγνωστες. Ζουν στον κόσμο τους, στον κόσμο της εικονικής πραγματικότητάς τους αγνοώντας πως υπάρχει ένας άλλος κόσμος έξω, που ζει, εργάζεται και παράγει πραγματικά αγαθά, απαραίτητα για την επιβίωσή τους, καθώς είχε ορίσει ο παλιός Θεός:«με τον ιδρώτα του προσώπου σου να βγάζεις τον άρτο σου». Η αντίληψή τους για την οικονομία δεν διαφέρει εκείνης ενός νηπίου που γνωρίζει πως όταν ο μπαμπάς δεν έχει χρήματα πηγαίνει απλώς σε ένα ΑΤΜ βάζει μια κάρτα και παίρνει όσα λεφτά θέλει. Για τους χρηματανθρώπους, «τα πάντα είναι χρήμα και μόνο χρήμα. Μ’ αυτό ρυθμίζεις τα πάντα ακόμη και την ίδια τη ζωή». Το είπε άλλωστε και ο μεγάλος Γκουρού της οικονομίας του χρήματος, ο πολύς Μίλτος Φρίντμαν από το Σικάγο, την πόλη του Αλ Καπόνε και του Ντίλιγκερ. Δεν είναι πια όπως παλιά που η εργασία δημιουργούσε αξίες (αγαθά, εμπορεύματα και υπηρεσίες).Τώρα το ξέρουν και τα μικρά παιδιά πως η προσδοκία από μόνη της στο ναό του χρήματος (χρηματιστήριο) δημιουργεί τις μεγαλύτερες αξίες, που όσοι δεν έχουν πρόσβαση σ’ αυτές, από ζήλια, τις ονομάζουν φούσκες απάτης. Όλη τους η ζωή λοιπόν περιστρέφεται γύρω από το χρήμα αυτήν την αποταμιευμένη νεκρή εργασία, που για να αυγατίσει χρειάζεται να καταβροχθίζει καθημερινά νέα, φρέσκια, αχνιστή, ζωντανή εργασία που βγαίνει από ιδρώτα και αίμα αθλίων. Δίχως νέο ζεστό και κόκκινο σαν το αίμα χρήμα, δεν θα μπορούσαν να ζήσουν ούτε μια μέρα παραπάνω. Τους είναι τόσο απαραίτητο, όπως το αίμα για τα κουνούπια και τα δρακουλίνια.
Όταν δεν είναι κλεισμένοι στους γυάλινους πύργους τους, τους βρίσκεις στο χρηματιστήριο. Στους δρόμους τους συναντάς μόνο πίσω από θωρακισμένα αυτοκίνητα με φιμέ τζάμια και σε ειδικές μυστικές «κοινωνικές» συνεστιάσεις με μεσάζοντες εκπροσώπους των αθλίων για να τους παραδώσουν τις εντολές τους. Είναι οι νέοι κυρίαρχοι της γης, οι εκπρόσωποι του νέου Θεού που λέγεται χρήμα και οι εκπρόσωποι των αθλίων είναι οι μεσάζοντες ανάμεσα σ’ αυτούς και στους αθλίους. Η μοναδική τους χαρά και ικανοποίηση είναι το μεταξύ τους παιχνίδι: «κερδίζει, όποιος την ημέρα του θανάτου του έχει τα περισσότερα χρήματα».
