. Νέο κρούσμα φωτογραφικών διατάξεων για να πάρει καθηγητική έδρα στον Πειραιά συγγενής του πρώην προέδρου του ΤΕΙ, κολλητού του υφυπουργού...
Νέο κρούσμα φωτογραφικών διατάξεων για να πάρει καθηγητική έδρα στον Πειραιά συγγενής του πρώην προέδρου του ΤΕΙ, κολλητού του υφυπουργού Παιδείας και πατέρα δημοτικού συμβούλου.... .
Του Κοινοβουλευτικού
..
Θυμάστε τις αποκαλύψεις για τον "φωτογραφικό" τρόπο που έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά ο πρέοδρος του ΟΠΑΠ Χρ. Χατζηεμμανουήλ; Φαίνεται όμως ότι κάποιοι αποφάσισαν να το κάνουν ...σύστημα!
Αυτή τη φορά, πρόκειται για το Τμήμα Λογιστικής του ΤΕΙ Πειραιά και την κάλυψη θέσης Αν. Καθηγητή ή Επίκουρου Καθηγητή, με γνωστικό αντικείμενο «Οι ευρωπαϊκές επιρροές στην εκπαίδευση και οι εφαρμοσμένες γλώσσες» η οποία εκκρεμεί εδώ και ...τρία χρόνια.
Τυχαία; Οχι, με βάση μια Ερώτηση που κατέθηκε στη Βουλή από την Ελπίδα Τσουρή η οποία καταγγέλει "ανορθόδοξες πρακτικές και παρατυπίες" και ότι "προκειμένου να επιτευχθεί, με κάθε τρόπο, η εκλογή συγκεκριμένου ατόμου (συγγενούς α΄ βαθμού του μέχρι 31.8.2008 προέδρου) στο ΤΕΙ Πειραιά, προκηρύχτηκε φωτογραφικά και βρίσκ
εται σε εξέλιξη παράλληλη διαδικασία εκλογής, για την πλήρωση μιας θέσης βαθμίδας Αναπληρωτή Καθηγητή, με παρεμφερές γνωστικό αντικείμενο «Ευρωπαϊκές Επιρροές στην Ελληνική Εκπαιδευτική Πολιτική και Τουριστική Εκπαίδευση» , αυτή τη φορά στο Τμήμα Τουριστικών Επιχειρήσεων...".Για να καταστεί αυτό εφικτό, προσθέτει, ότι προηγήθηκε η αλλαγή του Προγράμματος Σπουδών -με σκοπό την εισαγωγή του μαθήματος «Ευρωπαϊκές Επιρροές και Γλώσσες στην Επαγγελματική Εκπαίδευση», για να δικαιολογηθεί η συγκεκριμένη θέση, μολονότι στην Ελλάδα παρόμοιο μάθημα δεν υπάρχει- συγκρότηση του εκλεκτορικού σώματος με ...άσχετα μέλη και ορισμό της τριμελούς Εισηγητική Επιτροπή από άτομα επίσης άσχετα με το γνωστικό αντικείμενο.
Ιδού λοιπόν και τα ερωτήματα:
"1. Αληθεύει ότι η Εισηγητική Επιτροπή έχει ήδη προβεί σε αξιολόγηση των υποψηφίων, δικαιώνοντας «τις προσπάθειες» της Διοίκησης του ΤΕΙ Πειραιά, και προτείνοντας «με ιδιαίτερη ευχαρίστηση», όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, την συγκεκριμένη υποψήφια, για την οποία έχουν ήδη προκηρυχθεί δύο θέσεις στο ΤΕΙ Πειραιά;
2. Αληθεύει ότι η συγκεκριμένη υποψήφια δεν διαθέτει τα τυπικά εκ του νόμου προσόντα για την εκλογή της στη θέση του Αναπληρωτή Καθηγητή, δεδομένου ότι α) δεν διαθέτει πρωτότυπες δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά αναγνωρισμένου κύρους β) το έργο της δεν έχει αναγνωριστεί από κανέναν;"
Γιατί όλο αυτό το θέμα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον; Διότι η "συγκεκριμένη υποψήφια" είναι κόρη του μέχρι πρότινος προέδρου του ΤΕΙ Παναγιώτη Κικκίλια ο οποίος τυγχάνει κολλητός του υφυπουργού Παιδείας Σπύρου Ταλιαδούρου και πατέρας του δημοτικού συμβούλου Αθήνας Βασ. Κικκίλια.
Οικογενειακές υποθέσεις δηλαδή η εκλογή καθηγητών;...
-----------------------------------------------------------
Ολοκληρώθηκε η θεραπεία του Ντέιβιντ Ντουκόβνι για απεξάρτηση από το σεξ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΑ ΙΔΙΑ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ Ο ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟ ΠΑΜΑΚ. ΔΙΟΡΙΣΕ ΤΟΝ ΓΥΙΟ ΤΟΥ ΛΕΚΤΟΡΑ. ΔΕΝ ΚΑΝΑΤΕ ΟΜΩΣ ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΤΟΥ ΔΙΝΕΤΕ ΒΗΜΑ ΚΑΙ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ. ΠΟΙΟΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΦΕΟΥΔΟ ΚΑΙ ΤΣΙΦΛΙΚΙ ΤΟΥ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ
Είμαστε εξουσία και κάνουμε οτι γουστάρουμε !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλοκληρώθηκε η θεραπεία του Ντέιβιντ Ντουκόβνι για απεξάρτηση από το σεξ...
ΑπάντησηΔιαγραφήola ayta apo ta semna ke tapina katharmata tis kolodeksias,
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://greekuniversityreform.wordpress.com/2008/10/07/gotovos/#more-634
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθανάσιος Ε. Γκότοβος
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
(Επικαιροποιημένη εκδοχή εισήγησης σε συνέδριο στην Πάτρα το 2005 με αφορμή την αποχώρηση από την υπηρεσία συναδέλφων του συγγραφέα)
Περίληψη
Η δημοκρατία στα πανεπιστήμια – και ειδικότερα στα σημερινά ελληνικά πανεπιστήμια – δεν απασχολεί μόνον μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας ως πρακτικό ερώτημα. Την ίδια στιγμή απασχολεί ως θεωρητικό ερώτημα και τους ερευνητές των εκπαιδευτικών οργανισμών. Επίκεντρο του δεύτερου αυτού προβληματισμού είναι η ανομία στην ανώτατη εκπαίδευση. Πιο συγκεκριμένα, τους μελετητές των πανεπιστημίων ως ανομικών περιβαλλόντων απασχολεί η γένεση, συντήρηση και διαιώνιση ανομικής συμπεριφοράς στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και ο ρόλος των δικτύων πελατειακών σχέσεων στην παραγωγή και εξάπλωση ανομικών κινήτρων και συμπεριφορών. Το κείμενο που ακολουθεί έχει τέσσερα μέρη: το πρώτο είναι εισαγωγικό στον όλο προβληματισμό, το δεύτερο αφορά τη σχέση ανάμεσα στις θέσεις, τους ρόλους και τις ταυτότητες. Το τρίτο αναφέρεται στους δύο τύπους ακαδημαϊκών κοινοτήτων που υπαινίσσεται ο τίτλος της εισήγησης και το τελευταίο αφορά τη μετατόπιση των αξιακών κωδίκων στα ελληνικά πανεπιστήμια τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και τις μεταβολές τις οποίες αυτή επέφερε στην κουλτούρα του οργανισμού «πανεπιστήμιο».
1. Εισαγωγικές παρατηρήσεις
Οι απόκριες είναι μια περίοδος μεταμφιέσεων. Στην αγορά υπάρχουν μάσκες και οι άνθρωποι τις αγοράζουν και τις χρησιμοποιούν για να μασκαρευτούν. Η μεταμφίεση γίνεται για την παροδική και συμφωνημένη, χάριν εθίμου, απόκρυψη της πραγματικής ταυτότητας, για τη μη-αναγνωρισιμότητα του προσώπου, του φορέα της μάσκας. Κάθε χρόνο κάποιοι κάνουν κατάχρηση του εθίμου και μασκαρεύονται για πολύ πρακτικούς και ιδιοτελείς – εκτός εθίμου – λόγους: να ληστέψουν, να κλέψουν να απειλήσουν, και γενικά να δράσουν έκνομα. Η μάσκα επιτρέπει την ανωνυμία του δράστη και βοηθά στον αιφνιδιασμό του θύματος που βλέποντας απέναντί του μασκαρεμένον, προσδοκά συμπεριφορά μασκαρά και όχι συμπεριφορά ληστή.
Τις μάσκες των αποκριών τις βρίσκουμε στα καταστήματα. Αλλά υπάρχουν και άλλου είδους προσωπεία για διαρκείς αποκριές, για το πραγματικό καρναβάλι της καθημερινότητας. Αυτές οι μάσκες μπορεί να είναι τίτλοι και αξιώματα, δηλαδή θέσεις που προβλέπονται μέσω των άτυπων (πολιτισμικών) και τυπικών (θεσμικών) ρυθμίσεων και αφορούν συγκεκριμένες ιδιότητες και συμπεριφορές. Οι εν λόγω συμπεριφορές ως προς τον τύπο τους είναι σε γενικές γραμμές προδιαγεγραμμένες. Συμπίπτουν με τη δικαιοδοσία συγκεκριμένων φορέων ρόλων ή, όπως λέμε στην πανεπιστημιακή κοινωνιόλεκτο, «οργάνων». Πίσω από τις συμπεριφορές υπάρχουν, βεβαίως, τα δρώντα πρόσωπα τα οποία τις εκδηλώνουν και στα πρόσωπα αυτά υποθέτουμε την ύπαρξη συγκεκριμένων ιδιοτήτων που αντιστοιχούν στις θέσεις, στα αξιώματά τους. Συνδέουμε, λέει ο Erving Goffman, κάθε θέση με μια κοινωνική ταυτότητα, με ένα σύνολο ιδιοτήτων, χαρακτηριστικών και ικανοτήτων που πρέπει να έχει το πρόσωπο που κατέχει τη θέση, προκειμένου να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των αποδεκτών της συμπεριφοράς του. Η ταυτότητα είναι κατά κάποιον τρόπο το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζονται οι συμπεριφορές του ατόμου οι οποίες οφείλουν να βρίσκονται σε αντιστοιχία με τη συγκεκριμένη θέση.
