"Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική"...

Aπό τον Θανάση Τριαρίδη O τίτλος είναι του βιβλίου 220 σελίδων με 23 κείμενα 22 συγγραφέων ενάντια σε κάθε μορφής πολιτική βία , στον τρό...

Aπό τον Θανάση Τριαρίδη

O τίτλος είναι του βιβλίου 220 σελίδων με 23 κείμενα 22 συγγραφέων ενάντια σε κάθε μορφής πολιτική βία, στον τρόμο και τον ολοκληρωτισμό που αυτή κουβαλά. Ενδεικτικό της στοχοθεσίας του βιβλίου είναι το οπισθόφυλλο:...

Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, όποια φενακισμένη ηθική τάξη (εθνική, θρησκευτική, φυλετική, πολιτική, κρατική, επαναστατική) και αν υπηρετεί, όποιον απάνθρωπο ύμνο κι αν τραγουδά, όποια απάνθρωπη σημαία κι αν ανεμίζει στο φλάμπουρό της (γιατί κάθε σημαία και κάθε ύμνος είναι ομολογίες απανθρωπιάς). Κάθε πολιτική πρόταση που θεωρεί τη βία αναγκαίο κακό προβλέπει για τους υποστηριχτές της την πειθαναγκαστική υποταγή στην κτηνωδία - και η λεγόμενη «αντιβία» πάντοτε υπηρέτησε και ενίσχυσε την πρωτεύουσα βία την οποία υποτίθεται πως αντιμαχόταν. Καμιά αληθινά αντισυστημική αντιπρόταση δεν μπορεί να στηρίζεται στη βία, διότι κάθε πολιτική βία είναι μια βαθύτατη συστημική επιβεβαίωση. Ελευθερία εν τρόμω και εν φόνω δεν υφίσταται. Ούτε υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» νεκροί: το αίμα είναι πάντοτε κηλίδα και ποτέ λεκές.
Διάφοροι, συνήθως προγραμματικά αγράμματοι, θεωρούν τη μη βία «ανιστορικό» πρόταγμα. Σύμφωνα με τη συλλογιστική τους, εξίσου «ανιστορικό» είναι και το πρόταγμα της μη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό, ο Ερρίκος Ντινάν, ο Λέων Τολστόι, ο Μαχάτμα Γκάντι, ο Αλβέρτος Σβάιτσερ, η Σόφι Σολ, ο Πρίμο Λέβι, η Ζερμέν Τιγιόν, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο Νέλσον Μαντέλα, ο Τζον Λένον, η Ρέιτσελ Κόρι, ο Χραντ Ντικ, οι αντιρρησίες συνείδησης, οι εθελοντές των ανθρωπιστικών οργανώσεων και χιλιάδες άλλοι μάς δίνουν με τη σκέψη τους και με τη ζωή τους μια σαφή αντιπρόταση στην αλληλοτροφοδοτούμενη κτηνωδία της βίας. Ο κόσμος, σε πείσμα των ομοιοκατάληκτων στίχων που μάθαμε να παπαγαλίζουμε, δεν προχωρεί πάντα με φωτιά και με μαχαίρι-προχωράει με την παιδεία, την επιστήμη, τη δημιουργία, την τέχνη, την κοινωνική συμμετοχή και αλληλεγγύη, τον έρωτα. Ο Ρουσό, ο Μότσαρτ, ο Βαν Γκογκ, ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ ή ο Γεώργιος Παπανικολάου πάλεψαν για την ανθρωπότητα πολύ περισσότερο από τους λογής μεγαλοφονιάδες που θεώρησαν πως έχουν το δικαίωμα να «ελευθερώσουν» σκοτώνοντας και σφάζοντας. Και ο ήλιος για να γυρίσει δεν «θέλει νεκρούς χιλιάδες να είναι στους τροχούς», μήτε «τους ζωντανούς να δίνουν το αίμα τους». Κάποτε έρχεται η ώρα που μπορούμε να πούμε το αυτονόητο: πως ο ήλιος γυρίζει από μόνος του - και πως όλα τα υπόλοιπα είναι άλλοτε κούφια ταρατατζούμ εθνικών ποιητών κι άλλοτε λάβαρα εν δυνάμει φονιάδων.
