Επί προσωπικού...

Tης Αλεξίας Π. Μπακογιάννη Ετούτη την ώρα, που τελείωσαν ουσιαστικά 32 χρόνια πορείας της Ντόρας Μπακογιάννη στη Νέα Δημοκρατία, έχω –εκ...

Tης Αλεξίας Π. Μπακογιάννη

Ετούτη την ώρα, που τελείωσαν ουσιαστικά 32 χρόνια πορείας της Ντόρας Μπακογιάννη στη Νέα Δημοκρατία, έχω –εκτός από την πολιτική ανάλυση, που την αφήνω σε πολλούς άλλους- κάποιες σκέψεις επί προσωπικού…

Έχω τη διάθεση να θυμηθώ ότι δεν είμαι παρά 35 χρονών εγώ η ίδια και ότι η ζωή μου ολόκληρη κινούνταν έμμεσα ή άμεσα γύρω από το κόμμα αυτό. Θυμάμαι τις μεγάλες –τότε- συγκεντρώσεις του 85, που ήμουν νομίζω 9 χρονών και που τραγουδούσα με πάθος τα τραγούδια της γαλάζιας γενιάς. Τα είχα μάθει απ’ έξω και σαν να βλέπω το επικριτικό ύφος του πατέρα μου στο «Μύρισε θυμάρι και βασιλικός» ή στο «ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία». Τώρα που γράφω τούτες τις λέξεις συνειδητοποιώ ότι ακόμα ξέρω απ’ έξω όλους τους στίχους… Τα παιδικά τραγούδια τα ξεχνάς δύσκολα, όσο κι αν μεγαλώνοντας αρχίζεις και ακούς τα λόγια κι ανασυντάσσεσαι.
Κάπου εκεί παρακάτω, ο αδερφός μου ο Κώστας, είχε φάει αποβολή γιατί είχε κατεβάσει στο δημοτικό τους ΜΑΚΙ (απαγορεύονταν οι πολιτικές παρατάξεις στα μαθητικά συμβούλια). Λόγια η μάννα μου με τον διευθυντή ατέλειωτα. Ανένδοτος εκείνος, διήμερη. Το σχολικό μας άφηνε Ρηγίλλης και Βασ. Γεωργίου, περνούσαμε από το 18 με τη σάκα, «μαμά έλα, πάμε σπίτι να φάμε».
Ύστερα ήρθε η προεκλογική εκστρατεία του πατέρα μου στην Ευρυτανία. Χωριό, χωριό, καφενείο, καφενείο, «γεια σας, είμαι ο Παύλος ο Μπακογιάννης ο γιος του Πάπα-Κώστα και κατεβαίνω με τη Νέα Δημοκρατία…» . Κι εγώ μαζί, να χαμογελάω και ...