Ας κάνουμε την εξής υπόθεση: κάποια άτομα, μεμονωμένα ή από κοινού, ενδιαφέρονται να καταλάβουν συγκεκριμένες θέσεις με συγκεκριμένες δικαιοδοσίες μέσα σε ένα κοινωνικό υποσύστημα, ας πούμε σε ένα πανεπιστήμιο, και ότι ο λόγος που το επιδιώκουν είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν που είχε στο νου του ο νομοθέτης, όταν σχεδίαζε το υποσύστημα. Έτσι π.χ. ο αρχιτέκτονας του κοινωνικού χώρου – ο νομοθέτης και η Βουλή – μπορεί να φαντάζεται ως βασικό κίνητρο για την κατάληψη των θέσεων αυτών το ενδιαφέρον για τα κοινά, αλλά τα άτομα που καταλαμβάνουν τις θέσεις μπορεί να έχουν ως κίνητρο την πρόσβαση σε κεφάλαιο – συμβολικό, όπως φήμη, επιρροή, εξουσία και αναγνώριση - ή υλικό, όπως ανέσεις, προνόμια και χρήμα. Το ιδιοτελές κίνητρο των ατόμων που επιθυμούν να καταλάβουν ορισμένες θέσεις ή αν τις έχουν ήδη καταλάβει, να τις διατηρήσουν, μπορεί να είναι και αρνητικό: προστασία από ταπεινωτική αποκαθήλωση και αποφυγή ενδεχόμενου στιγματισμού και διασυρμού μέσω μιας παρατεταμένης μέσα στο χρόνο συγκάλυψης ανομικής δραστηριότητας. Απαραίτητη προϋπόθεση για να πετύχει μια τέτοια ομάδα ατόμων τους ιδιοτελείς αυτούς στόχους είναι να χρησιμοποιήσει τις δικαιοδοσίες συγκεκριμένων πανεπιστημιακών οργάνων. Απαραίτητη προϋπόθεση για να χρησιμοποιήσει κανείς τη δικαιοδοσία συγκεκριμένων οργάνων είναι να καταλάβει τη θέση ή τις θέσεις που σχετίζονται με το εν λόγω όργανο ή όργανα. Απαραίτητη, τέλος, προϋπόθεση για την κατάληψη της θέσης είναι η καλλιέργεια «δημοκρατικών» πλειοψηφιών στα εκλεκτορικά σώματα, ιδιαίτερα σε εκείνα των φοιτητών, όταν ο νομοθέτης προβλέπει αυξημένη συμμετοχή των φοιτητικών εκπροσώπων στις εκλογές για την ανάδειξη πανεπιστημιακών οργάνων. Είναι προφανές, ότι καλώς εχόντων των πραγμάτων, όσοι ενδιαφέρονται να γίνουν αξιωματούχοι στα πανεπιστήμια (πρυτάνεις, αντιπρυτάνεις, κοσμήτορες, πρόεδροι τμημάτων, ακόμη και διευθυντές τομέων) δεν μπορούν να αγνοήσουν ούτε τις πλειοψηφίες, αλλά ούτε και τις μεθόδους συγκρότησής τους. Και είναι πολύ τυχεροί εκείνοι οι πανεπιστημιακοί αξιωματούχοι που κάτω από τις σημερινές συνθήκες καταφέρουν να εκλεγούν στα αξιώματα αυτά και να ασκήσουν διοίκηση χωρίς να χρειαστεί να κάνουν αναξιοπρεπείς συμβιβασμούς, προκειμένου να εξασφαλίσουν πλειοψηφίες στα αντίστοιχα εκλεκτορικά σώματα. Υπάρχουν, όμως, φόβοι ότι οι σημερινές συνθήκες ευνοούν το σενάριο να βρεθούν σε θέσεις πανεπιστημιακών αξιωματούχων άτομα που αντιλαμβάνονται το ρόλο τους πολύ διαφορετικά από ό,τι τον είχε φανταστεί ο νομοθέτης. Για να μην γίνει αυτό το σενάριο γενικευμένη πραγματικότητα, χρειάζεται εγρήγορση από την πλευρά εκείνων που σε γενικές γραμμές συμπίπτουν ως προς τα βασικά με το πνεύμα του νομοθέτη για ένα πανεπιστήμιο κοινωνικής προσφοράς και είναι πολιτικά αντίθετοι στην ιδέα ενός πανεπιστημίου συμφερόντων. Η εγρήγορση αρχίζει με την ανάλυση και τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, αλλά η ίδια η ανάλυση προϋποθέτει θεωρία και στηρίζεται στην εμπειρία.
Για να μπει, λοιπόν, η μάσκα του οποιουδήποτε πανεπιστημιακού αξιώματος στο πρόσωπο κάποιου που για ιδιοτελείς λόγους επιδιώκει να καταλάβει την αντίστοιχη θέση, απαιτούνται σήμερα συγκεκριμένες πλειοψηφίες. Κατά κανόνα η βασική ιδιότητα που χρειάζεται ένα τέτοιο πρόσωπο, είναι αυτή του «εκλογομάγειρα» – του διαμορφωτή συμμαχιών εκλεκτόρων, συνήθως μέσω δημοσίων σχέσεων, πελατειακών σχέσεων και μηχανισμών συναλλαγής. Όταν, όμως, μπει το προσωπείο, αρχίζει να γίνεται χρήση των δικαιοδοσιών, και όταν γίνει χρήση των δικαιοδοσιών που προβλέπονται για τα εν λόγω αξιώματα, δημιουργούνται, ενισχύονται, εμπεδώνονται, διευρύνονται και αναπαράγονται τα αντιδημοκρατικά και αντι-ακαδημαϊκά μορφώματα που συναντά κανείς στο χώρο των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων: τα πελατειακά ακαδημαϊκά δίκτυα. Πρόκειται για άτυπους οργανισμούς οι οποίοι επιδίδονται στον έλεγχο της πρόσβασης σε πόρους, στη δημιουργία και τον έλεγχο των μηχανισμών διανομής των πόρων αυτών και ορισμένες φορές στον έλεγχο της εξουσίας για την εξουσία. Τα πελατειακά συστήματα διαιρούν ένα πανεπιστήμιο σε «ημέτερους» και «έτερους» και όταν είναι ισχυρά τείνουν να δημιουργούν ολοκληρωτικές δομές από τις οποίες δεν είναι τόσο εύκολο να απαλλαγεί κανείς, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας να βλέπουν τον συμβιβασμό σαν τη μόνη λογική λύση για τη συμβίωση με τέτοιες δομές, συνδυάζοντάς τον ίσως και με κάποια οφέλη. Τα οφέλη αυτά πολύ πιθανό να τα είχαν και σε ένα μη ανομικό καθεστώς στο πανεπιστήμιο, τώρα όμως για να τα έχουν πρέπει να δηλώσουν ένα είδος υποταγής στο δίκτυο.
Πίσω από το θεσμικό προσωπείο ενός πανεπιστημιακού δασκάλου που έχει καταλάβει κάποιο αξίωμα με τον τρόπο που λίγο πιο πριν περιγράψαμε, κρύβεται το πρόσωπο – με τις αντίστοιχες ιδιότητες – που αντιστοιχεί στη θέση του ατόμου αυτού στο δίκτυο πελατειακών σχέσεων. Σε σχέση με την επίσημη δομή του πανεπιστημίου, το δίκτυο αυτό συνιστά μια παράλληλη δομή, μια κρυφή ιδιωτική ατζέντα δίπλα στη θεσμική. Η λογική η οποία διέπει τη συμπεριφορά των προσώπων που εμπλέκονται στο δίκτυο είναι πολύ διαφορετική από αυτή που φαντάζεται ο νομοθέτης. Η δράση των προσώπων που είναι φορείς πανεπιστημιακών αξιωμάτων αποκτά διαφορετική νοηματοδότηση σε σύγκριση με την θεσμικά προβλεπόμενη και γι αυτό από τη σκοπιά του αμύητου παρατηρητή η δράση αυτή εμφανίζεται ως παράδοξη και σκανδαλώδης. Στην πραγματικότητα η δράση κάθε άλλο παρά παράδοξη είναι, αν ιδωθεί από τη σκοπιά του δικτύου. Απλά φαίνεται παράδοξη στις περιπτώσεις που υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις ανάμεσα στην απαιτούμενη για τις ανάγκες του δικτύου δράση ενός αξιωματούχου, και στη δράση του ίδιου αξιωματούχου όπως αυτή θα εκδηλωνόταν αν το υποκείμενο δεσμευόταν από τις απαιτήσεις του θεσμικού πλαισίου. Αυτό που προκαλεί την αμηχανία και την παραδοξότητα δεν είναι η σχέση της δράσης του αξιωματούχου με τα συμφέροντα του δικτύου, αλλά το ότι η εν λόγω δράση δεν εξηγείται από τη λογική του θεσμού. Για τους μυημένους, καμία δράση δεν προκαλεί πλέον αμηχανία, εκτός από τη δράση εν ενεργεία αξιωματούχων που στρέφεται ευθέως εναντίον των συμφερόντων του δικτύου στο οποίο συμμετέχουν.
2. Θέσεις, ρόλοι και ταυτότητες: η έκπτωση από τη δέσμευση στη συναλλαγή
Όπως ήδη επισημάναμε, η σχέση ανάμεσα στις έννοιες θέση, ρόλος και ταυτότητα είναι σε γενικές γραμμές η εξής: η θέση παραπέμπει στο κέλυφος, δηλαδή στο αξίωμα, στην ιδιότητα με την οποία κάποιο άτομο εκδηλώνει δράση. Ο ρόλος, από την άλλη μεριά, παραπέμπει στο περιεχόμενο – δυνητικό και πραγματικό - του αξιώματος. Τέλος, η έννοια ταυτότητα σχετίζεται με τα χαρακτηριστικά του προσώπου που ενεργοποιεί τον συγκεκριμένο ρόλο, κατέχοντας την αντίστοιχη θέση.
Στο πανεπιστήμιο τα μέλη του ΔΕΠ δεν ασχολούνται, ως γνωστόν, αποκλειστικά με τη διδασκαλία και την έρευνα. Συμμετέχουν και σε πολλές άλλες δραστηριότητες, από τις οποίες αξίζει να αναφέρουμε τις εξής:
(α) Διοίκηση (μονομελή και πολυμελή όργανα διοίκησης, από τον Διευθυντή Τομέα μέχρι τη Σύγκλητο και το Πρυτανικό Συμβούλιο)
(β) Κρίσεις υποψηφίων για θέσεις ΔΕΠ
(γ) Επιτροπές (διενέργεια διαγωνισμών, επιτροπές δεοντολογίας, κ.α.)
Ο αρχιτέκτονας των θέσεων και των ρόλων οι οποίοι συγκροτούν το πανεπιστημιακό υποσύστημα εκπροσωπεί εξ ορισμού το δημόσιο συμφέρον: οι θέσεις και οι ρόλοι θεσμοθετούνται, έχουν δηλαδή πίσω τους την πολιτική βούληση μιας δημοκρατικά – με όλες τις ατέλειες της διαδικασίας – εκλεγμένης κυβέρνησης. Όποιες ρυθμίσεις γεννιούνται με αυτόν τον τρόπο συγκροτούν τον δημόσιο χώρο «ανώτατη εκπαίδευση». Όπως, όμως, με όλες τις οικοδομές και τα οικοδομήματα, έρχεται κάποια στιγμή η ώρα να κατοικηθούν. Συγκεκριμένα πλέον πρόσωπα, με συγκεκριμένες βιογραφίες, αναλαμβάνουν να δώσουν πνοή στο άψυχο αρχιτεκτόνημα, και μάλιστα από κοινού και σε αλληλεξάρτηση. Μια από τις βασικές προϋποθέσεις με τις οποίες ξεκινά κάθε αρχιτέκτονας κοινωνικών ρυθμίσεων (ή δομών) είναι ότι τα πρόσωπα που θα καταλάβουν τις συγκεκριμένες θέσεις και θα εκδηλώσουν την προβλεπόμενη συμπεριφορά έχουν ιδιότητες και χαρακτηριστικά (γνώσεις, αξίες, στάσεις, πεποιθήσεις και ικανότητες) οι οποίες αντιστοιχούν στην υπό εκδήλωση δράση – αλλιώς, ότι έχουν συμβατή με τη θέση ταυτότητα. Μια από αυτές τις ιδιότητες – και συγκεκριμένα σε επίπεδο πεποίθησης – είναι ότι ο κάτοχος της θέσης δεσμεύεται από τις ρυθμίσεις του νομοθέτη, όταν εκδηλώνει δράση υπό την συγκεκριμένη ιδιότητα, ότι δηλαδή για τον οποιονδήποτε κάτοχο της εν λόγω θέσης ισχύουν οι ρυθμίσεις του νομοθέτη. Μπορούμε να ονομάσουμε αυτή τη στάση απέναντι στο ρόλο δέσμευση ευθύνης, με την έννοια ότι το υποκείμενο αναλαμβάνει τη δέσμευση να κινηθεί εντός των ορίων της νομιμότητας. Είναι αυτή ακριβώς η δέσμευση που από ψυχοκοινωνικής πλευράς επιτρέπει στο υποκείμενο να απορρίπτει εναλλακτικά σενάρια πραγμάτωσης του ρόλου εκτός των ορίων της νομιμότητας, επιβάλλοντας κατά κάποιον τρόπο στο άτομο την αποσύνδεση της θέσης από το ιδιοτελές προσωπικό συμφέρον στο οποίο θα μπορούσαν να εκβάλουν σενάρια παραβατικής ερμηνείας και πραγμάτωσης του ρόλου.