Το σύνολο του βιβλίου αλλά και τα επιμέρους συγκεκριμένα κείμενα των συνδημιουργών του δεν υπόκεινται σε κανένα «πνευματικό δικαίωμα».
Ταυτόχρονα με την έντυπη έκδοση, το βιβλίο κυκλοφορεί και ηλεκτρονικά, στο σύνολό του, στην ιστοσελίδα http://politikiviadiapyron.wordpress.com/, από όπου μπορεί ελεύθερα να αναπαραχθεί εν όλω ή εν μέρει δίχως οποιαδήποτε άδεια.
Στο εκδοτικό σημείωμα του βιβλίου (http://politikiviadiapyron.wordpress.com/2010/10/02/editorial/) σημειώνονται τα ακόλουθα:
Η έκδοση του βιβλίου Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική σχεδιάστηκε από τους Γιάννη Ευαγγέλου, Θανάση Πολλάτο και Θανάση Τριαρίδη το καλοκαίρι του 2010, οι οποίοι προκαθόρισαν τον τίτλο και το κείμενο του οπισθοφύλλου. Στους συμμετέχοντες στάλθηκε έγγραφη πρόσκληση με τον τίτλο και το κείμενο του οπισθοφύλλου, καθώς και με τον κατάλογο των άλλων προσκεκλημένων - ώστε να είναι σε όλους απολύτως σαφής ο προσανατολισμός της έκδοσης (και να γνωρίζουν έτσι πλήρως σε τι συμμετέχουν). Για να μην υπάρχει το παραμικρό περιθώριο παρερμηνείας, όλα τα κείμενα του βιβλίου ενόσω συγκεντρώνονταν, αλλά και η τελική μορφή της σελιδοποίησης, στάλθηκαν σε όλους τους συμμετέχοντες πριν από την έκδοση (πλην, βέβαια, του Μεχμέτ Ταρχάν, που λόγω γλώσσας δεν ήταν σε θέση να τη διαβάσει).
Η παρούσα έκδοση είναι (ή φιλοδοξεί να είναι) μια ξεκάθαρη και δημόσια τοποθέτηση ενάντια σε κάθε μορφής πολιτική βία. Σε καμιά περίπτωση δεν συνιστά κανενός είδους μανιφέστο, πολιτική κίνηση ή έστω πλατφόρμα κοινής δράσης. Στις σελίδες του βιβλίου συναντιούνται άνθρωποι με διαφορετικές ή και επάλληλες πολιτικές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές απόψεις, με διαφορετικές ή και επάλληλες διαδρομές και δράσεις και με μόνο πυρηνικό κοινό στοιχείο την αντίθεση σε κάθε πολιτική βία. Όλοι οι συμμετέχοντες προσκλήθηκαν ως αυτόνομες προσωπικότητες και (φυσικά) η υπογραφή του καθενός δεσμεύει μόνον το άτομό του.
