Γιάννης Αγγέλου…ο «ένοχος»

Από τον ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗ Πολιτικό στέλεχος Ν.Δ. Τον Γιάννη Αγγέλου τον γνώρισα το βράδυ της 21-3-1997 στο πολιτικό γραφείο του Κώστ...

Από τον ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗ
Πολιτικό στέλεχος Ν.Δ.

Τον Γιάννη Αγγέλου τον γνώρισα το βράδυ της 21-3-1997 στο πολιτικό γραφείο του Κώστα Καραμανλή στην οδό Πλουτάρχου στο Κολωνάκι, που λίγες ώρες πριν είχε θριαμβευτικά εκλεγεί από το 4ο συνέδριο, 6ος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.
Εφτά η οχτώ είμαστε όλοι κι όλοι εκείνη η μικρή παρέα, που με την εύφορη συνοδεία του αφρώδους οίνου γιορτάζαμε το γεγονός.
Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος, ο αστυνομικός του ο Γιώργος, ο Κώστας Σταικούρας, ο Γιάννης Αγγέλου με την Αλεξάνδρα την γυναίκα του και δύο τρεις ακόμα.
Και σήμερα, 13 χρόνια μετά θυμάμαι ακόμα εκείνη την επίμονη όλο το...
 βράδυ διερευνητική ματιά του Αγγέλου επάνω μου, σαν να αναρωτιόταν μέσα του, τι θέλει αυτός ο «ξένος» ανάμεσά μας;
Δεν αλλάξαμε θυμάμαι εκείνο το βράδυ πολλές κουβέντες μεταξύ μας, μου είπε όμως κάποια στιγμή ανάμεσα σε άλλα, «εγώ δεν λέω ποτέ τη γνώμη μου αν δεν με ρωτήσουν»!!
Το πόση αξία και σοφία έκλεινε μέσα της εκείνη η κουβέντα αποδείχτηκε στη συνέχεια αφού ο Γιάννης Αγγέλου με αυτή τη στάση άντεξε δώδεκα ολόκληρα χρόνια να είναι ο νούμερο ένα έμπιστος άνθρωπος του προέδρου και μετά πρωθυπουργού.
Από εκείνο λοιπόν το βράδυ της 21-3-1997 και μετά αρκετές φορές συναντιόμουν μαζί του στο γραφείο του στη Ρηγίλλης, πάντα δίπλα στου Καραμανλή, αλλά με μια συχνότητα που διακριτικά όλο και αραίωνε, αφού μια σοβαρή ευθύνη και τέχνη των «εξ απορρήτων» είναι να ορθώνουν τείχη γύρω από τον ηγεμόνα.
Και αυτή η σχολή που καλά κράτησε ως το τέλος αλλά και από νωρίς ενισχύθηκε και από έναν άλλον πανέξυπνο χτίστη, τον συμπατριώτη μου και ως το 2003 «εκπρόσωπο τύπου» Άρη, είχε πάντα σαν πρόσχημα πως δεν πρέπει ο πρόεδρος να κουράζεται με δεύτερα και δυσάρεστα, αδιάφορα αν έτσι τον απομόνωναν στη χρυσή φυλακή του.
Να πούμε όμως με την ευκαιρία πως ο Κώστας Καραμανλής δεν κουράζονταν εύκολα (όπως κάποιοι τον προβοκάρισαν) από τον όγκο της πολιτικής δουλειάς, ούτε από το βάρος των ευθυνών, ούτε φυσικά από την φιλική επικοινωνία που ιδιαίτερα επιζητούσε.
Κουραζόταν μόνον και σχεδόν αηδίαζε από την μιζέρια και την απολίτικη φτήνια του εσωτερικού τοπίου της παράταξης που διαχρονικά τόσο επιτυχώς επιδίδεται στο κάρφωμα, το θάψιμο και την κολακεία.
Εγώ τώρα γιατί τα γράφω, θα μου πεις.