Κάτω από ορισμένες συνθήκες – γενικές, αλλά και ειδικές για κάθε κοινωνικό υποσύστημα – η αυτονόητη αυτή στάση ευθύνης απέναντι στη δέσμευση για υλοποίηση της προδιαγραφής – αλλιώς: η αίσθηση καθήκοντος – υποχωρεί και υποκαθίσταται από μια διαμετρικά αντίθετη στάση, εκείνη της συναλλαγής, δηλαδή της εξάρτησης της εκτέλεσης του καθήκοντος από ιδιοτελή προσωπικά οφέλη του προσώπου. Από τη στιγμή που η πραγμάτωση του ρόλου μπαίνει στη ζυγαριά των προσωπικών ωφελημάτων, η θέση μετατρέπεται σε κέλυφος μέσα στο οποίο κατοικεί πλέον μια ύπαρξη που έχει αποσυνδεθεί από τον δημόσιο χώρο, επιχειρώντας να μεγιστοποιήσει το ατομικό συμφέρον με αθέμιτο τρόπο. Όταν ο κάτοχος της θέσης μπει σ’ αυτή την τροχιά, αναγκαστικά βγαίνουν από την προσωπικότητά του στο προσκήνιο διαφορετικές ιδιότητες από εκείνες που είχε υποθέσει ο αρχιτέκτονας του ρόλου του ότι είναι συμβατές με τη συγκεκριμένη θέση. Τα νέα αυτά χαρακτηριστικά, σαν τα αγριόχορτα στον σπαρμένο αγρό, πνίγουν όσες ακόμη ιδιότητες είχαν απομείνει από το πρώτο στάδιο – φαντασιακό ή πραγματικό - υλοποίησης του ρόλου. Το άτομο έχει εμπλακεί πια σε ένα γενικευμένο παιχνίδι ανταλλαγής των δικαιοδοσιών του - και γενικά, της πραγμάτωσης του ρόλου του – με «δοσίματα»: η θέση που κατέχει έχει μετατραπεί σε ένα μικρό χρηματιστήριο όπου η επένδυση – ο τρόπος πραγμάτωσης του ρόλου - συναρτάται στενά με το προσδοκώμενο κέρδος (το αντάλλαγμα). Το ίδιο το πρόσωπο αρχίζει να μετρά την αξία του ανάλογα με τη συσσώρευση ανταλλαγμάτων, από το πόσο δηλαδή ακριβά ή φθηνά πουλά τις υπηρεσίες που υποτίθεται ότι έπρεπε να προσφέρει και όχι να εμπορεύεται. Όταν η έκπτωση αυτή από τη στάση ευθύνης στη στάση συναλλαγής δεν αφορά μεμονωμένες και δακτυλοδεικτούμενες – άρα στιγματισμένες – περιπτώσεις, αλλά περισσότερες, τότε η εκτροπή από τις ακαδημαϊκές αξίες όπως τις γνωρίζαμε από το ανθρωπιστικά προσανατολισμένο, αλλά ως ένα βαθμό ακόμη και από το τεχνοκρατικού τύπου πανεπιστήμιο, είναι γενικευμένο φαινόμενο και η κουλτούρα της συναλλαγής γίνεται κυρίαρχη ακαδημαϊκή κουλτούρα. Τα πανεπιστήμια φτάνουν σε ένα σημείο στην εξελικτική τους πορεία όπου δεν μπορούν εύκολα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ως δημόσιοι χώροι και δεν μπορούν να τύχουν υπεράσπισης από τρίτους. Αυτή είναι η στιγμή της αμφισβήτησης του υπαρκτού πανεπιστημίου, δηλαδή του υποτιθέμενου δημόσιου πανεπιστημίου. Λέω υποτιθέμενου, γιατί στη θεωρία είναι δημόσιο – έτσι ονομάζεται – αλλά στην πράξη έχει αποκτήσει κατά κάποιον τρόπο χαρακτηριστικά ιδιωτικού χώρου, λειτουργώντας μάλιστα πολλές φορές με φεουδαλικά κριτήρια.
Αυτός είναι σε γενικές γραμμές ο μηχανισμός αλλοίωσης της ταυτότητας των πανεπιστημιακών που έχουν εμπλακεί σε ανομική συμπεριφορά, αλλά όχι μόνο αυτών: ο ίδιος μηχανισμός δημιουργεί τους διεφθαρμένους δικαστικούς και κληρικούς και γενικά τον φαύλο δημόσιο λειτουργό. Από τη σκοπιά του φαύλου αξιωματούχου η θέση – ο τίτλος, το αξίωμα – είναι μια ευκαιρία αθέμιτης πρόσβασης σε πρόσθετους πόρους, πέρα από αυτούς που εξασφαλίζει μέσω της νόμιμης αμοιβής του, η οποία κατά κανόνα συμπίπτει με τον μισθό του. Ο ανομικός πανεπιστημιακός είναι εκείνος που εμπορεύεται τη στάση του - και κυρίως τη δράση του - μέσα στο σύστημα διοίκησης του πανεπιστημίου, πιστεύοντας ότι όλες οι εκδοχές είναι ανοιχτές και ότι αν διαθέτεις τα «κουκιά», μπορείς να κατασκευάζεις μέσω της διοικητικής οδού γεγονότα και ιδιότητες – ακόμη και επιστημονική γνώση ή τουλάχιστον την εντύπωση ότι έχεις παραγάγει επιστημονική γνώση, αν δεν έχεις παραγάγει την ίδια τη γνώση.
Αλλά κανείς δεν μπορεί να κάνει συναλλαγές με τον εαυτό του: ο πωλητής χρειάζεται αγοραστή. Ποιοι είναι, τότε, οι αγοραστές των υπηρεσιών των ανομικών πανεπιστημιακών; Το σενάριο που περιγράφουμε προβλέπει πολλούς αποδέκτες. Πρώτον, οι ίδιοι ως ομάδα: δώσε μου εδώ, για να πάρεις εκεί. Δεύτερον, μια διαπλεκόμενη μειοψηφία φοιτητών: πάρε βαθμό, υποτροφία, μεταπτυχιακή ιδιότητα, σύμβαση έργου, προμήθεια ή ελπίδα για όλα αυτά για να δώσεις ψήφο και επιρροή. Τρίτον, εξω-πανεπιστημιακοί παράγοντες: πάρε το διαγωνισμό για να δώσεις προμήθεια, πάρε μετεγγραφή για να προσφέρεις κάλυψη, πάρε πολιτική υποστήριξη για να δώσεις προγράμματα, πάρε διορισμό «ημέτερου» για να δώσεις «άφεση αμαρτιών», πάρε υποταγή και ευθυγράμμιση για να δώσεις φήμη και κύρος.
3. Τύποι ακαδημαϊκών κοινοτήτων
Αν η παραγωγή επιστημονικής γνώσης και η μεταβίβασή της στους φοιτητές μέσω της ελεύθερης από πολιτικές και άλλες εξαρτήσεις διδασκαλίας αποτελούν τον πυρήνα της αποστολής του πανεπιστημίου, έτσι όπως το γνωρίζουμε από παλιά, και οι δύο δραστηριότητες πραγματώνονται κατ’ ανάγκην μέσα σε ένα πλαίσιο σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, πέρα από το κανονιστικό πλαίσιο που επιβάλλει η ίδια η νομοθεσία. Ανάλογα με τις αξίες γύρω από τις οποίες είναι οργανωμένο το πλαίσιο αυτό – ας το ονομάσουμε πολιτισμικό πλαίσιο (ή κουλτούρα του οργανισμού) για να το αντιδιαστείλουμε προς το θεσμικό - διακρίνουμε δύο τύπους ακαδημαϊκών κοινοτήτων: τις κοινότητες προσφοράς και τις κοινότητες συμφερόντων.
Στην πρώτη περίπτωση οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας οργανώνονται με βάση τρεις βασικούς κώδικες: τον κώδικα της ελευθερίας, τον κώδικα της συναδελφικότητας και τον κώδικα της εργασίας. Στον πρώτο κώδικα αντιστοιχούν αξίες όπως αυτή της δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας της γνώμης, της παρρησίας, της κριτικής, της έρευνας, της φιλομάθειας. Στον δεύτερο ανήκουν ανάμεσα στα άλλα αξίες και συμπεριφορές που παραπέμπουν στην αναγνώριση της αξιοπρέπειας του άλλου, στη συνεργασία μαζί του, στη βοήθεια και την αλληλεγγύη, στην από κοινού διερεύνηση και αναζήτηση της αλήθειας και στην από κοινού απόλαυση ενός καλού ερευνητικού αποτελέσματος. Στον τρίτο κώδικα, τέλος, ανήκουν αξίες όπως η φιλοπονία, η σοφή διαχείριση του χρόνου, η μεθοδικότητα, το μέτρο σε ό,τι αφορά τη θήρα κοσμικών απολαύσεων. Το μέλος μιας ακαδημαϊκής κοινότητας της οποίας η ζωή είναι οργανωμένη πάνω σε αυτές τις αξίες δεν έχει το άγχος αν θα πλουτίσει ή όχι από την εργασία του στο πανεπιστήμιο ή αν θα βρεθούν αρκετοί κόλακες να του υπενθυμίζουν – με το αζημίωτο, εννοείται - σε καθημερινή βάση τη σπουδαιότητά του. Οι καλύτεροι επιστήμονες, τα πιο μεγάλα ονόματα στην ιστορία των επιστημών, πέθαναν μάλλον φτωχοί, αφήνοντας τα κέρδη στους εφαρμοστές των θεωριών και των γνώσεών τους. Το ίδιο το παιχνίδι της αναζήτησης της επιστημονικής αλήθειας και η συμμετοχή σ’ αυτό είναι τόσο σημαντικά πράγματα στην ακαδημαϊκή κοινότητα προσφοράς, ώστε να αρκούν από μόνα τους για τη δημιουργία κινήτρων των πανεπιστημιακών να θυσιάζουν μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου τους αναζητώντας και μεταβιβάζοντας τη γνώση στο εργαστήριο, την αίθουσα ή το συνέδριο.
