Η πολιτική ηγεσία, σήμερα, όχι χθες...

Aπό το http://papagalomegalo.wordpress.com/ . Στην Ελλάδα νοιώθουμε ιδιαίτερη χαρά όταν ανατρέχουμε στο παρελθόν. Μερικές φορές, το πράττουμ...

Aπό το http://papagalomegalo.wordpress.com/

.

Στην Ελλάδα νοιώθουμε ιδιαίτερη χαρά όταν ανατρέχουμε στο παρελθόν. Μερικές φορές, το πράττουμε από νοσταλγία, άλλες γιατί δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε το μέλλον. Άλλες πάλι, γιατί, απλώς, το παρελθόν ήταν καλύτερο από το σήμερα.
Φέτος, δύο σημαντικά – για τον Ελληνισμό – γεγονότα, ένα έκτακτο, τα εγκαίνια του Μουσείου Ακρόπολης και ένα καθιερωμένο, η ετήσια επέτειος αποκατάστασης της Δημοκρατίας έγιναν αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης, ίσως διότι η χρονιά είναι φορτισμένη, ίσως γιατί η Κυβέρνηση, στην ανάγκη της να επενδύσει στο πρόσωπο και...
την οικογενειακή ιστορία του επικεφαλής της, έπραξε τα – γι’ αυτήν – αυτονότητα, σε μία εποχή όμως, που οι πολιτικές δράσεις έχουν βαρύνουσα συμβολική σημασία.
Οι περιστάσεις καλούν για πολιτικές δράσεις που δεν έχουν προηγούμενο στη χώρα. Ο κόμπος έχει φτάσει στο κτένι, και η πίεση είναι τόσο μεγάλη που, το κτένι ή θα σπάσει, ή θα σφηνώσει τόσο πολύ που ο δεσμός θα γίνει γόρδιος. Το ερώτημα είναι ποιος θα ασχοληθεί με την πάταξη της αδράνειας και την επίλυση των προβλημάτων.

Είναι στιγμές στην πολιτική διακυβέρνηση, που οι απαντήσεις στα προβλήματα, οι τεχνικές επιβίωσης ενός κυβερνητικού συστήματος θα πρέπει να αναζητηθούν σε χώρους έξω από τα συνηθισμένα. Σε άλλα γνωστικά πεδία, όπως το μάνατζμεντ, η ψυχολογία, η διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού, τα group dynamics.

Στη βιβλιογραφία έτσι αναλύεται η ηγετική ικανότητα. Είναι πολυθεματική η προσέγγιση. Όπως και οι απαιτήσεις. Οι σύγχρονες συνθήκες έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Πρέπει κάποτε και οι Έλληνες να προχωρήσουμε μπροστά.

Οι ιστορικές αναφορές είναι πηγή έμπνευσης, αλλά όχι πανάκεια. Οι δε άμεσες συγκρίσεις με το παρελθόν περιπλέκουν τα πράγματα. Σε κάθε ιστορική στιγμή, οι συνθήκες είναι ξεχωριστές, τα ζητούμενα διαφορετικά. Βέβαια, από το άλλο μέρος, όλοι γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα έχουμε τάση μονιμοποίησης των προβλημάτων και αναβλητικότητα, η οποία – εν μέρει – πηγάζει από την απροθυμία μας να αλλάξουμε τα πράγματα. Ακόμη και σε αντιπαραγωγικές συνθήκες, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων βρίσκουν τρόπους, όχι απλά επιβίωσης, αλλά αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Το ίδιο και οι πολιτικοί ηγέτες του σήμερα. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και αλλού. Στον χθεσινό Guardian, δύο ολόκληρες σελίδες αφιερώνονται στην αξιολόγηση και βαθμολογία του Gordon Brown σε κύριους τομείς διακυβέρνησης: Βουλή, Αφγανιστάν, Σύνταγμα, Νέα Γρίπη, Κλιματική Αλλαγή, Δημοσιονομικά, Οικονομία και Παρουσία-Οργάνωση του ως ηγέτη. Τους χειρότερους βαθμούς (σχεδόν τη βάση) οι δημοσιογράφοι τους έδωσαν στις επιδόσεις του Βρετανού Πρωθυπουργού στη Βουλή, αλλά και στη προσωπική του Παρουσία και Οργάνωση ως ηγέτη. Τον καλύτερο βαθμό τον Μπράουν τον έλαβε στις δράσεις του για την Κλιματική Αλλαγή (σε συνεργασία με τον Μίλιμπαντ).

Είναι καλή ιδέα οι δημοσκόποι να πράξουν κάτι αντίστοιχο για τους Καραμανλή – Παπανδρέου. Και θα πρότεινα να γίνει διαδικτυακά, με διαφάνεια. Και υπόψιν, να κληθούμε να αξιολογήσουμε τους σημερινούς, όχι τους «αγίους» του παρελθόντος.