Oι κόκκινες γόβες και το βασίλειο του τίποτα...

Γράφει η Amelie Law http://amelielaw.wordpress.com/2010/06/08/redshoes/ «Ουφ! Επιτέλους, σπίτι!» σκέφτηκε, μόλις γύρισε το κλειδί στην π...

Γράφει η Amelie Law
http://amelielaw.wordpress.com/2010/06/08/redshoes/

«Ουφ! Επιτέλους, σπίτι!» σκέφτηκε, μόλις γύρισε το κλειδί στην πόρτα, επιστρέφοντας αργά το βράδυ πια, μετά από άλλη μια δύσκολη Δευτέρα. Παράτησε τσάντες, πέταξε γόβες στον αέρα και τις είδε να προσγειώνονται τη μία πάνω στην καρέκλα του γραφείου και την άλλη στη γωνία παρέα με μια ροζ παντόφλα. «Αχά! Εκεί τρύπωσες παλιοσιχαμένη» μονολόγησε και έσκυψε να πιάσει την παντοφλίτσα. Με τα ρούχα ακόμα κάθισε στον καναπέ και έγειρε πίσω, κοιτώντας το ταβάνι. Εικόνες εισέβαλαν βίαια στο μυαλό της. Έκλεισε τα μάτια προσπαθώντας να...
 διώξει τις σκέψεις, αλλά αυτές επίμονα απαιτούσαν την προσοχή της. Ανακάθησε κι πήρε τσιγάρο. Το άναψε και κοίταγε τον καπνό να κάνει τα παιχνίδια του. Ησυχία γύρω και μέσα της αντάρα.
«Πολύ το μπέρδεμα ρε γαμώτη μου», σκέφτηκε. «Δεν ξέρω πια τι να σκεφτώ και τι να αποφασίσω. Καθημερινά παρακολουθώ τα δρώμενα προσπαθώντας να καταλάβω, να αποκωδικοποιήσω, να αποφασίσω και μπερδεύομαι όλο και περισσότερο. Πολλές οι φωνές, πότε θυμωμένες, πότε απογοητευμένες, πότε σκεφτικές: -Κλέφτες, απατεώνες, λαμόγια!ακούς από τη μία, -Δεν έχουν μέλλον τα παιδιά μας, καινούριο μεταναστευτικό κύμα θα δούμε, από την άλλη, -Η κρίση μπορεί να είναι η αφετηρία μια καινούριας αρχής, κάποιες άλλες. Υπάρχουν και κάποιες λιγοστές που αρθρώνουν ένα μικρό -φταίω κι εγώ, αλλά είναι σιγανές πια, προσεκτικές».
«Κάθε μέρα νέα τροφή ρίχνουν στα λιοντάρια, μπροστά σταπεινασμένα για θέαμα και εντυπωσιασμό μάτια μας: Πιάσαν αυτούς με τις Φεράρι μπροστά από τα σκυλάδικα, οι γιατροί του Κολωνακίου δήλωναν δέκα χιλιάδες ευρώ εισόδημα, ο Άκης, Μάκης, Σάκης ο γκλαμουράτος, ο Τόλης ο φοροφυγάς. Τα πυροτεχνήματα ημέρας-αέρος έχουν στήσει τρελό χορό.. Ε, και; Τι αλλάζει; Πέρα από την ικανοποίηση του αδηφάγου κοινού, που με την ίδια ευκολία παρακολουθεί από την κλειδαρότρυπα τα καμώματα του πολιτικάντη κλέφτη Άκη,Μάκη,Σάκη και της πορνοστάρ Τζούλιας, τι άλλο γίνεται; Οργανώνεται κάτι; Προχωράει κάποιο σχέδιο αναδιάρθρωσης της χώρας; Λαμβάνονται αποφάσεις που θα δώσουν όραμα σ’ ένα λαό που ζαλισμένος & μουδιασμένος παρακολουθεί και ελάχιστα κατανοεί τα τεκταινόμενα;»
«Αμάν πια αυτή η κατήφεια!» Έσβησε το τσιγάρο και σηκώθηκε προσπαθώντας να ξεμουδιάσει. Άτιμο πράμα οι γόβες, ειδικά όταν τις φοράς από το πρωί ως το βράδυ. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο κουρασμένο της πρόσωπο καθώς αναλογίστηκε τι όμορφα που πέρασε το βράδυ αυτό το βράδυ της Δευτέρας. Εικόνες, πρόσωπα, χαμόγελα, χέρια που κινούνταν με ένταση, σώματα που έσκυβαν προς την κάμερα με διάθεση «you know what I mean», γέμισαν τη σκέψη της. Όλα όσα βίωσε στη συζήτηση που παρακολούθησε στον Ιανό με τους ανθρώπους της οργάνωσης «Harlem 4 Obama».
Θυμήθηκε το σύνθημα που ήταν στον τοίχο της οργάνωσης στο Harlem «I’m sick and tired of being sick and tired», που ίσως ήταν και το κυρίαρχο μήνυμα της βραδιάς: «Βαρέθηκα να είμαι κουρασμένος και να μην κάνω κάτι γι’αυτό». Οι άνθρωποι από την άλλη άκρη του ωκεανού προσπαθούσαν να ενδυναμώσουν τους Έλληνες συνομιλητές, να εμφυσήσουν αισιοδοξία, να τους κάνουν να θυμηθούν ότι το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο ανάλογα με τη δική σου οπτική.
Προσπαθούσαν να δείξουν στους Έλληνες ότι ο τρόπος για να βγει η Ελλάδα από την κρίση είναι ένας: να θυμηθούν οι πολίτες τούτης της χώρας ποιοί είναι και να το δείξουν στον κόσμο. «Μην αφήσετε τα τελευταία γεγονότα να σβήσουν από τη μνήμη του κόσμου την ιστορία σας και τους αγώνες σας», «Μην αφήσετε τις εικόνες των επεισοδίων και της οργής, να αλλοιώσουν την ομορφιά της χώρας σας και το εύρος του πολιτισμού σας».
Άρχισε να βηματίζει νευρικά καθώς την πλημμύρισε και πάλι το ίδιο συναίσθημα που είχε όταν στη συζήτηση άκουσε αυτές τις απόψεις. Ένας φόβος που τη μούδιασε από την κορφή ως τα νύχια. Μια αγωνία τη γέμισε καθώς σκέφτηκε το πώς έχουν μεταφρασθεί κατά καιρούς στη χώρα μας τέτοιες αισιόδοξες τάσεις κι άρχισε να μουρμουρίζει ένα τραγουδάκι που της τραγουδούσε η μάνα της «Στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα, συνάντησα μια νέα, ξανθομαλλούσα, φορούσε τακουνάκι και μπλε σορτσάκι, τη λέγανε Αλίκη, Αλίκη Βουγιουκλάκη» και μετά άλλο ένα «Υπομονή, υπομονή, υπομονή. Κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, κάντε υπομονή μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά».
Θυμήθηκε το πώς εκφράστηκε η αισιοδοξία στη δεκαετία του ’60 σε μια Ελλάδα ρημαγμένη που προσπαθούσε να ορθοποδήσει, να βρει είδωλα, να ακουμπήσει κάπου το βλέμμα, να φανταστεί το μέλλον, να χτίσει την καινούρια Δυτική Ελλάδα.
Και το βρήκε το είδωλο στο πρόσωπο της σύγχρονης ξανθιάς Σταχτοπούτας της φτωχολογιάς που από ρακένδυτη άνεργη, γινόταν από τη μία στιγμή στην άλλη μπούζινες γούμαν και την επόμενη βρισκόταν στην Ιταλία μέσα σε πολυτελή αυτοκίνητα, σε χλιδάταξενοδοχεία και έβγαινε με γκλαμουράτα φορέματα για να επισκεφθεί την Φοντάνα τι Τρέβι χορεύοντας με τις κόκκινες γόβες της.
Με το ίδιο είδωλο ζήσαμε πενήντα τόσα χρόνια όσο παράξενο κι αν ακούγεται. Αυτό το πρότυπο νίκησε με διαφορά το Μάη του ’68, τον πόλεμο του Βιετνάμ, το Πολυτεχνείο, τη Μεταπολίτευση, την Αλλαγή του Αντρέα, το Πάρτα Όλα του Τσοβόλα, την ευκαιρία για κάθαρση μετά το βρώμικο ’89 και τα ακόμα πιο βρώμικα χρόνια που ακολούθησαν.
Αυτό το πρότυπο είχε ο Έλληνας στο μυαλό του όλα αυτά τα χρόνια και το ακολούθησε πιστά σε κάθε ευκαιρία που βρέθηκε μπροστά του,κλωτσώντας με μανία όποια άλλη ευκαιρία του δινόταν, φορώντας με καμάρι τις κόκκινες γόβες του, σύγχρονη γιαλαντζί Σταχτοπούτα στο βασίλειο του τίποτα, αδιαφορώντας για το ρολόι που πλησίαζε μεσάνυχτα, τικ τακ, τικ τακ.
Κοίταξε τις πεταμένες κόκκινες γόβες με απέχθεια. Θα έκανε καιρό να τις ξαναφορέσει.
(Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή τον ανοιχτό διάλογο που πραγματοποιήθηκε στον Ιανό στις 7/5/2010 με την οργάνωση «Harlem 4 Obama», με αφορμή την έκδοση του βιβλίου των Αχιλλέα Πεκλάρη και Αλέξανδρου Λαμπροβασίλη «Hopes, Dreams & Hard Times New York 2009, δεν είναι δημοσιογραφικό και δεν καταγράφει με ακρίβεια το διάλογο ή τα τεκταινόμενα)