Ο δεύτερος τύπος ακαδημαϊκής κοινότητας πιστεύει σε άλλον θεό. Οι κυρίαρχοι κώδικες εδώ είναι αυτός του ελέγχου, της επιβολής, του ατομικού συμφέροντος και της απόλαυσης. Ο κώδικας του ελέγχου και της επιβολής παραπέμπει σε σχέσεις ιεραρχίας και σε διαφοροποίηση του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση: η βούληση του ισχυρού τείνει να γίνει η πλαστογραφημένη βούληση του αδυνάτου, η απειλή, ο εκβιασμός, η ομηρία και ο συμψηφισμός είναι καθημερινές πρακτικές διευθέτησης υποθέσεων. Οι αξιολογήσεις των συναδέλφων δεν έχουν σχέση με το επιστημονικό τους έργο, αλλά με την πολιτική τους ορθότητα, το ενδιαφέρον για την αναζήτηση και μετάδοση της επιστημονικής γνώσης έχει δώσει τη θέση του στο ενδιαφέρον για τον απόλυτο έλεγχο των διαδικασιών και των αποφάσεων των οργάνων με όλα τα πρόσφορα μέσα: το πανεπιστήμιο της ανεξάρτητης γνώμης γίνεται το πανεπιστήμιο των μηχανισμών και η εγκυρότητα της επιστημονικής άποψης κινδυνεύει να γίνει αντικείμενο γενικών συνελεύσεων και ψηφοφοριών. Στον δεύτερο κώδικα ανήκουν όλες εκείνες οι αξίες και συμπεριφορές που σχετίζονται με τη διανομή πόρων (μονοπώλιο στη διάθεση και ανάθεση προγραμμάτων, πρόσθετες αμοιβές, εξοπλισμοί, εξασφάλιση θέσεων για συνεργάτες, προώθηση ημετέρων, επαγγελματική ανέλιξη, ασυλία, προστασία και συγκάλυψη σε περίπτωση ελέγχων κ.α.). Στον τρίτο κώδικα κυριαρχεί η ηδονή και η διαχείρισή της. Οι ηδονοθηρικά προσανατολισμένοι πανεπιστημιακοί έχουν αποσυνδέσει την αναζήτηση της γνώσης με την ευχαρίστηση και έχουν γίνει πιο υλοκεντρικοί, ως νεόπλουτοι με τήβεννο. Αντί των πνευματικών απολαύσεων, προτιμούνται οι εξεζητημένες - και κυρίως αυτές που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παραπέμπουν σε κοινωνική καταξίωση και ιεραρχία. Η χλιδή, η επισημότητα και η υπεροψία παίρνουν τη θέση της λιτότητας, της απλότητας και της καταδεκτικότητας. Και μέσα σε όλα αυτά οι διάφοροι παρατρεχάμενοι εξασφαλίζουν στον αγέρωχο πανεπιστημιακό αξιωματούχο την αίσθηση της σιγουριάς για το υψηλό επιστημονικό του ανάστημα, κάτι που είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα κάθε ασημαντότητας.
4. Μετατόπιση αξιακών κωδίκων στα ελληνικά πανεπιστήμια: από κοινότητες προσφοράς σε κοινότητες είσπραξης;
Μια από τις πολιτικές ομάδες στις οποίες απέληξαν οι ανατρεπτικές πρωτοβουλίες των φοιτητών στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια τον Μάη του 68 πρέσβευε την ιδέα ότι οι θεσμοί μπορούν να αλλάξουν όχι μόνον μέσω της βίαιης κατεδάφισης και αναδόμησής τους, αλλά και μέσω της άλωσής τους από φορείς επαναστατικών ιδεών, οι οποίοι όμως πρώτα πρέπει να γίνουν λειτουργοί τους και μακροπρόθεσμα να υπονομεύσουν την αστική τους λογική και να την στρέψουν προς μια επαναστατική τροχιά. Το σύνθημα ήταν «η μακρά πορεία μέσω των θεσμών», δηλαδή μια επανάσταση με μικρά βήματα και με διάρκεια μέσα στο χρόνο. Η άλωση του δημόσιου πανεπιστημίου από κλίκες και δίκτυα είναι η εφαρμογή αυτής ακριβώς της στρατηγικής, απλώς διαφέρει η φορά: αντί το πανεπιστήμιο να «υπονομευτεί» με στόχο την υπέρβαση της αστικής ιδεολογίας, υπονομεύεται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι «αστικές» αξίες της διαφάνειας, της αμεροληψίας, της ισονομίας, της αξιοκρατίας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας υποχωρούν και δίνουν τη θέση τους στις φεουδαλικές αξίες της απολυταρχίας, της ανισότητας, του τρόμου, της αφοσίωσης σε ενδιάμεσους και της ευνοιοκρατίας.
Η μετατόπιση των αξιακών κωδίκων στα ελληνικά πανεπιστήμια έγινε σταδιακά με τη βοήθεια συγκεκριμένων εργαλείων και την επενέργεια συγκεκριμένων συγκυριών. Ο κύριος τύπος κοινωνικού εργαλείου για την υποστήριξη της λειτουργίας μιας κοινότητας συμφερόντων είναι το πελατειακό δίκτυο. Πρόκειται για άτυπες οργανώσεις μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας – κατά κανόνα μελών του ΔΕΠ, αλλά με φοιτητική εκπροσώπηση και παρουσία διοικητικού και τεχνικού προσωπικού – οι οποίες δημιουργούν μια ιεραρχικά διαρθρωμένη κοινότητα, ένα καθόλου φαντασιακό εμείς, η οποία δρα λίγο-πολύ συντονισμένα, με ένα είδος λογοδοσίας των μετεχόντων απέναντι στα ανώτερα κλιμάκια σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά τους στα διάφορα πανεπιστημιακά όργανα και στην πανεπιστημιακή καθημερινότητα εν γένει.
Ένα αποτελεσματικό πελατειακό δίκτυο, πρώτον, δεν είναι ποτέ κομματικά μονοδιάστατο - άρα είναι διακομματικό – και, δεύτερον, έχει πάντοτε απολήξεις στον εξω-πανεπιστημιακό χώρο (πολιτική, οικονομία, δικαιοσύνη). Τρίτον, έχει μεγάλη εμβέλεια μέσα στο πανεπιστήμιο και, τέταρτον, δεν υπάρχει νευραλγική περιοχή ή υπηρεσία μέσα στο πανεπιστήμιο που να μη την ελέγχει. Έτσι το αποτελεσματικό δίκτυο κατά κάποιον τρόπο είναι συνώνυμο των ολοκληρωτικών δομών: η βούλησή του επιβάλλεται γενικευμένα, ανεξάρτητα από τη σχέση της με τη νομιμότητα. Πιο απλά, ένα εξαιρετικά και ακραία αποτελεσματικό δίκτυο είναι σε θέση να αποκρούσει κάθε αμφισβήτηση των πράξεων των μελών του και των αποφάσεων των κεντρικών του προσώπων - και ιδιαίτερα της ηγεσίας του - από τρίτους. Κατά κανόνα η δομή του δικτύου αντανακλά τη διοικητική δομή του θεσμικού πανεπιστημίου από πλευράς προσώπων που το συγκροτούν. Τα πρόσωπα αυτά, σε επίπεδο ανώτερων και ηγετικών στελεχών του δικτύου, ταυτίζονται με τα όργανα διοίκησης του πανεπιστημίου. Το κεντρικό πολιτικό διακύβευμα ενός δικτύου είναι ο πολιτικός έλεγχος της διανομής συγκεκριμένων μορφών κεφαλαίου που ενδημούν στο πανεπιστήμιο ανάμεσα στα μέλη του και κατά δεύτερο λόγο ανάμεσα στους συνοδοιπόρους. Εξίσου σημαντικό διακύβευμα όμως είναι και η εξασφάλιση προστασίας και ασυλίας, κυρίως των ηγετικών προσώπων του δικτύου, από ενδεχόμενες «ζημίες», ιδιαίτερα από το ενδεχόμενο εμπλοκής σε ελέγχους και δικαστικές περιπέτειες. Θα επιχειρήσω εδώ πολύ σύντομα να σκιαγραφήσω μια θεωρία της μεθόδου με την οποία επιχειρείται και πραγματώνεται η άλωση ενός δημόσιου εκπαιδευτικού χώρου, όπως είναι τα πανεπιστήμια, από μικρές ή μεγάλες – πάντως σε κάθε περίπτωση κλειστές – ομάδες συμφερόντων με στόχο την εκτροπή της λειτουργίας των πανεπιστημίων προς όφελος κυρίως των μελών της ομάδας και των διαδόχων τους.
Το πρώτο στοιχείο αυτής της θεωρίας αφορά την πραγμάτωση των ρυθμίσεων που περιλαμβάνει ο Ν. 1268/82 (άρθρο 3) για την ανάδειξη των οργάνων διοίκησης του πανεπιστημίου και ιδιαίτερα το υψηλό ποσοστό φοιτητικής συμμετοχής σε συνδυασμό με το πώς ορίζει ο νομοθέτης τη φοιτητική εκπροσώπηση. Τα πράγματα εδώ και καιρό έχουν φτάσει σε ένα σημείο όπου αν μια ομάδα πανεπιστημιακών – συνήθως διαπαραταξιακή – καταφέρει να εξασφαλίσει τη συγκόλληση δύο μεγάλων φοιτητικών παρατάξεων (πράγμα που σε ορισμένες περιπτώσεις σημαίνει: των κομματαρχών αυτών των παρατάξεων), κερδίζει τις πρυτανικές εκλογές, τις εκλογές κοσμητόρων, προέδρων των Τμημάτων, ακόμη και διευθυντών των Τομέων. Ο διαχειριστής του πολιτικού κεφαλαίου που λέγεται φοιτητική ψήφος αναδεικνύεται με τον τρόπο αυτόν σε ρυθμιστή του συστήματος «πανεπιστημιακή διοίκηση» και κατά κάποιον τρόπο προάγεται σε ηγεσία του δικτύου πελατειακών σχέσεων. Η ηγεσία του δικτύου είναι, εν μέρει τουλάχιστον, παράγωγο των θεσμικών ρυθμίσεων για τη φοιτητική συμμετοχή στα όργανα ανάδειξης της πανεπιστημιακής διοίκησης και στη λειτουργία τους.
Το δεύτερο στοιχείο της θεωρίας σχετίζεται με την κατάληψη των διοικητικών θέσεων στα πανεπιστήμια από μέλη μιας ομάδας του ΔΕΠ και τη μεταμφίεση των θεσμικών ρόλων σε ρόλους συμβατούς με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του δικτύου. Τα πρόσωπα που, σύμφωνα με τις προδιαγραφές του μοντέλου που περιγράφουμε, καταλαμβάνουν καίριες διοικητικές θέσεις – π.χ. πρυτανεία, μέλη της Συγκλήτου, πρόεδροι Τμημάτων, μέλη της Επιτροπής Ερευνών κ.α.- πραγματώνουν τους αντίστοιχους ρόλους με τρόπο που απέχει πολύ από τον προβλεπόμενο. Η θέση που κατέχουν τα εν λόγω πρόσωπα είναι κατά κάποιον τρόπο το άλλοθι για την προώθηση συγκεκριμένων συμφερόντων, ουσιαστικά για τη διανομή μορφών κεφαλαίου μέσω της ανομικής χρήσης της δικαιοδοσίας των κατόχων. Οι θέσεις – δηλαδή τα αξιώματα – είναι κατά κάποιον τρόπο προσωπεία κάτω από τα οποία κρύβονται τα πραγματικά πρόσωπα των μελών μιας άτυπης οργάνωσης η οποία προωθεί ιδιοτελή συμφέροντα. Έτσι μια μετακίνηση πόρων προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση – π.χ. προς ένα μέλος ΔΕΠ, το οποίο όμως δεν διαφοροποιείται από τους υπόλοιπους δυνητικούς διεκδικητές σε επίπεδο αξιοκρατικής αξιολόγησης των προσόντων του – δεν γίνεται πλέον λαθραία, παρότι επί της ουσίας είναι λαθραία, αλλά περιβάλλεται με τη νομιμότητα του οργάνου που αποφάσισε τη μετακίνηση. Το λαθραίο νομιμοποιείται μέσω νομιμοφανών αποφάσεων, στο βαθμό που η βούληση των οργάνων στα οποία λαμβάνεται η απόφαση είναι ελεγχόμενη και χειραγωγήσιμη.