Και ενώ στο σπήλαιο του Πλάτωνα, υπήρχε η πιθανότητα κάποιοι λίγοι εκλεκτοί να βγουν και να μεταφέρουν στους υπόλοιπους τη γνώση για τον πραγματικό κόσμο, στους πύργους των χρηματανθρώπων κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο. Όποιος είχε την απρονοησία να πεταχτεί έξω από τα τείχη , δύσκολα ξαναμπαίνει. Η κοινωνία τους είναι ερμητικά κλειστή. Που και που μπαίνουν στους πύργους τους κάποιοι εκπρόσωποι των αθλίων που επέδειξαν ειδικές ικανότητες παραπλάνησης του λαού των αθλίων και αύξησης των κερδών τους, αλλά η μοναδική τους δραστηριότητα περιορίζεται στο να λαμβάνουν εντολές, που πρέπει να εκτελεστούν άμεσα, δίχως αντιρρήσεις, ακόμη και δίχως αμφιταλαντεύσεις. .Η μοναδική αυτονομία των μεσαζόντων εκπροσώπων του λαού των αθλίων περιορίζεται στην επιλογή εκείνων των αθλίων που θα πρέπει να θυσιαστούν κατά τακτά χρονικά διαστήματα, διότι οι χρηματάνθρωποι απαιτούν ανθρωποθυσίες και νέο αίμα, όπως όλοι οι εκπρόσωποι των θεών. Θεοί δίχως ανθρωποθυσίες δεν εμπνέουν κανενός είδους σεβασμό από τους άθλιους. Οι μεσάζοντες εκπρόσωποι των αθλίων ελέγχονται καθημερινά για την νομιμοφροσύνη τους μέσω των δημοσιόσκυλων. Όποιος εκπρόσωπος τολμήσει να αμφισβητήσει την παντοδυναμία των χρηματάνθρωπων θα υποστεί έναν ανελέητο και βρώμικο επικοινωνιακό πόλεμο, που θα τον εκθέσει ανεπανόρθωτα στα μάτια εκείνων των αθλίων που τον έχουν «επιλέξει δημοκρατικά» για να τους «εκπροσωπεί». Οι χρηματάνθρωποιοι δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη. Αιώνες ταξικών συγκρούσεων κατά το παρελθόν τους έχουν διδάξει, πως αν θέλεις να υποτάξεις τους άθλιους και να τους βάλεις να δουλεύουν για την πάρτη σου στοχεύεις στο μυαλό και όχι στα πόδια. Όλοι οι δίαυλοι επικοινωνίας, πληροφορίας, ακόμη και διαμόρφωσης πολιτικής συνείδησης, αισθητικής και κουλτούρας, των αθλίων, ελέγχονται από τους χρηματανθρώπους, με τέτοιο τρόπο που να κάνει αόρατη την επιρροή τους και αυτό δεν είναι διόλου δύσκολο. Οι άθλιοι, που πιστεύουν( και είναι πολλοί) πως μια παρθένος γέννησε μέσω ενός κρίνου τον υιό του Θεού, μπορούν να πιστέψουν σε οτιδήποτε πλασάρεται ως θεϊκή εντολή. Ας είναι καλά τα καλώς επιλεγμένα, αδίστακτα δημοσιόσκυλα ανάμεσα στους άθλιους, που για λίγα ψίχουλα παραπάνω θα κάνουν όλη τη βρώμικη δουλειά, που έκαναν στις παλιές σκοτεινές εποχές των Μέσων Χρόνων οι μισθωμένοι δολοφόνοι.
Κατά βάθος, οι χρηματάνθρωποι δεν είναι και τόσο ευτυχισμένοι κι ας νομίζουν το αντίθετο. Πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είναι κάποιος κλεισμένος μέσα σε έναν γυάλινο πύργο, απομονωμένος και παράλληλα φρουρούμενος 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, δίχως καθόλου ιδιωτική ζωή. Οι άθλιοι της προσωπικής τους ασφάλειας είναι ταυτόχρονα και οι δεσμοφύλακές τους. Η ζωή τους είναι εκτεθειμένη σε μια ανήκουστη πλήξη, στο βασίλειο του παντοτινά όμοιου και της ανελέητης επανάληψης. Η μοναδική διέξοδος απ’ αυτήν τη ρουτίνα, είναι τα συχνά νυχτερινά συμπόσια κόκας με αποκορύφωμα τα διαστροφικά όργια με τις άριστες των αρίστων τέκνων των αθλίων. Είναι η μοναδική ανθρώπινη αίσθηση, ή καλύτερα η ορμή, που διατηρούν ακόμη και τους κάνει να νιώθουν άνθρωποι.
Ο μοναδικός εχθρός των χρηματάνθρωπων είναι ο ίδιος ο εαυτός τους, η συνεχής δίψα για ολοένα και περισσότερο χρήμα που βγαίνει από τον ιδρώτα και το αίμα των αθλίων και η τυφλή τους πίστη, πως οι άθλιοι, αυτά τα ευτελή, τα δυστυχή και κακόμοιρα πλάσματα δεν είναι ικανά να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους.