Περί νεοελληνικού πολιτισμού....

Είναι η πρώτη φορά που σας γράφω αν και σας παρακολουθώ από τη στιγμή που κάνατε την εμφάνισή σας στο διαδίκτυο. Όχι ότι δεν υπήρχαν θέματα ...

Είναι η πρώτη φορά που σας γράφω αν και σας παρακολουθώ από τη στιγμή που κάνατε
την εμφάνισή σας στο διαδίκτυο. Όχι ότι δεν υπήρχαν θέματα όλο αυτό τον καιρό, άλλωστε με το που πατάμε το πόδι μας κάθε πρωί έξω από το σπίτι μας
η ελληνική πραγματικότητα σε χτυπάει κατάμουτρα χωρίς έλεος, αλλά είναι αυτό που λέμε όλοι "δώσε τόπο στην οργή","άσε μη μπλέξω" κλπ. Τέλος πάντων ας μη μακρυγορούμε.
Ένα τέτοιο περιστατικό της νεοελληνικής πραγματικότητας επιθυμώ να μοιραστώ σήμερα. Εδώ και πάνω από ένα μήνα ο σκύλος που εικονίζεται στις φωτογραφίες είναι δεμένος με μια κοντή αλυσίδα σε δέντρο απέναντι από το σπίτι του ζευγαριού από το οποίο το ζωντανό είχε την ατυχία να υιοθετηθεί κάποια στιγμή. Το μαρτύριο του αυτό κρατάει από τις 8:30 το πρωί μέχρι τις 10:30 το βράδυ κάθε μέρα είτε βρέχει είτε έχει καύσωνα χωρίς φαγητό μόνο με έναν βρώμικο κουβά με νερό. Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τι είδους άνθρωποι μπορούν να φέρονται έτσι σε ένα ανυπεράσπιστο ζωντανό αλλά αυτό που πραγματικά με κάνει έξαλλο είναι ότι στη χώρα που ζούμε ακόμα και καταγγελία να κάνεις οι εν λόγω κρετίνοι θα τη γλιτώσουν...
στη χειρότερη περίπτωση με μια απλή σύσταση.
Φαίνεται πως το συγκεκριμένο αξεσουάρ - γιατί μάλλον για αυτό το πήραν - δεν τους βολεύει πια είτε γιατί πήρε περισσότερο μπόι από ότι περίμεναν είτε γιατί στην πορεία διαπίστωσαν πως δεν έχει διακόπτη για να χαμηλώνει η φωνή όταν γαβγίζει και αποφάσισαν να το απομακρύνουν κάπως από το σπίτι τους και να περιμένουν τι; Να το πάρει κάποιος; Να πάθει θερμοπληξία και να πεθάνει; Να πάθει καλαζάρ οπότε δεν θα φταίνε, στην άρρωστη συνείδησή τους, εκείνοι;
Ειλικρινά ντρέπομαι για λογαριασμό όλων αυτών των συμπατριωτών μας και θλίβομαι γιατί οι συγκεκριμένοι είναι νέοι άνθρωποι που σύμφωνα με τα πρότυπά τους προφανώς το προφίλ τους μαζί με τη μεζονέτα, το τζιπ και τη μηχανή έπρεπε να συμπληρωθεί και με ένα σκύλο.
Το θλιβερό θέαμα το παρακολουθώ καθημερινά, επειδή είναι ο δρόμος μου από εκεί, στην οδό Πριάμου στο πάτημα Χαλανδρίου. Όποιος περνάει, λοιπόν, από εκεί ας κάνει μια στάση να δώσει συγχαρητήρια στους απίστευτους αυτούς τύπους.
Με εκτίμηση
Α.Π.