Τρίτο στοιχείο της θεωρίας είναι η αντίδραση των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας που δεν ανήκουν στο δίκτυο με τη στενή έννοια – δεν είναι δηλαδή ούτε ηγετικά, ούτε ανώτερα και μεσαία στελέχη – απέναντι στο φαινόμενο «δίκτυο», όταν αυτό αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του στα πανεπιστήμια. Εδώ υπάρχουν τρεις επιλογές: ευθυγράμμιση και συμμετοχή, ευθυγράμμιση και ουδετερότητα, μη-ευθυγράμμιση, αμφισβήτηση και αντίσταση. Ο σημαντικότερος παράγοντας για την εξάπλωση και την αναπαραγωγή του δικτύου πελατειακών σχέσεων είναι η ετοιμότητα προσχώρησης ενός σημαντικού αριθμού μελών του ΔΕΠ στα πλαίσια των ποικίλων συμβιβασμών και συναλλαγών για την εξασφάλιση προνομίων. Αν αυτό συνδυαστεί και με την ετοιμότητα για υιοθέτηση μιας ουδέτερης στάσης απέναντι στο φαινόμενο, τότε αυτοί που μένουν για την εκδήλωση αντίστασης υπερασπιζόμενοι τους θεσμούς, είναι αριθμητικά λίγοι. Όταν σε ένα πανεπιστήμιο αυτοί που ενεργητικά υπερασπίζονται τους κώδικες μιας ακαδημαϊκής κοινότητας προσφοράς είναι μειοψηφία, οι κώδικες αυτοί παροδικά υποχωρούν, δίνοντας τη θέσης τους σε εναλλακτικούς. Οι μειοψηφίες, ωστόσο, μπορεί κάτω από ορισμένες συνθήκες να αποκτήσουν στρατηγική σημασία για την ακύρωση των μηχανισμών αναπαραγωγής του δικτύου και να οδηγήσουν στην κατάρρευσή του.
Το τέταρτο στοιχείο της θεωρίας είναι η προσωπικότητα των μελών ΔΕΠ που μπαίνουν στον κόπο να καλλιεργήσουν τα «κουκιά», να γίνουν δηλαδή «φοιτητοπατέρες». Στα πρόσωπα αυτά υπάρχει κατά κανόνα μια φιλοδοξία να αποκτήσουν εξουσία και μέσω αυτής αναγνώριση, αλλά αυτό μάλλον δεν είναι το μείζον. Επιλέγουν το πεδίο της ακαδημαϊκής αναγνώρισης μέσω της κατοχής διοικητικών θέσεων και για άλλους λόγους, και συγκεκριμένα, πρώτον, επειδή οι διοικητικές θέσεις τους επιτρέπουν να συμμετέχουν στη διαπραγμάτευση για τη διανομή διαφόρων μορφών κεφαλαίου και, δεύτερον, επειδή ελπίζουν ότι η επιστημονική και γενικότερα η ακαδημαϊκή αναγνώριση μπορεί να προκύψει τεχνητά μέσα από την αναγνώριση που εξασφαλίζει η κατοχή των διοικητικών θέσεων. Ένας πανεπιστημιακός αξιωματούχος π.χ. που επιστημονικά δεν είναι και τόσο δυνατός, μπορεί να δημιουργήσει την εικόνα ενός δεινού επιστήμονα μέσα από την οργάνωση ημερίδων, συνεδρίων και άλλων εκδηλώσεων δημοσίων σχέσεων των υποτακτικών του στις οποίες υμνείται το πρόσωπο και το επιστημονικό του έργο. Η προσδοκία μετάφρασης της διοικητικής αίγλης σε ακαδημαϊκή αναγνώριση μάλλον δεν είναι αμελητέο κίνητρο για τη διεκδίκηση διοικητικών θέσεων, ειδικά στην ανώτατη εκπαίδευση όπου η διοίκηση για ειδικούς λόγους συμπυκνώνει και τις τρεις μορφές εξουσίας: νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική.
Καταληκτικές παρατηρήσεις
Ασφαλώς δεν είναι όλοι οι αγοραστές ανομικών υπηρεσιών στα πανεπιστήμια ίδιοι: υπάρχουν εξαρτημένοι αγοραστές που δεν έχουν πολλές επιλογές να αποκρούσουν την αγοραπωλησία – αν και ποτέ η επιλογή της συναλλαγής δεν είναι η μόνη επιλογή - υπάρχουν όμως και ισχυροί κυνικοί αγοραστές που επιβάλλουν οι ίδιοι τους όρους της αγοραπωλησίας. Βέβαιο είναι, πάντως, ότι κανείς πανεπιστημιακός λειτουργός δεν είναι υποχρεωμένος να προσχωρήσει στην κουλτούρα της συναλλαγής: κανείς δεν μας αναγκάζει να παραβούμε το καθήκον για να εισπράξουμε ανταλλάγματα, ανεξάρτητα από το αν και πόσο ασκούνται πιέσεις γι αυτό. Η τελική επιλογή είναι δική μας. Είναι γεγονός ότι κάτω από ορισμένες συνθήκες η επιλογή της μη-προσχώρησης είναι οδυνηρή, έχει κόστος, πονά και ζημιώνει. Έχει όμως ένα μεγάλο πλεονέκτημα: την ανεξαρτησία και την ελευθερία της έκφρασης, μαζί με την προστασία από την ανομία. Η ελευθερία της έκφρασης, η ανεξαρτησία της γνώμης και η δέσμευση στο κοινό συμφέρον, έτσι όπως αυτό εκφράζεται με τη βούληση του δημοκρατικού νομοθέτη, είναι σήμερα τα καλύτερα έμπρακτα επιχειρήματα για την υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου ως κοινωνικού αγαθού. Γι αυτό και το τελικό κέρδος που έχει ο πανεπιστημιακός δάσκαλος ο οποίος αρνείται να μπει στο παιχνίδι της συναλλαγής είναι ηθικό. Όταν φεύγει από το πανεπιστήμιο, φεύγει με το κεφάλι ψηλά και με ήσυχη τη συνείδηση ότι έκανε το χρέος του. Και πιστεύω ότι είναι χίλιες φορές προτιμότερο όταν αποχωρείς να πλημμυρίζει τη συνείδησή σου αυτό το συναίσθημα, παρά ο απολογισμός των ωφελημάτων που έχεις εισπράξει από την εκποίηση του καθήκοντος και το πλήθος των εκβιασμών στους οποίους επιτυχώς συμμετείχες. Αυτή τη δεύτερη στατιστική ας την κάνουν άλλοι. Οι τρεις τιμώμενοι δάσκαλοι σήμερα φεύγουν από τον πολύπαθο χώρο του ελληνικού πανεπιστημίου με το κεφάλι ψηλά. Και φεύγοντας με αυτόν τον τρόπο κάνουν απλά αυτό που για πολλές δεκαετίες έκαναν: με το παράδειγμά τους, διδάσκουν.
5,45 ουστ, απο εδω η εξουσία ......!
ΑπάντησηΔιαγραφήμαφιόζοι
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αξιοκρατία που λέγαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μετά αν έρθει κανένας Ελληνας από την Ευρώπη με Μεταπτυχιακά και Υποτροφίες θα τρώγονται με τα ρούχα τους (πχ Αριστοτέλειο)
ΟΥΣΤ ΑΛΗΤΕΣ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ
Το πνεύμα του υιού του αχ-λιποθυμώ-όταν-βλέπω-καταληψίες Δρ Πιπερόπουλου μας έκανε τη χάρη να εμφανιστεί και στο ΤΕΙ Λάρισας. Σε τμήμα της ΣΔΟ διδάσκων wannabe παράγων, που φήμες τον φέρνουν στον πυρήνα της ...μεταρυθμιστικής προσπάθειας του ...υφυπουργείου, άλλαξε τίτλο μαθήματος στο πρόγραμμα σπουδών ώστε να "κολλάει" ακριβώς με συγγραφικό πόνημα του σπλάχνου του Δόκτωρος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΤΡΑΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: ΣΕ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΤΕΙ ΑΘΗΝΑΣ ΤΟ ΜΟΝΙΜΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΑΔΕΙΑ ΑΣΚΗΣΕΩΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ!!!! ΔΗΛΑΔΗ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΕΙ ΝΟΜΙΜΑ ΣΤΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟ: ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ Π.Χ ΒΗΜΑΤΟΔΟΤΗ ΚΑΡΔΙΑΣ,ΑΛΛΑ Ο ΙΔΙΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΕΙ ΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΣΕ ΕΤΑΙΡΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΒΗΜΑΤΟΔΟΤΩΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ,ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΗ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΟΥ ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΕΞΑΡΤΗΜΑΤΩΝ-ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΩΝ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ??(ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΕΤΟ ΜΕ ΤΟ ΕΝ ΛΟΓΩ ΤΜΗΜΑ).
ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ ΜΟΝΙΜΟ Ε.Π ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΩΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ(ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΝΟΜΟΥ ΤΟ ΚΡΙΝΕΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ!!) ΚΑΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΒΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΩΝ!!!
ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΕΧΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΜΗΜΑ
Άντε καί.....γονιμοποιήσου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣάς ξέρω μπάσταρδα μέ τίς ίντριγκες
σας.
Εγώ σχολιάζω μόνο γιά τόν Β.Κικκίλια.
Στήν Λάρισα δέν έπαιζε?
Αναστάσης.(ποδόσφαιρο αμόρφωτοι πανεπιστημιακοί).
Σχολές (ΤΕΙ) που έχουν χασει τον προορισμό τους. Τα θεωρητικά μαθήματα δεν ειναι υποχρεωτικά, οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί άσχετοι και ανίκανοι δεν πηγαίνουν στις παραδόσεις και καταλογίζουν ευθύνες στούς σπουδαστές. Θεωρούν τα καθήκοντά τους αγγαρεία και ασχολούνται μόνο με έρευνα. Απορίας άξιο για το πότε προλαβαίνουν να διδάξουν, όταν ο καθένας έχει συμμετοχή σε ενα ως επτά! ερευνητικά προγράμματα μόνο για το 2008. Προγράμματα αμφίβολα, ελεγμένα απο τους ίδιους για μεγάλα έσοδα. Τα ίδια προγράμματα έρχονται και ξανάρχονται με διαφορετικούς ερευνητές. Βέβαια και οικογενειοκρατία έχει τις δόξες της, αλλά όλο το βασίλειο κλυδωνίζεται και γκρεμίζεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ τούπα του Αλογοσκούφη,
ΑπάντησηΔιαγραφήκάντη 100.000 την εγγύηση των καταθετών.
Σήμερα με την ανάπτυξη και την ευημεία,
δεν υπάρχει έλληνας που να μην έχει 200 χιλιαρικάκια στην τράπεζα.
Τώρα κάτι γίνεται. Τα πάς σε 2 τράπεζες και έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.
Τζών
ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΑΖΟΝΑ "ΠΟΛΥΑΣΧΟΛΟΥ" ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥ ΚΑΤΑΛΟΓΙΖΟΥΝ ΝΕΠΟΤΙΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΟΥ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφή"βρήκα επι τέλους τα λίγα λεπτά που χρειάζονται να σου εκφράσω με την καρδιά
μου το ευχαριστώ για την διάθεσή σου να με φιλοξενείς στο καφενείο σου.