Το κριτήριο πρόσκλησης των 22 συγγραφέων αυτού του τόμου ήταν η δημόσια στάση και δράση τους απέναντι στην κρατική βία: νιώσαμε πως είχαμε την ανάγκη να διαβάσουμε τις τοποθετήσεις αυτών ακριβώς των ανθρώπων ενάντια σε κάθε βία - για να επιβεβαιώσουμε μέσα μας το αυτονόητο: πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απειλεί, να εκβιάζει και να τρομοκρατεί τον άλλον για να τον υποχρεώσει να ασπαστεί τις ιδέες του, πως αυτό είναι ο ορισμός του φασισμού. Φυσικά, ο κατάλογος των προσκεκλημένων δεν διεκδικεί την παραμικρή επάρκεια στη χαρτογράφηση ενός «κινήματος» για τη μη βία στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα (κάτι τέτοιο θα απαιτούσε κυριολεκτικά πολύχρονη και αναλυτική έρευνα). Οι προσκλήσεις έγιναν από τους τρεις επιμελητές με κριτήρια απολύτως προσωπικά, συναισθηματικά, κάποιες φορές φιλικά ή ακόμη και πρακτικά/συγκυριακά. Έτσι, άνθρωποι με τεράστια προσφορά στην υπόθεση της μη βίας στην Ελλάδα δεν προσκλήθηκαν, είτε γιατί δεν τους σκεφτήκαμε είτε γιατί δεν είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης σε αυτούς. Επομένως, μόνον ενδεικτική μπορεί να είναι η μάζωξη των 22 συγγραφέων αυτού του τόμου (ωστόσο, η συμμετοχή τόσων αντιρρησιών συνείδησης, και μάλιστα προερχόμενων από διαφορετικές γενιές, σε μια τέτοια έκδοση ίσως τελικά κάτι να σημαίνει.)
Επίσης, είναι προφανές πως οι συμμετέχοντες δεν έχουν την ίδια ένταση, διάρκεια και παρουσία στην υπόθεση της αντίθεσης στην κρατική βία - εξάλλου, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δυνατό. Για παράδειγμα, οι όποιες εκ του ασφαλούς δράσεις των τριών επιμελητών της έκδοσης δεν μπορούν, ούτε κατά διάνοια, να συγκριθούν με τους αγώνες ανθρώπων όπως ο Π. Κοροβέσης, ο Μ. Μαραγκάκης ή ο Θ. Μακρής - για να αναφέρουμε τρεις μόνο από τους συντελεστές αυτού του βιβλίου που φυλακίστηκαν για την αντίθεσή τους στη βία και τον τρόμο. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι το κάθε κείμενο κουβαλά την (πάντοτε υποκειμενική, πάντοτε προσωπική και πάντοτε υπό κρίση) αλήθεια του: ο αναγνώστης, εφόσον το θέλει, ίσως μπορεί να βυθομετρήσει το βιωματικό βάθος κάθε τοποθέτησης και να αναζητήσει τη γενικότερη στάση ζωής που τη διαπερνά.
Αφού παραδόθηκαν όλες οι συνεργασίες, το βιβλίο δομήθηκε από τους επιμελητές σε τρία μέρη: στο πρώτο προτάχτηκαν κατά το πλείστον βιωματικά κείμενα που καταγράφουν μια συνολική στάση ζωής απέναντι στη βία. Το δεύτερο μέρος αφορά τοποθετήσεις για την κατ' όνομα «αντιεξουσιαστική» μα βαθύτατα εξουσιαστική σε κάθε έκφανσή της πολιτική βία της τελευταίας χρονιάς και για τα θύματά της. Στο τρίτο μέρος συγκεντρώθηκαν κείμενα που επιχειρούν να δουν στην πολιτική βία τον ζωτικό πυρήνα του φασισμού, την αντιπολιτική απανθρωπιά και τη σταδιοποίηση της βαρβαρότητας. Οι τίτλοι και των τριών μερών (Η αδελφοσύνη ως η μόνη απάντηση στη βία, Οι δικές μας ζωές και οι ζωές των άλλων, Στο βάθος κάθε βίας αχνοφέγγει.) προέκυψαν μέσα από τα ίδια τα κείμενα κάθε ενότητας. Το κείμενο του Περικλή Κοροβέση γράφτηκε ως πρόλογος του όλου εγχειρήματος και ως τέτοιο προτάσσεται στο βιβλίο.
