Παιδευτικές κυβερνητικές ακροβασίες...

Από τον Γιάννη Παρασκευά π. βουλευτή Δωδεκανήσου ΠΑΣΟΚ . Η ενασχόληση με τα θέματα της Εκπαίδευσης και της Παιδείας φέρνουν πάντα κατήφεια, ...

Από τον Γιάννη Παρασκευά
π. βουλευτή Δωδεκανήσου ΠΑΣΟΚ
.
Η ενασχόληση με τα θέματα της Εκπαίδευσης και της Παιδείας φέρνουν πάντα κατήφεια, στεναχώρια και σου βάζουν στα χείλη ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ.
Στα τόσα χρόνια της ζωής μου, βίωσα άπειρες τον αριθμό προσπάθειες, δήθεν μεταρρυθμιστικές για την Παιδεία, αποτέλεσμα μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν.
Οι κραυγές εναλλάσσονται με τους ψίθυρους, η επικοινωνιακή φροντίδα σκεπάζει την ουσία και τα βαρίδια παραμένουν και το σύστημα βουλιάζει.
ΤΙ ΜΑΣ ΦΤΑΙΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ;
-Οι σπουδές ενός παιδιού στοιχίζουν μια περιουσία στους γονείς, ξεκινώντας τα ...
φροντιστήρια από το Δημοτικό για τα μαθήματα και τις ξένες γλώσσες μέχρι την ώρα των εισαγωγικών εξετάσεων για το Πανεπιστήμιο και συνεχίζονται μετά με τα έξοδα διαβίωσης του φοιτητή.
-Παιδιά με διάθεση και προοπτικές μπαίνουν στο σχολείο και στο τέλος κατά την Λαϊκή ρήση βγαίνουν «ξύλα απελέκητα».
-Η ποιότητα των σπουδών στο «ναδίρ» και αντί να διευρύνονται οι ορίζοντες, τα γνωστικά πεδία και οι αναγκαίες γνώσεις για να είναι χρήσιμα στην παραγωγή, παράγουμε στρατιές ανέργων πτυχιούχων.
-Πολίτες, πολιτικοί, πελατειακές σχέσεις διαμόρφωσαν την άποψη-θέση-πίστη-απαίτηση ότι το Κράτος είναι υποχρεωμένο να δίνει δουλειά Δημοσίου Υπαλλήλου σε όλους τους πτυχιούχους.
-Στα χρόνια της «ΧΟΥΝΤΑΣ» λέγανε «κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο» στα χρόνια μας λέμε «κάθε περιφέρεια και Πανεπιστήμιο, κάθε πόλη και σχολή» και μάλιστα με ειδικότητες που δεν έχουν καμία σχέση με την παραγωγή ή την έρευνα και είναι εγκεφαλικά δημιουργήματα των εκμαυλιστών των τοπικών κοινωνιών, με τη ψευδαίσθηση ότι η παρουσία μιας Πανεπιστημιακής σχολής είναι οικονομική και κοινωνική ζωντάνια στη πόλη. Εκμετάλλευση των σπουδαστών με το πιο χειρότερο τρόπο.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
-Να διασυνδέσουμε την Εκπαίδευση με την παραγωγή, να πείσουμε ότι το «Υπάλληλος στο Δημόσιο» δεν είναι η καλύτερη προοπτική για ένα νέο και να διαμορφωθούν συνθήκες εργασίας στον Ιδιωτικό τομέα που να προστατεύουν και τον εργαζόμενο και τον εργοδότη.
-Να αντιστοιχίσουμε τα γνωστικά αντικείμενα των Πανεπιστημίων, με τις ανάγκες της αγοράς (1.500 Δικηγόροι τελειώνουν κάθε χρόνο) για να μην έχουμε στρατιές ανέργων πτυχιούχων.
-Να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση κατάργησης όλων των Σχολών που είναι χωρίς φοιτητές και να συμμαζέψουμε τα Πανεπιστήμια.
-Στον τόπο μας έχουμε τη μεγαλύτερη αναλογία Πανεπιστημίων ανά εκατομμύριο κατοίκους 3,6 και από την Ευρώπη 2,4/εκατ. κατ. και από τις ΗΠΑ 1,6/εκατ. κατ. χωρίς κανένα από αυτά να αξιολογείται διεθνώς ικανοποιητικά.
-Η πολιτική θέση και άποψη που ακούγεται σχεδόν από όλους ότι η θεραπεία των προβλημάτων είναι το 5% του ΑΕΠ για την Παιδεία, είναι τροφή στον «πίθο των Δαναΐδων» χωρίς να γίνει σοβαρή αλλαγή πολιτικής για την Εκπαίδευση.
-Κατάργηση των Περιφερειακών Πανεπιστημίων, πέντε μεγάλα επαρκώς στελεχωμένα Πανεπιστήμια είναι υπεραρκετά για μια χώρα 10 εκατ. κατοίκων.
-Κατάρτιση προγράμματος για την κάλυψη των αναγκών των Πανεπιστημίων σε Φοιτητικές Εστίες για το 100% των φοιτητών, Βιβλιοθήκες - αναγνωστήρια, αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια, εστιατόρια για να μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι έχουμε Δημόσια-Δωρεάν Παιδεία. (έτσι μειώνεις το κόστος διαβίωσης των φοιτητών)
-Με το υπάρχον Επιστημονικό-Διδακτικό προσωπικό, στελεχώνεις με υπερεπάρκεια τα μεγάλα Πανεπιστήμια και εξοικονομείς πόρους που διατίθενται για όλες τις Σχολές και τα Πανεπιστήμια που δεν έχουν λόγο ύπαρξης. (επισκέπτες φοιτητές και καθηγητές δεν είναι Πανεπιστήμιο)
-Να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια μας για τους αλλοδαπούς φοιτητές ειδικά των Μεσογειακών και Βαλκανικών χωρών.
-Τα Πανεπιστήμια έχουν χρέος να λειτουργούν ως σοβαρά Ερευνητικά Κέντρα χωρίς παράπλευρες απώλειες σπατάλης και ιδιόχρησης των διατιθεμένων πόρων από ειδικούς και μη ειδικούς.
- Η αλλαγή του προγράμματος Σπουδών σε Δημοτικά - Γυμνάσια - Λύκεια έπρεπε να είχε γίνει προ πολλού, σε λίγο θα χάσουμε ολοσχερώς το τρένο.
- Τέλος οι Εισαγωγικές εξετάσεις δεν είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα, κατάντησε να είναι το πιο ελκυστικό επικοινωνιακό παιχνίδι των Υπουργών Παιδείας.