Από αυτό το βήμα να ευχαριστήσω και τους άλλους θαμώνες του καφενείου για τα σχόλιά τους στα άρθρα μου και να εξηγήσω σε ΔΗΜΟΣΙΑ ΘΕΑ (καί όχι στη στήλη των σχολίων) ότι η άρνησή μου να σχολιάσω τα διάφορα σχόλια (ακόμη και αυτά που ΔΕΝ αντιτίθενται στις θέσεις μου αλλά επιτίθενται στο πρόσωπό μου και την οικογένειά μου) ΔΕΝ υπαγορεύονται από συναισθήματα και συμπλέγματα ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑΣ και δεν απαξιώνουν αυτούς και αυτές που κάνουν σχόλια. Είναι η προσωπική μου επιλογή και πιστεύω ότι έχω το δικαίωμα να την συνεχίσω όπως κάνω τα τελευταία 30 χρόνια που αρθρογραφώ σε εφημερίδες και περιοδικά και συμμετέχω σε ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές στην Ελλάδα και το εξωτερικό."
ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΝΑ ΜΑΘΩ ΣΕ ΠΟΙΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΕ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΕΣ.
ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗ ΒΡΗΚΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ. ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΝ!!!!!!
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΜΠΑΚΕΡΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΙΛΑ.
ΤΩΡΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΤΑΚΤΙΚΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ. ΑΠΕΣΥΡΕ ΤΟΝ ΥΙΟ ΣΤΑ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ ΚΑΙ ΒΓΗΚΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΜΕ ΠΟΛΛΗ "ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ" ΓΙΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΣΕ BLOGS, ZOUGLA.GR ΚΤΛ ΓΙΑ ΝΑ ΘΟΛΩΣΕΙ ΤΑ ΝΕΡΑ.
ΠΟΝΗΡΕ ΠΟΛΙΤΕΥΤΗ.
Νέο κύμα καταγγελιών για «ανεξέλεγκτες καταστάσεις» στο εσωτερικό των AEI και παρακολουθήσεις καθηγητών
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα «κυκλώματα» των πανεπιστημίων
Επιστημονική έρευνα για ένα καφκικό ακαδημαϊκό σύμπαν με «τιμονιέρηδες», «στρατηγούς» και «μεγάλους», αλλά και με «πληβείους», «μπλεγμένους» και «θεσμικούς»
MAPNY ΠΑΠΑΜΑΤΘΑΙΟΥ
«Μα, κύριε πρύτανη, ο νόμος είσαστε εσείς!». Αυτή είναι για πολλούς καθηγητές AEI η ιστορία των ελληνικών πανεπιστημίων σε επτά λέξεις. Τις χρησιμοποίησε καθηγητής που ήθελε να εκδηλώσει σε όλους τους τόνους την υποταγή του στην «πρυτανική αρχή» και τις αναπαράγουν καθημερινά πολλοί συνάδελφοί του σε όλα τα πανεπιστήμια της χώρας. Δεν είναι να απορεί κανείς που μόνο ένα πανεπιστήμιο (το Εθνικό και Καποδιστριακό της Αθήνας) βρισκόταν εφέτος στον κατάλογο του Ινστιτούτου της Σανγκάης με τα πρώτα πανεπιστήμια στον κόσμο σε επίπεδο ερευνητικής παρουσίας. Στην Ελλάδα οι καθηγητές πανεπιστημίου που θέλουν να εξελιχθούν δεν φροντίζουν να έχουν ικανοποιητικό αριθμό επιστημονικών δημοσιεύσεων και να εκτελούν τακτικά τα διδακτικά τους καθήκοντα. Φροντίζουν, όπως λένε και οι ίδιοι, να καλλιεργούν τις σχέσεις τους με τα κατάλληλα κέντρα εξουσίας...
Καθηγητές που μίλησαν στο «Βήμα» για το νέο κύμα καταγγελιών περί «ανεξέλεγκτων καταστάσεων» στο εσωτερικό των AEI δεν στάθηκαν σε ένα μόνο παράπονο: έλλειψη αξιοκρατίας, καψόνια και μπλοκάρισμα προαγωγών, φεουδαρχικές αντιλήψεις, «βέτο» σε επιστημονικές και διοικητικές αποφάσεις από φοιτητές που ελέγχουν τα εκλεκτορικά σώματα στις εκλογές πρυτανικών αρχών. Ως και καθηγητές χωρίς διδακτορικά διπλώματα. Ενα κλειστό δίκτυο επιρροής και ισχύος. Ενα καφκικό ακαδημαϊκό σύμπαν με «τιμονιέρηδες», «στρατηγούς» και «μεγάλους». Αλλά και με «πληβείους», «μπλεγμένους» και «θεσμικούς». Οταν καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησε σε πρόσφατη γενική συνέλευση του τμήματός του τη φράση «Εδώ μέσα είμαστε Φαρ Ουέστ» κανείς από τους συναδέλφους του δεν φάνηκε να προσβάλλεται...
Τα πανεπιστήμια της χώρας δεν είναι βεβαίως όλα προβληματικά ούτε μαστίζονται όλα από κακοδιαχείριση. Σχεδόν σε όλα όμως, όπως λένε πανεπιστημιακοί με πείρα χρόνων, δεν μπορείς να καταλάβεις μια θέση διδακτικού ερευνητικού προσωπικού και στη συνέχεια να προαχθείς αν δεν ανήκεις σε μια «κλίκα». Τα μεγαλύτερα προβλήματα μάλιστα καταγράφονται στα πανεπιστήμια της περιφέρειας. «Στην Ελλάδα έχουμε τη διεθνή πρωτοτυπία να δημιουργούνται τα προγράμματα σπουδών βάσει των ανθρώπων και όχι το αντίθετο» λέει ο επίκουρος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Δημ. Χασάπης. «Δεν υπάρχει καμία ακαδημαϊκή δεοντολογία ή εγγύηση για νομιμότητα. Με το πρόσχημα της αυτοδιοίκησης ένα δίκτυο πελατειακών σχέσεων ελέγχει σε καθημερινή βάση τα πάντα. Τα πανεπιστήμιά μας είναι διαδικτυωμένα». Γιατί; Οπως εξηγεί ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Αθ. Γκότοβος, «η ανομία και τα πελατειακά δίκτυα είναι ανεξέλεγκτα γιατί οι πανεπιστημιακοί "ηγέτες" κρατούν στα χέρια τους και τις τρεις εξουσίες: τη νομοθετική, τη δικαστική και την εκτελεστική. Δεν μπορούμε να καταφεύγουμε διαρκώς στον εισαγγελέα...».
* Οι συνεντεύξεις
Ο κ. Γκότοβος επιχείρησε να προσεγγίσει... επιστημονικά το φαινόμενο σε έρευνά του που στηρίχθηκε σε 24 προσωπικές συνεντεύξεις καθηγητών πανεπιστημίου. Οι καθηγητές που συμμετείχαν στην έρευνα αναφέρονται στον τρόπο λειτουργίας των ιδρυμάτων της ανώτατης εκπαίδευσης σήμερα. Οπως διηγείται ο ίδιος ο κ. Γκότοβος: «Γίνονται και παρακολουθήσεις καθηγητών για λογαριασμό "κυκλωμάτων" στα πανεπιστήμια. Οπως με έπεισε με σκληρά τεκμήρια μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας σε συνέντευξη που του πήρα, παρακολουθήσεις γίνονται όταν υπάρχει πιεστικός λόγος να εκβιαστεί κάποιος, είτε από βοηθητικό προσωπικό είτε από συνεργάτες σε ερευνητικά προγράμματα, ακόμη και από μέλη του διδακτικού προσωπικού».
«H μεγαλύτερη απογοήτευση που έχω πάρει στη ζωή μου ήταν η λογική που αντίκρισα και οι "πρακτικές" που αντιμετώπισα ασκώντας διοίκηση στο πανεπιστήμιο» λέει ο καθηγητής κ. Ιω. Μαυρομμάτης. «Βλέπεις εικοσάχρονους νέους να οδηγούν πανάκριβα αυτοκίνητα και να διαμορφώνουν τις εξελίξεις στο εσωτερικό των πανεπιστημίων, ενώ άξιοι συνάδελφοι δεν προάγονται ποτέ. Αλλους, που έτυχε ο πατέρας τους να ήταν πανεπιστημιακός, να φτάνουν στην πρώτη βαθμίδα μέσα σε λίγα χρόνια» προσθέτει ανώνυμα συνάδελφός του από πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας.
«H κατάσταση σήμερα είναι έκρυθμη» λέει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Π. Παπακωνσταντίνου. «H διαπλοκή των φοιτητών είναι απύθμενη. Αιτία του κακού είναι το γεγονός ότι οι φοιτητικές παρατάξεις δεν είναι αυτό που ήταν τη δεκαετία του 1980, όταν θεσπίστηκε η συμμετοχή τους σε μεγάλα ποσοστά στα εκλεκτορικά σώματα για τις πρυτανικές εκλογές. Σήμερα οι νέοι που εκλέγονται και κρατούν στα χέρια τους το κλειδί για την εκλογή του νέου πρύτανη ανταλλάσσουν οποιαδήποτε υπηρεσία. Μπαίνουν στα μεταπτυχιακά προγράμματα με ανορθόδοξες διαδικασίες. Παίρνουν διδακτορικά χωρίς διαφανείς μεθόδους. Συμμετέχουν σε ερευνητικά προγράμματα με μεγάλα κέρδη. Το υπουργείο Παιδείας πρέπει να μειώσει άμεσα το ποσοστό συμμετοχής τους στις πρυτανικές εκλογές. Δεν γίνεται να βγάζουν πρυτάνεις η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ. Για να το κάνει όμως η υπουργός Παιδείας θα πρέπει πραγματικά να υπερβεί εαυτήν».
* Οι εκλογές
«H συζήτηση περί σκανδάλων πρέπει να ξεκινήσει από τους διδάσκοντες και όχι από τους διδασκομένους» δηλώνει από την πλευρά του στο «Βήμα» ο κ. Γ. Παπανικολάου, στέλεχος της ΔΑΠ, πετώντας το «μπαλάκι» στους καθηγητές πανεπιστημίου για τις καταγγελίες περί ύποπτων συναλλαγών στις εκλογές πρυτάνεων και στις προαγωγές καθηγητών στα AEI. «Ας μας δείξουν οι καθηγητές πώς συνεννοούνται μεταξύ τους για το ποιοι θα ψηφιστούν από τις γενικές συνελεύσεις και ποιοι θα εκλεγούν στην επόμενη βαθμίδα» συνεχίζει.
«Τα δίκτυα επιρροής των πανεπιστημίων έχουν απολήξεις στο υπουργείο Παιδείας, που λειτουργεί ως διεκπεραιωτής των αιτημάτων των πανεπιστημίων» συνεχίζει ο κ. Παπακωνσταντίνου. «Είναι αντιφατικό από τη μια να ζητάς μεγαλύτερη αυτοτέλεια και από την άλλη να ζητάς έρευνες σε "κυκλώματα" που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις με τους μηχανισμούς ελέγχου τους οποίους έχεις θεσπίσει. Σήμερα στα πανεπιστήμια κανείς δεν ρωτάει πόσο καλός είναι ένας επιστήμονας, αλλά ποιες διασυνδέσεις έχει. Κατά τη γνώμη μου, αξιοκρατικά δεν μπαίνει στο πανεπιστήμιο κανένας. Υπάρχει καθεστώς αταξίας. Κάνουμε άγονη μεταβίβαση γνώσεων, πολλές φορές από το ψυγείο».
«Νομίζω ότι στα περισσότερα πανεπιστήμια η ερευνητική δραστηριότητα έχει βαλτώσει» λέει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Στ. Χιωτάκης. «Οι εξελίξεις με ρουσφέτια και η έλλειψη αξιοκρατίας είναι ένα γενικότερο φαινόμενο της ελληνικής κοινωνίας. Υπάρχει προσωποκεντρισμός. Παρέες που θέλουν απλώς να έχουν στα κατάλληλα πόστα τους κατάλληλους ανθρώπους».