Τέλος, ο χρόνος που γεννήθηκε η έκδοση ήταν πολλαπλά (και περίπου αναπόφευκτα) στιγματισμένος από τις αλλεπάλληλες δολοφονίες που έγιναν στην Αθήνα την άνοιξη του 2010: του 15χρονου Χαμί Νατζάφι (στις 28.3.2010) και των τριών υπαλλήλων της Μαρφίν (της Παρασκευής Ζούλια, της εγκύου Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και του Επαμεινώντα Τσακάλη στις 5.5.2010). Προφανώς οι αναφορές σε αυτούς τους φόνους είναι πολλές μέσα στο βιβλίο - εξάλλου, αρκετά κείμενα είναι δημόσιες τοποθετήσεις που γράφτηκαν με αφορμή εκείνους τους φόνους. Ωστόσο, δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες: η πολιτική βία θα συνεχιστεί, οι δοξολογίες του φόνου θα πληθαίνουν, η ανοχή/συνενοχή θα εξακολουθεί όλο και πιο ανυπόφορη (και τα αμείλικτα γεγονότα το επιβεβαιώνουν: ενώ συγκροτούνταν η παρούσα έκδοση, κατά τη διάρκεια του Ιουνίου και του Ιουλίου του 2010, ομάδες δολοφόνων σκότωσαν τον υπασπιστή της αστυνομίας Γιώργο Βασιλάκη και τον δημοσιογράφο Σωκράτη Γκιόλια, ενώ η φονική και τρομοκρατική κρατική βία κατά των μεταναστών συνεχίζεται κόντρα σε κάθε ανθρώπινη αξία). Έτσι ο αναγνώστης, όταν διαβάζει τα ονόματα των συγκεκριμένων νεκρών, ας προσπαθήσει να βάζει πλάι τους και τα άλλα, προηγούμενα και μεταγενέστερα (μα πάντοτε δικά του), θύματα της πολιτικής βίας, όποια μορφή κι αν έχει, αυτή, όποιο σύμβολο τρόμου κι αν τη συνοδεύει. Εξάλλου, για καθέναν που χάνεται, η καμπάνα χτυπάει πάντοτε για σένα - δηλαδή για όλους μας.
Η έντυπη έκδοση του βιβλίου θα κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία στην ενδεικτική τιμή των 10 Ευρώ, η οποία επιλέχτηκε προκειμένου το βιβλίο να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερους. Την έκδοση υποστήριξαν οικονομικά οι τρεις επιμελητές του βιβλίου. Αναλυτικά οι τοποθετήσεις στα βιβλιοπωλεία και οι εκκαθαρίσεις των πωλήσεων θα δημοσιεύονται κάθε εξάμηνο στην ιστοσελίδα http://diapyron.com/. Το σύνολο των τυχόν εσόδων θα διατεθεί σε άλλες εκδόσεις σχετικές με την πολιτική βία.
Επίσης το βιβλίο διατίθεται απολύτως δωρεάν σε αρχείο pdf ώστε να μπορεί να διαβαστεί σε όλες τις συσκευές ανάγνωσης e-book (η αποστολή γίνεται με ένα απλό mail στο diapyron@gmail.com). Στην ίδια ηλεκτρονική διεύθυνση μπορείτε να ζητήσετε το βιβλίο σε αρχείο word για οποιαδήποτε χρήση/αναπαραγωγή επιθυμείτε.
Όσοι (ανεξάρτητα από συμφωνία ή διαφωνία με τις θέσεις που εκφράζονται από τους συντελεστές του) νιώθετε πως αυτό το βιβλίο μπορεί να ανοίξει γόνιμη συζήτηση και να συμβάλει σε έναν ουσιαστικό προβληματισμό, μπορείτε να διαδώσετε με κάθε τρόπο την έντυπη και ηλεκτρονική έκδοση στις ηλεκτρονικές σας λίστες, στα blog και τις ιστοσελίδες σας, στο facebook ή όπου αλλού.         
Στο ίδιο πλαίσιο οποιαδήποτε ενυπόγραφη κριτική-τοποθέτηση αποσταλεί στη διεύθυνση diapyron@gmail.com θα δημοσιεύεται αυτούσια στην ιστοσελίδα των εκδόσεων διάπυροΝ (http://diapyron.com/), προκειμένου να εμπλουτιστεί ο διάλογος για την έκδοση.

Πολλούς χαιρετισμούς σε όλους.
 Θανάσης Τριαρίδης - Οκτώβριος 2010