να κουνάω σημαίες, να μοιράζω αυτοκόλλητα και αφίσες, να ακούω συζητήσεις που τα μισά δεν τα καταλάβαινα αλλά μου φαινόντουσαν σπουδαία. Εκείνη την εποχή έμαθα και την έκφραση «επί προσωπικού». Γινόταν μια κουβέντα στη Bουλή όπου αναφέρθηκε το όνομά του, και ζήτησε το λόγο. Εγώ που τότε παρακολουθούσα και το πως ανέπνεε, ζήτησα αμέσως διευκρινίσεις για το «επί προσωπικού»… Μου εξήγησε. Ήταν τότε που η Νέα Δημοκρατία και εκείνος μαζί θα άλλαζαν τα πάντα. Δεν πρόλαβε. Στην κηδεία του είχε σημαίες ελληνικές και της Νέας Δημοκρατίας, και στην προκήρυξη του καταλόγιζαν, μεταξύ άλλων, την κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.
Η Ντόρα κατεβαίνει βουλευτής μες στα μαύρα, της παίρνει 3 χρόνια να χαμογελάσει μες στο σπίτι (τότε ήταν που έμαθε να χαμογελάει έτσι έξω, μαγκιά της, ας είχαν κι άλλοι τη δύναμή της, γιατί όσα ξέραμε oi τρεις δεν τα ήξερε ο κόσμος όλος, που από τότε και πέρα παρακολουθούσε τη ζωή μας ανελέητα). Ξανά Ευρυτανία, ξανά σημαίες, λίγο αλλιώς αυτή τη φόρα. Τώρα δεν έχει τόσο χαρά, έχει πιο πολύ χρέος.
Περάσαμε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Πολλές ελπίδες αλλά προς το τέλος δυσκολίες, βρίσιμο το 93 πια, και ένας αγώνας υπεράσπισης στο σχολείο της Ν.Δ. επίπονος… Τα παιδιά είναι σκληρά.
Εκανα τότε αίτηση για να μπω στο Harvard και ο αδερφός του Αντώνη Σαμαρά, Αλέξανδρος, υπεύθυνος για τις συνεντεύξεις του πανεπιστημίου αρνήθηκε να μου κάνει εμένα συνέντευξη διότι «δεν θα ήταν αντικειμενικός». Σπούδασα τελικά στη Γαλλία σε εξαίρετα πανεπιστήμια όπου μπήκα με εξετάσεις κι όχι με αιτήσεις, καλύτερα.
1997, Συνέδριο εκλογής του Κώστα Καραμανλή. Πόντο, πόντο το έχω περπατήσει το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Σπούδαζα και δούλευα έξω τότε, αλλά ήρθα για το συνέδριο-μη χάσω. Θυμάμαι, κάθομαι απέναντι σε ένα φίλο δημοσιογράφο που έχει φέρει και τη γραφομηχανή του (ακόμα δεν είμαι σίγουρη ότι χρησιμοποιεί computer) και μου εξηγεί τη δυναμική Καραμανλή «είναι πολύ δεξιό το κόμμα αυτό Αλεξία μου, κατάλαβέ το», «Ναι Γιάννη μου, αλλά ωσότου να γίνει από δεξιό κόμμα μεγάλη, φιλελεύθερη παράταξη της κεντροδεξιάς, μεσολαβούμε εμείς έτσι δεν είναι; Ήμουν 21… Συνωμοσίες, όλων των ειδών, πίσω από κάθε πόρτα, σε κάθε γωνία. «Ήρθε ξανά η ώρα του Καραμανλή» φωνάζει το πλήθος. Ε, αφού ήρθε, ήρθε.
Αργότερα η Ντόρα δήμαρχος, «δεν καταθέτω την κομματική μου ταυτότητα», μα, προφανώς. Εν τω μεταξύ, μεγαλώσαμε, φύγαμε, σπουδάσαμε, δουλέψαμε. Δουλεύω πλέον κοντά 13 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα. Στα χρόνια αυτά και με την ιδιότητα μου «έξω από το χορό», πολλά είχα να καταλογίσω ανά καιρούς στη Νέα Δημοκρατία και δη στην κυβέρνηση Καραμανλή. Τι ατολμία, τι λαϊκισμό, τι αναποτελεσματικότητα. Πάντα όμως με εκείνα τα νεύρα που έχεις όταν χάνει η ομάδα σου γιατί σέρνεται. Που δεν σε νοιάζει που κέρδισε ο άλλος αλλά που εσύ δεν παίζεις (άλλωστε είμαι και ΑΕΚ).
Ορισμένες φορές μάλιστα, την πρόδωσα τη Ν.Δ. και στην κάλπη, κρυφά, συνωμοτικά, εγώ κι ο εαυτός μου, κάνοντας τη δική μου μικρή επανάσταση. Μα δεν το λεγα πουθενά, γιατί μια φορά θυμάμαι είχα ψελλίσει πως κάτι σκεπτόμουν και ακούστηκε στεντόρεια η φωνή της Μαρίκας «Σα δεν ντρέπεσαι λίγο, το κόμμα με το οποίο κατεβαίνει η μάννα σου, ούτε να το σκεφτείς». Οκ…
Απομακρύνθηκα, έφτιαξα τη ζωή μου μακριά της. Την εταιρεία μου, πέρα και πάνω από πολιτικά. Εκπαίδευσα τον εαυτό μου στην αντικειμενικότητα. Εάν δεν με έλεγαν Μπακογιάννη κανείς στις προσωπικές μου αναλύσεις δεν θα πίστευε τη σχέση μου με τη Νέα Δημοκρατία. (Ίσως βέβαια ακριβώς επειδή με έλεγαν Μπακογιάννη να μην πίστευαν και τις προσωπικές μου αναλύσεις…) Κάθε τόσο όμως τηλεφωνούσα στο γραφείο της Ντόρας, διαμαρτυρόμενη, συμβουλεύοντας, παρακινώντας. Για να μην συζητήσουμε τι γινόταν κάθε φόρα που είχαμε εκλογές. Παλιότερα, δεν έπαιρνα άδεια τη χρονιά των εκλογών, για να τη κρατήσω για την προεκλογική περίοδο… Δεν πάμε καλά.
Αυτή ήταν η σχέση μου με τη Νέα Δημοκρατία. Βιωματική, σημάδεψε τη ζωή μου σε κάθε έκφανση που της το επέτρεπα. Κάτι σαν τη σχέση γονιών και παιδιών. Μεγαλώνεις με τις αρχές τους, είναι αρχικά το παν στη ζωή σου, νομίζεις ότι έχουν πάντα δίκιο, τους υπερασπίζεσαι με πάθος. Υστερα καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τέλειοι, ότι έχουν κάνει πολλά λάθη, σε απογοητεύουν, τους αμφισβητείς, τους εκδικείσαι, κάποτε τους συγχωρείς, κάποτε όχι.
Εχω δώσει χρόνο, ενέργεια, σκέψεις, πάθος, και ίσως αίμα σε αυτό το κόμμα. Μπορεί σε κάποιους που ασχολούνται επαγγελματικά με τους κομματικούς μηχανισμούς, η προσφορά μου να μοιάζει αμελητέα. Είναι κομμάτι από το είναι μου όμως, με έναν τρόπο που λίγοι μπορούν να ισχυριστούν σήμερα στην Ελλάδα.
Είμαι πολύ περήφανη για τη στάση που τήρησε η μητέρα μου στη μεγάλη κρίση που περνάει η χώρα. Απλώς θέλω να πω ότι μαζί με την Ντόρα Μπακογιάννη ο Αντώνης Σαμαράς διέγραψε και τη δική μου μικρή ιστορία. Για αυτό και ζήτησα το λόγο σήμερα, επί προσωπικού.