Και αυτά βεβαίως χωρίς καν να τίθενται στη συζήτηση οι περιπτώσεις όπου συγκεκριμένοι πανεπιστημιακοί αναγκάστηκαν να συνομιλήσουν με τον... εισαγγελέα. Στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο περίπου 1,5 εκατ. ευρώ ήταν το ποσό που είχε χαθεί προ ετών από κακοδιαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων έρευνας, ενώ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο η γνωστή υπόθεση της «μαύρης τρύπας» ύψους 6 εκατ. ευρώ έχει «στοιχειώσει» τους καθηγητές του. Από την άλλη πλευρά, δεν έχει εκκαθαριστεί ακόμη δικαστικά η υπόθεση των φοιτητών-«μαϊμούδων» που έφερε στο εδώλιο του κατηγορουμένου συγκεκριμένους διοικητικούς υπαλλήλους του Παντείου. H υπόθεση έχει αναβληθεί 11 φορές και εισάγεται στο δικαστήριο για δωδέκατη στις αρχές Δεκεμβρίου... Στον Πειραιά ολόκληρο σχεδόν το καλοκαίρι που πέρασε βρισκόταν σε εξέλιξη οξύτατη διαμάχη μεταξύ φοιτητών και πρυτανικών αρχών με θέμα την εκλογή νέου αντιπρύτανη, η οποία και καθυστερούσε επί μήνες.
* Οι παραβιάσεις
«Προσωπικά περιμένω την εξέλιξή μου από τον Φεβρουάριο του 2004 και δεν έχει προχωρήσει όχι γιατί δεν είχα τα επιστημονικά προσόντα» συνεχίζει ο κ. Χασάπης. «Εμεινε επί μήνες στο γραφείο της υπουργού Παιδείας. Μπορώ να πω ότι η πρυτανεία του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης παραβλέπει καταφανείς παραβιάσεις της νομιμότητας μέσα στο ίδρυμά μας».
«Καταγράφονται συχνά αντιακαδημαϊκές συμπεριφορές και όσες φορές μπορούμε προσπαθούμε να προστατεύσουμε τους συναδέλφους» λέει ο πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ (ομοσπονδία πανεπιστημιακών) κ. Λάζ. Απέκης, που προέρχεται όμως από ένα ίδρυμα το οποίο κρίνεται ως αδιάφθορο από τους συναδέλφους του: το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που μαζί με το Πανεπιστήμιο Αθηνών και άλλα κεντρικά ιδρύματα επιδεικνύουν τα τελευταία χρόνια τα «λαμπερά δόντια» τους στην ακαδημαϊκή κοινότητα. «Τέτοια φαινόμενα σίγουρα υπάρχουν στην καθημερινότητά μας» καταλήγει ο κ. Απέκης.
Στην έρευνα που έκανε με τη συμμετοχή πανεπιστημιακών από την πλειονότητα των ελληνικών AEI ο κ. Γκότοβος συγκέντρωσε πλούσιο υλικό. «H νεκρανάσταση πρακτικών της επταετίας 1967-74 σε σημερινά ελληνικά πανεπιστήμια είναι ενδεχόμενο να εμπνέεται και να συντονίζεται από πρόσωπα που και τότε είχαν αφοσιωθεί στο ίδιο έργο και είχαν διακριθεί για τις επιδόσεις τους σε αυτό» λέει ο ίδιος. «Κάτω από ορισμένες συνθήκες αναδύεται μέσα από τη δυναμική αυτή ένα σύστημα συσχετιζόμενων προσώπων των οποίων τα συμφέροντα, οι στρατηγικές και οι πρακτικές συγκλίνουν» συνεχίζει.
* Το επεισόδιο
Πρώην πρύτανης ελληνικού πανεπιστημίου - επιστήμονας αναγνωρισμένος, με διεθνείς διακρίσεις και μη ευλύγιστος σε θέματα ακαδημαϊκής ηθικής - στο πλαίσιο μιας από τις συνεντεύξεις για το παρόν και το μέλλον των ελληνικών πανεπιστημίων αφηγήθηκε στον ερευνητή πανεπιστημιακό ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο. Μέλος του διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού που μόλις είχε εκλεγεί στην επόμενη βαθμίδα ζήτησε από τον πρύτανη να μεταφέρει προσωπικά τον σχετικό φάκελο στην αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας, αντί αυτό να γίνει, όπως προβλέπεται, μέσω της υπηρεσιακής οδού, δηλαδή από τις υπηρεσίες του πανεπιστημίου.
Ο πρύτανης - ο οποίος ήταν πρύτανης μιας θητείας, χωρίς προηγούμενη εμπειρία - ρώτησε τότε το αρμόδιο συμβουλευτικό όργανο, κατά τεκμήριο ικανό υπάλληλο με μακρά θητεία και πλούσια πείρα στη θέση αυτή, αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει, δηλαδή αν η διακίνηση υπηρεσιακών εγγράφων από τον ενδιαφερόμενο είναι συμβατή με τον νόμο. H απάντηση που πήρε από τον υφιστάμενό του ήταν αφοπλιστική: «Κύριε πρύτανη, τον νόμο τον κανονίζετε εσείς»...
* Οι μέθοδοι
Τι μεθόδους χρησιμοποιούν οι εκάστοτε «νομοθέτες» για να πείσουν τους συναδέλφους τους; Οπως λένε οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί που συμμετείχαν στην έρευνα:
* Την προετοιμασία της εξέλιξης στην επόμενη βαθμίδα μέσω της καλλιέργειας συμπεριφορών και στάσεων υποταγής. Μελλοντικοί εκλέκτορες αφήνουν να εννοηθεί ή ρητά διαμηνύουν ότι η στάση τους δεν θα εξαρτηθεί από τα κριτήρια που έχει θεσπίσει ο νομοθέτης, αλλά από την πολιτικά ορθή συμπεριφορά του μέλους.
* Το φλερτ με ερευνητικά προγράμματα, όταν η έγκρισή τους εξαρτάται από αποφάσεις τρίτων οι οποίοι δεν έχουν μεν αρμοδιότητα ή ικανότητα να εξετάσουν το περιεχόμενο, αλλά έχουν δικαίωμα υπογραφής για τη γραφειοκρατική προώθηση του αιτήματος.
Σε μια από τις συνεντεύξεις γίνεται αναφορά στην έκφραση «θεσμικές προϋποθέσεις» ως κωδικό για αυτού του είδους τους εκβιασμούς: το μέλος του «κυκλώματος» που ταυτόχρονα είναι π.χ. και πρόεδρος τμήματος θα μιλήσει για «θεσμικές προϋποθέσεις» υλοποίησης ενός ερευνητικού προγράμματος, εννοώντας την έγκριση του αιτήματος από ένα ελεγχόμενο σώμα (Γενική Συνέλευση τμήματος) ή πρόσωπο.
Οι φυλές των πανεπιστημιακών
Τέσσερις κατηγορίες πανεπιστημιακών εργάζονται σήμερα στα ελληνικά AEI, όπως προκύπτει από την έρευνα:
* Οι «ενεργοί». Πρόκειται για εκείνους που συγκροτούν τα «κυκλώματα» των πελατειακών σχέσεων, οι οποίοι εκδηλώνουν δράση είτε σε ρόλο πρωταγωνιστή (πυρήνας, κεντρική περιοχή του «κυκλώματος») είτε σε ρόλο ενεργού μετέχοντος (περιφερειακοί και ιεραρχικά κατώτεροι συνεργάτες). Ανάλογα με τη θέση και ταυτόχρονα στο θεσμικό πεδίο (π.χ. μέλος της Συγκλήτου, πρόεδρος τμήματος, εκπρόσωπος φοιτητών σε όργανο διοίκησης κτλ.) τα ενεργά μέλη συμμετέχουν τόσο στη διαμόρφωση της γνώμης τρίτων - π.χ. της πλειοψηφίας ενός οργάνου - όσο και στη διαμόρφωση και λήψη των σχετικών αποφάσεων.
* Οι «συνοδοιπόροι». Τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας που είναι φιλικά διακείμενα απέναντι στο παραπάνω σύστημα αξιών. Οι συνοδοιπόροι συντονίζουν τη συμπεριφορά τους στη βούληση και στις απαιτήσεις του, χωρίς όμως να μετέχουν οργανικά. Τα κίνητρά τους δεν διαφέρουν από τα αντίστοιχα όσων μετέχουν οργανικά σε αυτό: πρόσβαση σε οικονομικούς πόρους, επαγγελματική ανέλιξη, νεποτισμός, εξασφάλιση προστασίας μέσω της αναχαίτισης ελέγχων, ατιμωρησία, μειωμένη ανταπόκριση στις απαιτήσεις του θεσμικού ρόλου. H μέθοδος όμως που επιλέγουν κατά κανόνα δεν τους επιτρέπει να παίξουν κεντρικό ρόλο στο δίκτυο.
* Οι «παραιτημένοι». Στην κατηγορία αυτή ανήκουν τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας που έχουν υποστεί τις αρνητικές επιπτώσεις από τη λειτουργία του δικτύου των πελατειακών σχέσεων, άρα γνωρίζουν από πρώτο χέρι την ύπαρξή του, αλλά ούτε ευθυγραμμίζονται ούτε και προβάλλουν κάποια ιδιαίτερη αντίσταση σ' αυτό. Τα κίνητρα των παραιτημένων δεν είναι μονοσήμαντα. Μπορεί να ξεκινούν από την κόπωση ή να περιλαμβάνουν την απογοήτευση από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις του δικτύου αυτού.
* Οι «αντικαθεστωτικοί» Στην κατηγορία αυτή ανήκουν εκείνα τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας που αντιτίθενται στην ύπαρξη και λειτουργία των «κυκλωμάτων» τόσο σε επίπεδο λόγου όσο και σε επίπεδο αλληλεπίδρασης. Ανάλογα με το σθένος των προσώπων που ανήκουν στην κατηγορία αυτή και σε συνδυασμό με το θεσμικό τους πόστο, προκύπτει κάθε φορά και το είδος της αντίστασης που προβάλλουν.
Καθημερινά και παράδοξα
* H οικογενειοκρατία. Στη Θεσσαλονίκη και οι δύο κόρες του καθηγητή Ιατρικής και ευρωβουλευτή της ΝΔ κ. Αντώνη Τρακατέλλη επιθυμούν να μπουν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, του οποίου και ο μπαμπάς τους είχε ηγηθεί στο παρελθόν από τη θέση του πρύτανη. Οι δύο κόρες του κ. Τρακατέλλη, επίσης γιατροί, ακούγεται ότι προσπαθούν από διαφορετικούς δρόμους να μπουν στο πανεπιστήμιο (η μία σε προκηρυχθείσα θέση Δερματολογίας). Πολλοί στο πανεπιστήμιο σχολιάζουν ότι η «πίεση» που ασκείται από άλλοτε «κραταιούς» στο ίδρυμα για το θέμα είναι ασθενής, καθώς ο πρωθυπουργός κ. K. Καραμανλής έχει εγκαταλείψει τελείως την επίβλεψη των οργάνων της Νέας Δημοκρατίας στην πόλη, με αποτέλεσμα να μην προσφέρονται σοβαρά «ανταλλάγματα». Πάντως γιατροί είναι και οι δύο γαμπροί του κ. Τρακατέλλη. Θα πρέπει να αρχίσουν και αυτοί να ετοιμάζονται, καθώς το Αριστοτέλειο έχει μία θέση για όλους τους καλούς επιστήμονες...