Τα γράφω γιατί σε αυτή την τραγική εποχή της παρακμής που φτάσαμε με τα ελαττώματά του το ΠΑΣΟΚ που μπολιάστηκε η Ελληνική κοινωνία, αλλά και την παράταξή μας χωρίς αντισώματα, αυτή η ρεβανσιστική στοχοποίηση εξόντωσης του Γιάννη Αγγέλου και πίσω από αυτήν το επιχειρούμενο πολιτικό τσαλάκωμα του Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας, μια απροκάλυπτη ΕΚΔΙΚΗΣΗ είναι και τίποτα άλλο.
Ναι, μπορεί να έχει πολιτικές ευθύνες στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου ο Γιάννης Αγγέλου και όλοι θέλουμε να φωτιστεί η αλήθεια.
Ως τότε όμως που θα κριθεί, εάν δεν υπάρχει προσωπική οικονομική ιδιοτέλεια στα λάθη και τις παραλείψεις του, και οι αδέκαστοι που τον οδηγούν στην απόγνωση αυτό το αγνοούν, τότε μόνον η λέξη ΕΚΔΙΚΗΣΗ ταιριάζει στην βίαιη επιχείρηση ηθικής, κοινωνικής, ίσως και φυσικής του εξόντωσης.
Και εκδίκηση τώρα από ποιους;
Από αυτού που ανασκολόμπισαν τον τόπο, από αυτούς που απαλλοτρίωσαν τους κώδικες της Ελληνικής κοινωνίας, από αυτούς που οδηγούν τον λαό στην εξαθλίωση και την πατρίδα μας σε ταπεινώσεις και ακρωτηριασμούς.
Η γραφή αυτή ουδέποτε είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τον Γιάννη Αγγέλου, όπως και ποτέ δεν είχε την ελάχιστη προσωπική υποχρέωση, όπως άλλοι σιωπούντες και… «ξυλεύοντες».
Όμως αυτός ο άνθρωπος, ο ως χθες παντοδύναμος αλλά και πάντα ασκητικός και ανεπίληπτος στην προσωπική-οικογενειακή του ζωή, ας συγκριθεί και με κάποιους εντεύθεν και εκείθεν ξιπασμένους και ατιμώρητους νεόπλουτους πολιτικούς που κανέναν περιοριστικό όρο δεν τους επιβάλλει η συνείδησή τους.
Και με την ευκαιρία, ας το ξαναθυμηθούμε αυτό το άσπιλο και αμόλυντο ΠΑΣΟΚ που παμπόνηρα σήμερα σκίζει τα ιμάτια του για «να μιλήσει ο Καραμανλής» και μαζί του εν χορώ κραυγάζουν όλα τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια στα εξωνημένα κεντρικά ΜΜΕ.
Γιατί όμως αλήθεια πρέπει να μιλήσει ο Καραμανλής;
Για να ανοίξει και να απλώσει πάλι η κουβέντα για το χθες και να σκεπάζεται έτσι περίτεχνα το πολύ γκρίζο σήμερα που στα χέρια του κ. Γ. Παπανδρέου γκρεμίζει πυλώνες, τσακίζει χαμοκέλες και βαθαίνει τη τρισκατάρατη διχόνοια με τη φάμπρικα των εξεταστικών που έχει ξεδιπλώσει η επικίνδυνη κυβέρνησή του που αντί να συμφιλιώνει τον λαό για να σβήσει τη φωτιά που καταστρέφει το σπίτι μας, ανεύθυνα την συνδαυλίζει με διχασμό, παραπλάνηση και φόβο;
Ναι, με φόβο και με πολλά δύσκολα ερωτηματικά, σαν αυτά που γέννησε και η στυγνή δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια.
Ας κλείσουμε όμως πιο αισιόδοξα αυτές τις σκέψεις με την ευχή πως κάποτε αυτός ο λαός θα αξιωθεί να σέβεται και να υπολήπτεται τους ηγέτες του, αφού μόνον η σοφία και η αρετή θα τους καταξιώνουν στη διαδρομή τους και όχι ο ανήθικος πλουτισμός που ξέγνοιαστα και ξετσίπωτα ακόμα απολαμβάνουν και η διαβρωμένη κοινωνία μας δυστυχώς ακόμα υπολογίζει.
Πάτρα 26-7-2010