* H αναξιοκρατία. Στο ίδιο πανεπιστήμιο καθηγητές καταγγέλλουν ότι υπάρχει διδάσκων ο οποίος έχει ανεβεί όλες τις καθηγητικές βαθμίδες και έχει φθάσει στη θέση του αναπληρωτή καθηγητή χωρίς καν διδακτορικό τίτλο. Οπως λένε συνάδελφοί του, σε όλες τις περιπτώσεις υπήρχε αντίθετη γνωμάτευση της Νομικής Υπηρεσίας του Πανεπιστημίου. Το 1994 έγινε επίκουρος καθηγητής και το 1999 αναπληρωτής. Εφέτος κρίθηκε και για την πρώτη καθηγητική βαθμίδα και την κέρδισε. Ο ίδιος διδάσκων, όπως καταγγέλλουν συνάδελφοί του, δεν έχει ούτε επιστημονικές δημοσιεύσεις (σε περιοδικά διεθνούς κύρους) παρά μόνο μικρά περιφερειακά δημοσιεύματα.
* H διαπλοκή. Σε άλλο περιφερειακό πανεπιστήμιο, «αιώνιος» φοιτητής (με 14ετή παρουσία στο ίδρυμα και συμμετοχή στο Πρυτανικό Συμβούλιό του) διοργάνωσε διαγωνισμό μεταξύ εταιρειών για την ανάληψη μεγάλου συνεδρίου Χημείας. Χωρίς να γίνει επίσημη προκήρυξη και με τη συμμετοχή τριών μόνον υποψηφιοτήτων, τη διοργάνωση του συνεδρίου - και φυσικά όλο το οικονομικό «πακέτο» - ανέλαβε εταιρεία στην οποία φέρεται ως ιδιοκτήτης. Οι καθηγητές του δηλώνουν ότι ο ίδιος φοιτητής αυτοαποκαλείται «επιχειρηματίας» και δικαιολογεί με την ιδιότητα αυτή τη διαχείριση κονδυλίων που κατά καιρούς αναλαμβάνει εντός ή εκτός του πανεπιστημίου...
Τα όργια με τις παρατάξεις
Φοιτητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Τι προκύπτει από την έρευνα του κ. Γκότοβου για τις φοιτητικές παρατάξεις στα AEI; Πρόσφατη εξέλιξη είναι η συνεργασία της ΔΑΠ (Νέα Δημοκρατία) και της ΠΑΣΠ (ΠαΣοΚ) σε πολλά πανεπιστήμια για την εξυπηρέτηση «ενδοπανεπιστημιακών» στόχων. Οπως λένε πανεπιστημιακοί «η κομματική ταυτότητα χάνει τη σημασία της μέσα στο Πανεπιστήμιο, όπου τα προβλεπόμενα ποσοστά συμμετοχής εκπροσώπων των φοιτητών στα εκλεκτορικά σώματα για την ανάδειξη προέδρων, κοσμητόρων, πρυτάνεων και αντιπρυτάνεων είναι εξαιρετικά υψηλά. Είναι επίσης γνωστό ότι οι φοιτητές που τελικά συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη των οργάνων διοίκησης αλλά και στα ίδια τα όργανα διοίκησης ορίζονται με διαδικασίες αδιαφανείς και ελάχιστα δημοκρατικές, με άλλα λόγια δεν εκπροσωπούν τους φοιτητές με την κλασική πολιτική έννοια της ανάδειξης εκπροσώπων μέσω της δημόσιας έκφρασης γνώμης (ψηφοφορίας) των εκπροσωπούμενων φοιτητών».
«Συνήθως ορίζονται με εντελώς διαφορετικές διαδικασίες, και κυρίως με κριτήριο την αφοσίωσή τους σε συγκεκριμένο πρόσωπο-κομματάρχη, το οποίο έχει καθιερωθεί ως ηγέτης μιας συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης» λέει ο κ. Γκότοβος. «Στην προσπάθεια των υποψηφίων για εκλογή μελών του ΔΕΠ σε θέσεις της διοίκησης ενεργοποιούνται σχέσεις με πρόσωπα της κεντρικής, της περιφερειακής - αν το Πανεπιστήμιο δεν είναι κεντρικό - και της ενδοπανεπιστημιακής πολιτικής σκηνής. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις πρυτανικές εκλογές, η αξιοποίηση του πολιτικού και κοινωνικού κεφαλαίου των υποψηφίων για τις αντίστοιχες θέσεις όχι μόνο δεν θεωρείται πλέον παράδοξο, αλλά ανήκει στα αυτονόητα της πανεπιστημιακής ζωής».
Παράλληλα καθηγητές δηλώνουν ότι οι πόροι που έχουν δοθεί την τελευταία δεκαετία στα πανεπιστήμια με τη μορφή του τακτικού προϋπολογισμού ή ερευνητικών και άλλων εκπαιδευτικών και αναπτυξιακών προγραμμάτων, κατανέμονται συχνά στα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας κατά τρόπο που ευνοεί χειροπιαστά όσους μετέχουν σε «κυκλώματα» ελέγχου των αποφάσεων.
H βίβλος των πελατειακών σχέσεων
α) H συνείδηση του προσώπου ότι αποτελεί άτυπο μέλος μιας ομάδας συμφερόντων μέσα στα οποία εντάσσονται δικά του συμφέροντα και επιδιώξεις και η αναγνώριση κοινών αντιπάλων («εμείς»/«αυτοί»).
β) H υποχρέωση συντονισμού και αλληλεγγύης ανάμεσα στα μέλη του δικτύου.
γ) H αναγνώριση κάποιου υποκειμένου (ατομικού ή συλλογικού) με ηγετικό ρόλο στο δίκτυο των πελατειακών σχέσεων, απέναντι στη βούληση του οποίου υπάρχει σεβασμός και υποχρέωση ευθυγράμμισης.
δ) H προσδοκία ότι η πολιτικά ορθή στάση και η αντίστοιχη πρακτική του μέλους συνδέονται με την πρόσβαση σε κάποια μορφή κεφαλαίου (ανθρώπινου, ακαδημαϊκού, οικονομικού κτλ.).
ε) H αίσθηση ότι η ομάδα διαθέτει, εκτός από τη βούληση, τα απαραίτητα μέσα για την επιβολή της (εξουσία) - και γενικά η αίσθηση ότι η ηγεσία της ομάδας «κάνει κουμάντο» στο πανεπιστήμιο. Το σημαντικό αυτό έργο της παρουσίασης μιας συγκεκριμένης (αθέμιτης) επιλογής ως νόμιμης αναλαμβάνουν κατά κανόνα μέλη του δικτύου που κατέχουν νευραλγικές θέσεις στη θεσμική δομή του πανεπιστημίου. Τα άτομα αυτά κατά κάποιον τρόπο είναι υπεύθυνα για το νομικό «μακιγιάζ» των δράσεων του δικτύου, είτε με τη θεσμική τους ιδιότητα (εισηγητές, νομικοί σύμβουλοι, γραμματείς) είτε με κάποια άλλη (π.χ. μέλη ΔΕΠ σε ρόλο άτυπου νομικού συμβούλου, δηλαδή «νομοκάνονες» κτλ.).
Το ΒΗΜΑ, 06/11/2005 , Σελ.: A48
Κωδικός άρθρου: B14609A482
ID: 273565
Στείλτε το άρθρο με e-mail
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14609&m=A48&aa=2
ΤΟ 1967 ΕΓΙΝΕ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΔΙΩΞΕ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΠΟΥ ΔΙΕΛΥΑΝ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ.ΕΔΩΣΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ.ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΠΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΣΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ, ΥΓΕΙΑ ΔΙΧΩΣ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ,ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ,ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟ ΑΠΟ 0,3%ΕΩΣ 1,6%(ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΤΡΕΛΑΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ,ΠΑΙΔΕΙΑ ΥΨΗΛΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ(ΤΟ ΜΕΤΣΟΒIΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,ΤΟ ΦΥΣΙΚΟΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ)ΑΛΛΑ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΤΗ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΡΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ,ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΕ ΥΠΟΥΡΓΟ (ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ΑΠΟ ΕΥΘΙΞΙΑ )ΓΙΑΤΙ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΑΡΠΑΞΟΥΝ,ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ,ΚΑΙ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΕΔΩ ΠΟΥ ΤΗΝ ΦΕΡΑΝ.ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΒΟΛΕΥΟΥΝ ΤΑ ΡΕΜΑΛΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΝ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ,ΤΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ,ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΝΑ ΦΑΚΕΛΩΝΟΝΤΑΙ,ΤΟΥΣ ΠΡΕΖΕΜΠΟΡΟΥΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΑΝΕΤΑ .ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΕΛΑΤΕ? ΑΝ ΝΑΙ ΤΟΤΕ ΧΑΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΣΑΣ ΑΞΙΖΕΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά οι καθηγητάδες απαιτούν μονοπώλιο και προστασία του δημόσιου πανεπιστημίου, ώστε να μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και να ασυδοτούν μαζί με τους φοιτητοπατέρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ ΤΗΣ 7 Οκτωβρίου 2008,11:12 μμ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΗΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ, ΧΟΥΝΤΟΣΚΥΛΟ, ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ Η ΧΟΥΝΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΡΙΖΩΣΕ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΣΜΟ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ.
ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ,ΥΓΙΗΣ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΘΡΑΣΥΣ, ΥΜΝΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ.
ΑΦΗΣΑΤΕ ΠΙΣΩ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ,ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥΣ, ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΙΣΗ ΚΥΠΡΟ ΤΟΥΡΚΙΚΗ. ΜΑΝΔΗΛΑΡΑΣ , ΜΟΥΣΤΑΚΛΗΣ , ..(ΑΝ ΑΡΧΙΣΩ ΝΑ ΑΠΑΡΙΘΜΩ ΘΑ ΦΑΩ ΤΗ ΣΤΗΛΗ) ΕΦΥΓΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΑΡΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΣΤΙΣ ΕΙΡΩΝΕΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ.
ΟΥΣΤ ΧΟΥΝΤΟΣΚΥΛΟ
Ν ΕΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ ΠΙΧΕΙΡΗΣΗ
Α ΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ
Δ ΗΜΑΓΩΓΙΑ
Η ΓΕΜΟΝΙΑ
Μ ΗΔΕΝΙΣΜΟΣ
Ο ΛΙΓΑΡΧΙΑ
Κ ΑΤΑΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΗ
Ρ ΕΜΟΥΛΕΣ
Α ΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ
Τ ΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΣ
Ι ΣΟΠΕΔΩΣΗ
Α ΔΡΑΝΕΙΑ
Είναι ΜΑΖΙ με την κόρη του Σημίτη, που της έφτιαξε ο μπαμπάς ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΔΡΑ ή σε άλλο τμήμα;
ΑπάντησηΔιαγραφήo basketbolistas o kikilias einai o dimotikos simvoulos?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ 15 ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Ο ΚΑΡΧΙΜΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΗ ΤΟΠΛΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως έχει σχέση με το Έθνος – Πρώτο Θέμα και το συγκρότημα Μπόμπολα, μέτοχο στην βρετανική εταιρία που ανέλαβε την αξιοποίηση;;;;;
Με τα χίλια σπρώχνουν τον Καρχιμάκη οι 5 καναλο-εκβιαστές. Και τι κερδίζουν από αυτόν; Στηρίζει με κάθε τρόπο την επένδυση στο ΤΟΠΛΟΥ εδώ και πολλά χρονια. Ερωτήσεις στη βουλή, πιέσεις, μεσολαβήσεις.
Δεν αναρωτιεστε ΓΙΑΤΙ ο Καρχιμάκης μετά τις φωνές του για το Βουλγαράκη εριξε τους τόνους στο θεμα του Βατοπεδίου, ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΠΙΑ KAI ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ;;;;;;
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΕ ΚΑΡΧΙΜΑΚΗ.